Pewnego, słonecznego dnia, gdy wracałam ze szkoły przechodziłam obok studia piercingu. "A co mi szkodzi" - pomyślałam.
Godzinę później weszłam do domu. Rodzina była w komplecie. Od razu usłyszałam negatywne opinie.

Mama: Jak ty z tym wyglądasz? Przecież dziewczyna w twoim wieku powinna być delikatna, ładna. Nie tak Cię wychowałam.

Tata: Jezu, dziewczyno. Co ty bykiem jesteś?

Babcia: Matko Święta, zwariowała! Szatan ją opętał czy co? Jak nasz proboszcz to zobaczy to bój się Boga!

Dziadek: Ty lepiej z tym z domu nie wychodź. Jeszcze ludzie Cię zobaczą i będą gadać.

Ciocia: Kochanie, wyjmij mi to w tej chwili! Co ty emo się stałaś?

Wujek: I ty myślisz, że noszenie metalu w twarzy coś Ci da? Pomyślałaś jak chłopaka znajdziesz?

Kuzynka: Lepiej nie pokazuj się w szkole z tym. Domyślasz się co nauczyciele powiedzą?

Ja: Jak mi się znudzi to wyjmę. Wyglądam normalnie, jak reszta ludzi w moim wieku, mamy XXI wiek. Nie będę przejmować się opiniami innych. Kolczyk w nosie to nie grzech. Moje życie, moje ciało, moja zabawa!

Pewnego, słonecznego dnia, gdy wracałam ze szkoły przechodziłam obok studia piercingu. "A co mi szkodzi" - pomyślałam.
Godzinę później weszłam do domu. Rodzina była w komplecie. Od razu usłyszałam negatywne opinie.

Mama: Jak ty z tym wyglądasz? Przecież dziewczyna w twoim wieku powinna być delikatna, ładna. Nie tak Cię wychowałam.

Tata: Jezu, dziewczyno. Co ty bykiem...

W moim życiu pełno było takich sytuacji:
1. Nie chodzenie do kościoła, wiek 17 lat - komentarz mamy która zawsze siedzi w pierwszej ławce - jestem zawiedziona, nie tak cię wychowałam.
2. Pójście na państwowe studia w wieku 18 lat - komentarz cioci: i tak ich nie skończysz, bez znajomości odsieją cię po pierwszym roku lepiej byś poszła sprzedawać do sklepu.
3. Mieszkanie z chłopakiem bez ślubu w wieku 19 lat - komentarz mamy: nie szanujesz się, jestem zawiedziona, nie tak cię wychowałam.
4. Wyjście za mąż w wieku 21 lat - komentarz teściowej: jak jesteś w ciąży to ja waszych dzieci wychowywać nie będę, komentarz mamy powinnaś najpierw skończyć studia, jestem zawiedziona, nie tak cię wychowałam.
5. Wyjazd do Rosji na naukę w wieku 21 lat - komentarz dziadków: gdzie ty jedziesz, tam jest kryminalnaja Rosija, jeszcze stamtąd nie wrócisz.
6. Przeprowadzka do Poznania (300 km) gdzie dostałam pierwszą poważną pracę w wieku 25 lat - komentarz wujka: gdzie ty dziewczyna z prowincji do dużego miasta, na swoich włościach powinnaś zostać.
7. Kupno własnego mieszkania w wieku 27 lat - komentarz mamy: jak mogłaś dać 250 tys za taką ruderę, komentarz dziadków - mój Boże i jak ty to spłacisz.
Nie jest łatwo wyprzedzać epokę i żyć przez 15 najbliższych lat ze świadomością, że jest się dla rodziny rozczarowaniem i że wszystko co zrobiło się w życiu zrobiło się źle. Dziś te sytuacje to chleb powszedni. Dobrze że chociaż po tak długim czasie przyszło w końcu zrozumienie.

W moim życiu pełno było takich sytuacji:
1. Nie chodzenie do kościoła, wiek 17 lat - komentarz mamy która zawsze siedzi w pierwszej ławce - jestem zawiedziona, nie tak cię wychowałam.
2. Pójście na państwowe studia w wieku 18 lat - komentarz cioci: i tak ich nie skończysz, bez znajomości odsieją cię po pierwszym roku lepiej byś poszła sprzedawać do sklepu.
3. Mieszkanie z...

Odważyłam się po prostu robić swoje. Nie pytając o zdanie rodzicielki, ani nie zważając na zdanie płodziciela. Może nie wykracza to za jakieś ramy typowo kulturowe, ale za ramy naszych zwyczajowych stosunków już bardzo. I tak wypada by zaakceptowali faceta po rozwodzie (bo jak on tak może?), brak chęci na wychowywanie potomka (jak możesz? Co z ciebie za kobieta?) i ten nieszczęsny tatuaż, który z tego wszystkiego jest chyba najgorszym (i jak widzę nie mnie jedną to spotyka).

Odważyłam się po prostu robić swoje. Nie pytając o zdanie rodzicielki, ani nie zważając na zdanie płodziciela. Może nie wykracza to za jakieś ramy typowo kulturowe, ale za ramy naszych zwyczajowych stosunków już bardzo. I tak wypada by zaakceptowali faceta po rozwodzie (bo jak on tak może?), brak chęci na wychowywanie potomka (jak możesz? Co z ciebie za kobieta?) i ten...

W mojej rodzinie od dawna utrwaliła sie tradycja,w której z pokolenia na pokolenie przybywa w rodzinie artystów-nic w tym dziwnego,bo każdy z nas posiada niesamowity,
talent artystyczny.Tradycyjnie wyjazd na dalszą edukację kończył się zdobyciem sławy i poznaniem swojej miłości życia z nietuzinkowym talentem,bo moi dziadkowie wierzą,że wszystko jest utarte w genach i nalezy zadbać,aby nie przepadły.Jakimś cudem,cała moja rodzinka poznawała i zakochiwała się w rzeźbiarzach,malarzach itp. i nawet ja uważam,że to prawdziwe uczucia(w końcu swój do swego ciągnie). W końcu przyszedł czas na mnie.I tu zaczął nie problem,bo pomimo,że talent posiadałam,malowanie to była ostatnia rzecz,jaką chciałam wykonywać.
Imponowała mi anatomia człowieka i wszystko co z nią związane. Długo wahałam się jak oznajmić wszystkim,o swojej decyzji,jednak w końcu się odważyłam.ZOSTANĘ LEKARZEM.Inni dziadkowie i rodzice byliby dumni,jednak nie moi,bo to było dla nich niewyobrażalne.Wbrew
narzekaniu i lamentowaniu,postawiłam na swoje i wyjechałam na studia.Po 3 latach zaakceptowano mój wybór,bo rodzina doszła do wniosku,że na całe pokolenia artystów,jedna doktorka nic nie popsuje,w dodatku na pewno spotkam męża artyste i wszystko się ułoży.Ha!Tu dopiero się wszystko zaczyna!Los chciał inaczej,bo moim wybrankiem nie była przyszła sława malarstwa polskiego,ale..całkiem dobry mechanik samochodowy!
Nie pytajcie,co przeżyła moja kochana rodzinka,gdy się o tym dowiedziała.

W mojej rodzinie od dawna utrwaliła sie tradycja,w której z pokolenia na pokolenie przybywa w rodzinie artystów-nic w tym dziwnego,bo każdy z nas posiada niesamowity,
talent artystyczny.Tradycyjnie wyjazd na dalszą edukację kończył się zdobyciem sławy i poznaniem swojej miłości życia z nietuzinkowym talentem,bo moi dziadkowie wierzą,że wszystko jest utarte w genach i nalezy...

Odważyłam się na kilka takich rzeczy większego lub mniejszego kalibru w swoim życiu. Przykłady? To było w wakacje. Wybrałyśmy się z siostrą w odwiedziny do koleżanki z innej miejscowości. Jak to bywa z kobietami, które długo się nie widzą, nie mogłyśmy się nagadać. W efekcie straciłyśmy poczucie czasu i przegapiłyśmy ostatni powrotny autobus. Ogarnął nas strach i lekka panika - mamy dosyć rygorystycznych rodziców, a obiecałyśmy, że na pewno wrócimy tym autobusem. Niepowrót wiązał się z jakąś karą, ale i wstyd nam było, że nie dotrzymamy słowa. Uratowała nas koleżanka, a właściwie jej kolega, który zaoferował, że nas odwiezie do domu. Dwie młode dziewczyny z zupełnie obcym facetem wracają nocą samochodem-babcia i mama by to odpowiednio skomentowały, ubarwiając jakimiś historiami o zaginięciach i morderstwach nieodpowiedzialnych kobiet...Wszystko na szczęście dobrze się skończyło. Mamie powiedziałyśmy, że samochodem wygodniej (nie mówiąc, kto był kierowcą)i pod sam dom, dlatego zrezygnowałyśmy z autobusu...Druga rzecz-jako pierwsza w rodzinie podjęłam studia w dużym mieście i wyprowadziłam się z domu. Babcia była przerażona, a i mama wcale nie była szczęśliwa, że traci nade mną kontrolę. A już szokiem dla wszystkich było, gdy podjęłam pracę w zakładzie poprawczym. Jak to? Kobieta w takim miejscu? Dziecko drogie, życie ci niemiłe? Nie mogłaś wybrać czegoś bardziej bezpiecznego? Czy wiesz, że narażasz się na ciągłe ryzyko? Może jednak przemyślisz to wszystko i zdecydujesz się zatrudnić w innym miejscu? Zdania nie zmieniłam i do dziś nie żałuję.

Odważyłam się na kilka takich rzeczy większego lub mniejszego kalibru w swoim życiu. Przykłady? To było w wakacje. Wybrałyśmy się z siostrą w odwiedziny do koleżanki z innej miejscowości. Jak to bywa z kobietami, które długo się nie widzą, nie mogłyśmy się nagadać. W efekcie straciłyśmy poczucie czasu i przegapiłyśmy ostatni powrotny autobus. Ogarnął nas strach i lekka...

Było to pamiętnego dnia, 13 listopada 2015 roku. Po wielu latach odmawiania, przekonywania siebie że nie warto, że przecież to nie ma znaczenia, po przeczytaniu kilku forów pełnych obelg, przewinień i ostrzeżeń, wreszcie po przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego wśród bliskich i znajomych postanowiłem uczynić ten wiekopomny w dziejach mojego życia krok. O całym zajściu postanowiłem poinformować moją rodzinę podczas przyjęcia urodzinowego.
Gdy już ucichł szept życzeń, gdy rozlaliśmy do kieliszków szampana i podzieliliśmy tort, zapukałem w szkło delikatnymi ruchami noża i powstałem prosząc zebranych o uwagę.
- Ukochani, bardzo cieszę się że mogę was gościć na moim przyjęciu urodzinowym. Wasze towarzystwo jest dla mnie jak miód dla języka, jak śpiew ptaków po przebudzeniu, jak widok tęczy po pochmurnym dniu. Wybił mi dzisiaj 28 rok życia. Każdy kolejny rok napawa mnie coraz większą dumą i radością. Mam żonę, dziecko, satysfakcjonującą pracę. Właściwie niewiele mi brakuje, dlatego muszę wam powiedzieć, że długo zastanawiałem się nad postanowieniem na ten rok. I w końcu się przekonałem. Założyłem facebooka.
Po chwili ciszy mama strąciła talerz z tortem na podłogę, a mój piesek podbiegł radosny zlizując resztki.
Był to zaprawdę wielki szok dla wszystkich.

Było to pamiętnego dnia, 13 listopada 2015 roku. Po wielu latach odmawiania, przekonywania siebie że nie warto, że przecież to nie ma znaczenia, po przeczytaniu kilku forów pełnych obelg, przewinień i ostrzeżeń, wreszcie po przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego wśród bliskich i znajomych postanowiłem uczynić ten wiekopomny w dziejach mojego życia krok. O całym zajściu...

Mama: Zwariowałaś? Kobiety takich rzeczy nie robią! Prawdziwa kobieta ma swoje zasady, jest subtelna, delikatna a nie wulgarna! Zawiodłam się na Tobie, nie tak cie wychowałam...
Babcia: To jest od diabła! masz wielki grzech! Nasz proboszcz ci tego nie daruje
Dziadek:Córeńko (Dziadek zawsze się tak do mnie zwracał). No i co żeś zrobiła? Toż babka i matka ci w życiu tego nie darują. A i piękne to to nie jest. Oj, niedobrze, niedobrze. I mnie się też dostanie, bo już słyszę jak babcia mi suszy głowę: "czemuś jej nie przepowiedział i nie naprostował w głowie"
Tata: A mnie się to z więzieniem kojarzy. Ze zbirami. A ty się wydawałaś taka grzeczna. No trudno, przecież nie zmyjesz.

A cóż zrobiła wyrodna córka i wnuczka?- wytatuowała sobie motylka nad lewym pośladkiem. Tatuaż jest wielkości złotówki=)

Mama: Zwariowałaś? Kobiety takich rzeczy nie robią! Prawdziwa kobieta ma swoje zasady, jest subtelna, delikatna a nie wulgarna! Zawiodłam się na Tobie, nie tak cie wychowałam...
Babcia: To jest od diabła! masz wielki grzech! Nasz proboszcz ci tego nie daruje
Dziadek:Córeńko (Dziadek zawsze się tak do mnie zwracał). No i co żeś zrobiła? Toż babka i matka ci w życiu tego nie...

Wieczorny wiatr[bookLink]288211|Wieczorny wiatr[/bookLink]

Wieczorny wiatr[bookLink]288211|Wieczorny wiatr[/bookLink]

 [bookCover]288211|Wieczorny wiatr[/bookCover]