Biorąc pod uwagę, z jak artystycznej rodziny pochodzę i co moja droga familia zawsze wyprawiała, to chyba jedyną rzeczą, która faktycznie nie mieściłaby się im w głowach, byłoby, gdybym grzecznie zakochała się w jakimś kawalerze, szybko wyszła za niego za mąż, została z tym samym kawalerem do końca życia, bez skoków w bok albo układów poliamorycznych, a po drodze urodziła dzieci, które żyłyby w domu spokojnym i do bólu mieszczańskim.

(a, nie, mogłaby jeszcze celowo łamać zasady savoir-vivre'u i nie ustępować miejscami starszym w autobusie etc., to by ich ubodło)

Fortunnie póki co widać, że unikniemy tego filisterskiego nieszczęścia. ;)

Biorąc pod uwagę, z jak artystycznej rodziny pochodzę i co moja droga familia zawsze wyprawiała, to chyba jedyną rzeczą, która faktycznie nie mieściłaby się im w głowach, byłoby, gdybym grzecznie zakochała się w jakimś kawalerze, szybko wyszła za niego za mąż, została z tym samym kawalerem do końca życia, bez skoków w bok albo układów poliamorycznych, a po drodze urodziła...

Pewnego dnia przy kolacji w domu oznajmiłam, że zapisałam się na kurs tańca. Wszyscy pochwalali moje plany. Aż do momentu kiedy brat zapytał : Jaki taniec ? Więc powiedziałam ...pole dance. Mój młodszy braciszek musiał dokładnie wyjaśnić rodzicom i dziadkom co to takiego. A zrobiła to z ogromną przyjemnością. Nic do nich nie docierało, żadne argumenty. Dla nich to nie była sztuka, taniec, tylko wyginanie się kobiet z pieniądze. Przecież ja chciałam poćwiczyć w zamkniętej sali. Konflikt nie malał, wręcz wzrastał w miarę zbliżania się pierwszego treningu. Babcia obdzwoniła całą rodzinę z żalami. Codziennie wysłuchiwałam jak to się uprzedmiotawiam. Nie poddawałam się presji jaką na mnie wywierali. Poszłam na trzy treningi i doszłam do wniosku, że to nie dla mnie. Jeszcze kilka miesięcy miałam to wypominane. Jeszcze teraz (po dwóch latach) czasem słyszę o moim strasznym wyczynie.

Pewnego dnia przy kolacji w domu oznajmiłam, że zapisałam się na kurs tańca. Wszyscy pochwalali moje plany. Aż do momentu kiedy brat zapytał : Jaki taniec ? Więc powiedziałam ...pole dance. Mój młodszy braciszek musiał dokładnie wyjaśnić rodzicom i dziadkom co to takiego. A zrobiła to z ogromną przyjemnością. Nic do nich nie docierało, żadne argumenty. Dla nich to nie była...

Całe życie byłam grzeczną dziewczynką. Lekcje odrobione, pokój posprzątany. Idealna córka. Nie żeby mi to przeszkadzało. Lubiłam być dobrym dzieckiem. Jednak w wieku siedemnastu lat, dokładnie mówiąc tydzień przed moimi osiemnastymi urodzinami, coś we mnie pękło. Uświadomiłam sobie, że jeszcze nigdy nie zrobiłam nic szalonego. I poczułam ogromną potrzebę by to zmienić.
Plan był prosty. Znaleźć miejsce, uzbierać pieniądze no i skoczyć. Tym co wymyśliłam był skok na bungie. W dzisiejszych czasach chciałoby się powiedzieć: nic niezwykłego. Masa ludzi to zrobiła, zrobi jeszcze więcej. Jednak dla mnie to był pewnego rodzaju przełom.
Już po skoku cała w skowronkach, z adrenaliną podbitą do maksimum, wróciłam do domu. A tam czekali już na mnie moi rodzice. Musiałam wysłuchać długiego wykładu o tym jak bardzo jestem nieodpowiedzialna i że jak tak dalej będę postępować to umrę młodo. Odebrałam też kilka telefonów od dziadków, cioć i wujków. Oczywiście każde połączenie było długim wywodem, mówiącym o tym jak źle postąpiłam.
Po całym dniu słuchania ich wymówek byłam wykończona. Najzabawniejsze w tym wszystkim jest to, że do dnia dzisiejszego nie wiem, jakim cudem dowiedzieli się o moim skoku. Tak czy inaczej, wszystkie te wymówi nie odebrały mi frajdy jaką mi to dało. I skocze na pewno jeszcze nie raz, tylko tym razem nie powiem o tym już nikomu :)

Całe życie byłam grzeczną dziewczynką. Lekcje odrobione, pokój posprzątany. Idealna córka. Nie żeby mi to przeszkadzało. Lubiłam być dobrym dzieckiem. Jednak w wieku siedemnastu lat, dokładnie mówiąc tydzień przed moimi osiemnastymi urodzinami, coś we mnie pękło. Uświadomiłam sobie, że jeszcze nigdy nie zrobiłam nic szalonego. I poczułam ogromną potrzebę by to zmienić.
...

Opowiem Wam jak przekraczając granice spełniłam jedno z moich marzeń. Zawsze starałam się być posłuszna rodzicom, nie robić im problemów. Być taką grzeczną dziewczynką. Z moim tatą mamy wiele wspólnych pasji. Jedną z nich są tatuaże. Jednak on nigdy się nie zdecydował na rysunek na ciele doskonale wiedząc, jaki ma do tego stosunek moja mama. Ja jednak ten jeden raz postanowiłam pójść pod prąd. Gdy dostałam stypendium naukowe moja rodzicielka już zaczęła wymieniać, co powinnam sobie za nie kupić. Gdyby nie moja wcześniejsza decyzja pewnie posłusznie podreptałabym do sklepu po nowe, „bardziej eleganckie” ubrania. Swoje kroki skierowałam jednak w stronę jedynego salonu tatuażu w moim mieście. Nie, nie zrobiłam sobie napisu na nadgarstku, ani motylka na ramieniu. Skoro już płynęłam pod prąd to na pełnej mocy silnika. Mój tatuaż pokrywa całe moje plecy. Miało się wydać dopiero jak całość będzie gotowa, ale po pierwszej sesji zdradziła mnie szyja brudna od tuszu. Do końca życia nie zapomnę wrzasku mojej mamy połączonego z płaczem i całej listy chorób, jakie z pewnością załapałam. Początki były trudne, ale moja mama wreszcie przekonała się, że ciągle jestem jej grzeczną, lubiącą się uczyć córeczką, a kiedy okazało się, że mój tatuaż budzi podziw wśród znajomych topór wojenny został zakopany. Warto przekraczać granice, bo można sprawić, że poprzednie pokolenie stanie się bardziej tolerancyjne.

Opowiem Wam jak przekraczając granice spełniłam jedno z moich marzeń. Zawsze starałam się być posłuszna rodzicom, nie robić im problemów. Być taką grzeczną dziewczynką. Z moim tatą mamy wiele wspólnych pasji. Jedną z nich są tatuaże. Jednak on nigdy się nie zdecydował na rysunek na ciele doskonale wiedząc, jaki ma do tego stosunek moja mama. Ja jednak ten jeden raz...

Pamiętam ten czas, kiedy przychodzili do mnie koledzy i koleżanki a mieszkałam z dziadkami. Owszem nic przeciwko nie mieli koleżankom ale koledzy, w ogóle Panowie w ich oczach, którzy odwiedzali Panienki byli brani pod uwagę przyszłych nie daj Bóg amorów. Stąd dowiedziałam się, że dziadkowie wychowani na gruncie pierwszych lat XX wieku zupełnie inaczej postrzegali pewne sprawy. Częste odwiedziny męskiego gronu nie były mile widziane, tym bardziej jak słyszeli, że ten czy tamten nie ma bliższych zamiarów. Po co zawracasz sobie nim głowę, słyszałam. Gdzieś te granice się zatarły i nie każdy kolega musi zostać moim mężem, mimo wszystko ciężko tym moim staruszkom było to zrozumieć. Z perspektywy czasu mile to wspominam i doceniam. Jakieś zasady muszą być, a tych dzisiejszych dobrych manier często brak.

Pamiętam ten czas, kiedy przychodzili do mnie koledzy i koleżanki a mieszkałam z dziadkami. Owszem nic przeciwko nie mieli koleżankom ale koledzy, w ogóle Panowie w ich oczach, którzy odwiedzali Panienki byli brani pod uwagę przyszłych nie daj Bóg amorów. Stąd dowiedziałam się, że dziadkowie wychowani na gruncie pierwszych lat XX wieku zupełnie inaczej postrzegali pewne...

- Jadę za tydzień do Danii- oznajmiłam swoim rodzicom i babci pewnego letniego dnia przy obiedzie.
- Jak to? Do kogo? Gdzie? przecież nie mamy tam rodziny ani znajomych- oznajmiła z przerażeniem w oczach moja babcia.
- Do Micheala, chłopaka poznanego przez Internet. Mówiłam Wam o nim- odpowiedziałam ze spokojem w głosie.
Mama i tato o mało co nie zadławili się zupą. Babci wypadła z rąk łyżka.
- Dziecko moje drogie, nie możesz jechać. Znasz tego chłopca raptem 2 miesiące. Nigdy nie widziałaś go na żywo. Nie rozmawialiście ze sobą w cztery oczy. - powiedziała z troską w głosie babcia.
Rodzice pokiwali głową z aprobatą.
- Ależ, babciu, znam go. Pisaliśmy do siebie e-maile, gadaliśmy przez skype. W dzisiejszych czasach to normalne. Dużo ludzi tak się poznaje i nie jest to nic nadzwyczajnego.- odparłam z przekąsem.
- Ach, ta najnowsza technologia. Internet to samo zło. Nic nie zastąpi kontaktu na żywo, trzymanie za rękę i patrzenia sobie w głęboko w oczy bez ekranu tego pudła. Nigdy nie wiesz, kto może być po drugiej stronie? A jeżeli to jakiś zboczeniec albo gwałciciel lub morderca? A jeżeli porwie Cię i wywiezie? Nie mieści mi się to w głowie.- surowo powiedział ojciec.
- Oj, tato. Już postanowiłam. Jadę i nic tego nie zmieni. Równie dobrze w realu też mogę poznać kogoś takiego.
- Nigdy nie przekonam się to tych nowoczesnych wynalazków. Rób jak chcesz. W końcu jesteś pełnoletnia i nie można Ci niczego zabronić. Tylko uważaj na siebie!

- Jadę za tydzień do Danii- oznajmiłam swoim rodzicom i babci pewnego letniego dnia przy obiedzie.
- Jak to? Do kogo? Gdzie? przecież nie mamy tam rodziny ani znajomych- oznajmiła z przerażeniem w oczach moja babcia.
- Do Micheala, chłopaka poznanego przez Internet. Mówiłam Wam o nim- odpowiedziałam ze spokojem w głosie.
Mama i tato o mało co nie zadławili się zupą....

Dla wielu znajomych moje małżeństwo to współczesny mezalians, dla innych alegoria dwóch połówek jabłka, które ktoś rzucił w dwie strony świata. Ja wiem, że winny jestem Panu Bogu dobrą whisky! Posłuchajcie... Moja żona, wykształcona, zwierzę miejskie dwa lata temu oddała narzeczonemu, prezesowi IT z zagranicznym kapitałem, pierścionek wart tyle, ile wszystko co posiadałem w tamtym czasie. Tym samym wywróciła swoje życie do góry nogami, bo zakochała się w stolarzu. Zostawiła za sobą żale rodzinne, wysportowanego, zadbanego ważniaka, teatr i przyjęcia po to, by zamieszkać ze mną w Bieszczadach. I choć nie rozumiem sztuk Warlikowskiego, nie pijam drogiego wina ani nie mówię w żadnym obcym języku BARDZO JĄ KOCHAM. Jutro odbieram z tartaku drewno do naszego saloniku, sam wykonałem dla nas łóżko i meble w kuchni, sam też robię nam aromatyczną kawę i sam tulę ją co rano. Myślę, że to nasz wspólny krok w stronę nowej ery. A rodzina musi iść z duchem czasu.

Dla wielu znajomych moje małżeństwo to współczesny mezalians, dla innych alegoria dwóch połówek jabłka, które ktoś rzucił w dwie strony świata. Ja wiem, że winny jestem Panu Bogu dobrą whisky! Posłuchajcie... Moja żona, wykształcona, zwierzę miejskie dwa lata temu oddała narzeczonemu, prezesowi IT z zagranicznym kapitałem, pierścionek wart tyle, ile wszystko co posiadałem w...

2005: Gdzie ty się niby wybierasz? Myślisz, że same przygotujemy te święta? Goście przyjadą, ciekawe, co sobie o tobie pomyślą. Dom niesprzątnięty, jedzenie niewyszykowane. Już siły nie mam, jeszcze galarety, sałatka, nóżki, dekoracje, a ta wychodzi. Gdzie cię znowu niesie? Jak to, do kościoła? Dziś jest czwartek. Do kościoła idzie się w sobotę z koszyczkiem i w niedziele na 6 rano. Jak to Jezus ważniejszy od sałatki? Zwariowałaś doszczętnie. Całkiem cię odmieniło, licho jakieś…
2008: Że co? Rozum ci pomieszało? Za tego tam? A co on sobą reprezentuje? Boże, nie dość, że student, ani grosza przy duszy, bez perspektyw, to jeszcze jak on wygląda? Oczu nie masz? Do ciebie to pasuje facet 2 m wzrostu, czarny, elegancki, a nie taki kurdupel ryży. Ty nawet męża porządnego znaleźć nie umiesz.
2013: Tyś doszczętnie zgłupiała! Po to robiłaś 3 kierunki, żeby teraz w domu siedzieć i bachorom tyłki wycierać!? Normalne kobiety w twoim wieku, z twoimi możliwościami zarabiają 10 tys., mają stanowiska, robią kariery. Co dzieci? Dzieci się do przedszkola daje, tam mają odpowiednią opiekę, języków się uczą, grzeczne są, zdyscyplinowane. Miło na nie popatrzeć. A te twoje? Latają jak małpy, nie słuchają, wierszyka powiedzieć nie potrafią.
2016: Ty nie masz zamiaru już nigdy pracować?? Daję ci czas do czerwca, żebyś pracę znalazła. Jakie jeszcze jedno? W dzisiejszych czasach? Ty się nad sobą zastanów! A co mnie obchodzi, że ty jesteś szczęśliwa. Jakieś masz dziwne pojęcie szczęścia.

2005: Gdzie ty się niby wybierasz? Myślisz, że same przygotujemy te święta? Goście przyjadą, ciekawe, co sobie o tobie pomyślą. Dom niesprzątnięty, jedzenie niewyszykowane. Już siły nie mam, jeszcze galarety, sałatka, nóżki, dekoracje, a ta wychodzi. Gdzie cię znowu niesie? Jak to, do kościoła? Dziś jest czwartek. Do kościoła idzie się w sobotę z koszyczkiem i w niedziele...

Granicę ,która odważyłam się przekroczyć a ,która była dla mnich rodziców nie do pomyślenia to ciąża przed ślubem.Od zawsze słyszałam ..pilnuj się ,bo co rodzina powie,co twój brat,który jest księdzem pomyśli o Tobie,masz czas,nie warto się spieszyć...mogłabym jeszcze tak wymieniać.A ja po prostu miałam dosyć,kiedy słyszałam litanie matki kiedy wychodziłam na randkę z chłopakiem ,trzaskałam drzwiami i wychodziłam bez słowa.Marzyłam o tym aby na złość rodzicom być w ciąży i być tą pierwszą ,która złamała tak nieprzekraczalna granicę.Nie ,nie próbowałam za wszelką cenę i na złość zająć w ciążę bo do takich osób nie należę ,ale tak się stało,że to czego nie chcemy przychodzi niespodzianie.Były zaręczyny,wyznaczona data ślubu, rodzice szczęśliwi,że byłam grzeczną dziewczyną ,jednak na trzy miesiące przed ślubem okazało się ,że jestem w ciąży.Byłam szczęśliwa,że pod niebo skakałam,tylko nie wiedziałam jak to powiedzieć moim rodzicom.Ale w sumie to było moje życie i nikt nie miał prawa się w niego wtrącać.Oznajmiłam ,że niedługo zostaną dziadkami,myślałam,że szczęki powypadają rodzicom,kiedy w końcu mama pierwsza się odezwała,tato ją uspokoił i ze łzami w oczach tylko powiedział..."Danusiu czasy się zmieniają,niech młodzi żyją własnym życiem a my musimy to uszanować". Do dziś mój syn jest tym jedynym oczkiem w głowie dziadków.

Granicę ,która odważyłam się przekroczyć a ,która była dla mnich rodziców nie do pomyślenia to ciąża przed ślubem.Od zawsze słyszałam ..pilnuj się ,bo co rodzina powie,co twój brat,który jest księdzem pomyśli o Tobie,masz czas,nie warto się spieszyć...mogłabym jeszcze tak wymieniać.A ja po prostu miałam dosyć,kiedy słyszałam litanie matki kiedy wychodziłam na randkę z...

Studenci i impreza dla wszystkich oznacza tylko jedno – wielu pijanych ludzi. No i w sumie mają rację, bo właśnie w stanie upojenia alkoholowego opuściliśmy mieszkanie naszego kolegi ze studiów. Skąd mieliśmy wiedzieć, że wracając do naszego mieszkania wpadnie nam aż tyle pomysłów do głowy?
Wracając z imprezy stwierdziliśmy, że jesteśmy głodni. Pewni siebie znaleźliśmy budkę z kebabami i z radością pałaszowaliśmy nasze kolacjo-śniadanie (w końcu było koło 4 rano). Jedząc zaczęliśmy rozmawiać o fast-foodach i stwierdziliśmy, że powinniśmy dziękować Bogu za to, że istnieją. Po namyśle doszliśmy też do wniosku, że powinniśmy podziękować Ameryce za te wspaniałe „wynalazki”. A jak inaczej podziękować Ameryce jak nie przez odwiedzenie jej osobiście? Tak wiec po powrocie do domu zrobiliśmy coś, czego nigdy byśmy nie zrobili na trzeźwo (w końcu jesteśmy biednymi studentami, na których zarabiają rodzice) – kupiliśmy bilety lotnicze do USA i zamówiliśmy miejsca w hotelu. Suma pieniędzy jakie wydaliśmy była wręcz przerażająca. Gdyby moi rodzice, rodzina się dowiedzieli to chyba by mnie zabili. I za „alkoholizm” i za TEN wyjazd! Każdy normalny człowiek by anulował bilety ale my...my polecieliśmy. Moja rodzina do tej pory nie wie, że tydzień, który miałam spędzić na zajęciach, spędziłam na zwiedzaniu USA. Oni naprawdę by mnie udusili, dla nich to byłoby wręcz nie do pomyślenia, w sumie mnie też trudno w to uwierzyć, nawet teraz. :P

Studenci i impreza dla wszystkich oznacza tylko jedno – wielu pijanych ludzi. No i w sumie mają rację, bo właśnie w stanie upojenia alkoholowego opuściliśmy mieszkanie naszego kolegi ze studiów. Skąd mieliśmy wiedzieć, że wracając do naszego mieszkania wpadnie nam aż tyle pomysłów do głowy?
Wracając z imprezy stwierdziliśmy, że jesteśmy głodni. Pewni siebie znaleźliśmy...