Oj tak. Jako nastolatka poznałam chłopaka. Przed nim było wiele żab, ale ta okazała się księciem! Po pół roku bycia z nim straciłam dziewictwo - nie czekałam do ślubu(Gdyby Babcia nie była moją Babcią pewnie kazała by mnie ukamienować w kościele na mszy). Miesiąc przed pierwszą rocznicą przeprowadziłam się do niego. Miałam wtedy zaledwie 18 lat i był to początek bycia pełnoletnią. Zostawiłam szkołę średnią - technikum (kończąc dwie klasy z czterech) na rzecz Liceum Dla Dorosłych (zbyt duże różnice programowe). Rodzice przez to omal nie kopnęli w kalendarz. Zostawiłam całą rodzinę w Bieszczadach na wschodzie Polski a przeniosłam się na drugi koniec polski - zachód. Czy kiedyś takie zachowanie nastolatki było dopuszczalne?! Oj nie. I teraz też niektórzy nie umieją sobie tego wyobrazić. Przekroczyłam wszelkie granice wyznaczone przez dziadków i rodziców. Mój wyczyn nie mieścił im się w głowie. Oczywiście nie wróciłam już w Bieszczady na stałe. Czasem je odwiedzam. A obecnie nadal żyję z księciem pod jednym dachem i kontynuuje naukę w Liceum. Wybierając takie życie kierowałam się jednym: pragnieniem szczęścia. Minęło tyle miesięcy a ja – cóż - jestem niereformowalna.

Oj tak. Jako nastolatka poznałam chłopaka. Przed nim było wiele żab, ale ta okazała się księciem! Po pół roku bycia z nim straciłam dziewictwo - nie czekałam do ślubu(Gdyby Babcia nie była moją Babcią pewnie kazała by mnie ukamienować w kościele na mszy). Miesiąc przed pierwszą rocznicą przeprowadziłam się do niego. Miałam wtedy zaledwie 18 lat i był to początek bycia...

Co takiego zrobiłam co mogłoby się nie spodobać rodzicom? To było wtedy kiedy postanowiłam zakupić pierwszą szminkę… Na pierwszym rzut oka jestem dość spokojną osobą… jednak mam swój ostry charakterek. Wybrałam żywą czerwień. Moja mama i tata gdy spojrzeli na mnie i powiedzieli zgodnym chórem, żebym „to” zmyła, bo wygląda beznadziejnie i źle Im się kojarzy taki kolor, niczym Pani „spod latarni”. Nie posłuchałam ich... Do dziś słyszę komplementy na temat moich odważnych kolorów na ustach. No cóż, dodają mi pewności siebie i cieszę się, że „zbuntowałam” się rodzicom, ponieważ teraz to właśnie szminka jest moim znakiem rozpoznawczym. Niby takie nic, ale dla mnie wiele znaczyło.

Co takiego zrobiłam co mogłoby się nie spodobać rodzicom? To było wtedy kiedy postanowiłam zakupić pierwszą szminkę… Na pierwszym rzut oka jestem dość spokojną osobą… jednak mam swój ostry charakterek. Wybrałam żywą czerwień. Moja mama i tata gdy spojrzeli na mnie i powiedzieli zgodnym chórem, żebym „to” zmyła, bo wygląda beznadziejnie i źle Im się kojarzy taki kolor,...

Dziesięć lat oszczędzania, odkładania pieniędzy i wszyscy klepią cię po plecach, jaka jesteś zaradna, jaka układna. Studia, nauka, a kiedy kończy się semestr praca w wakacje i ferie, potem praca i odkładanie. Rodzice zachwyceni, że dziecko myśli tak przyszłościowo - pewnie na mieszkanie odkłada, dziadkowie wzdychają - ach, nasz mały pracuś, daleko zajdzie. I dokładnie dziesięć lat później pakuję się, robię zakupy, które moja rodzina uważa za podejrzane - sakwy, rower, śpiwór, itp. Pakuję się w cztery sakwy na rower i oznajmiam - wyruszam w podróż rowerem po Europie. Wrócę za 2-3 lata. Dziadek się zapowietrzył, Babcia zbladła tak, że obawiałam się o jej krążenie. Przeciwnie u rodziców, mama zrobiła szatańską minę "Zaraz cię wydziedziczę", tata zaniemówił. Podróż zajęła mi 3,5 roku, z każdego nowego miejsca wysyłałam im kartki, wróciłam do domu z mężem. To był mój czas przekraczania granic kulturowych w mojej rodzinie. Dziś jestem stateczną mamą, ale podróżujemy z mężem i dzieckiem nadal na dwóch kołach.

Dziesięć lat oszczędzania, odkładania pieniędzy i wszyscy klepią cię po plecach, jaka jesteś zaradna, jaka układna. Studia, nauka, a kiedy kończy się semestr praca w wakacje i ferie, potem praca i odkładanie. Rodzice zachwyceni, że dziecko myśli tak przyszłościowo - pewnie na mieszkanie odkłada, dziadkowie wzdychają - ach, nasz mały pracuś, daleko zajdzie. I dokładnie...

Cóż, u mnie nie ma takich sytuacji, a jeśli są, to szybko akceptowane. No, jedno już nie, ale to tylko przez mojego brata: czytanie książek! Jak on nie lubi, kiedy cieszę się z nowej książki lub gdy czytam. Denerwuje się też, kiedy rozmawiam o ulubionych z mamą - „Dlaczego czytacie te książki? To jest głupie i nudne – zupełnie jak ty” tak mówi, zwracając się do mnie. Cóż ja mogę poradzić? On najlepiej się czuje, kiedy gra w gry, gdzie zabijają się nawzajem. Tego ja nie znoszę.

Cóż, u mnie nie ma takich sytuacji, a jeśli są, to szybko akceptowane. No, jedno już nie, ale to tylko przez mojego brata: czytanie książek! Jak on nie lubi, kiedy cieszę się z nowej książki lub gdy czytam. Denerwuje się też, kiedy rozmawiam o ulubionych z mamą - „Dlaczego czytacie te książki? To jest głupie i nudne – zupełnie jak ty” tak mówi, zwracając się do mnie. Cóż ja...

-Synku znowu tam jedziesz? Po co to robisz? Przecież możesz robić to wszędzie?
-Mamo, ty nigdy tego nie poczułaś więc nie wiesz jak to jest.
-Oj co ty mówisz. Co może być w tym niezwykłego? Pomyśl o swoim zdrowiu. Potem znowu przez kilka dni nie możesz dojść do siebie.
-Mamo to naturalne. To mi nic nie szkodzi na zdrowiu. Długo się do tego przygotowuję i ten ból po tym wszystkim jest czymś naturalnym.
-To pomyśl o pieniądzach. Nie żyj marzeniami – nigdy nic tam nie wygrasz –wtrąca się tata.
-Tato nie o to w tym chodzi.
-Aj przestań, dorośnij w końcu. Na dom odkładaj. Ja w twoim wieku już miałem…
Dziadka kolej:
-Znowu jedziesz?
-Tak dziadku.
-I z kim tym razem?
-Sam.
-Znowu sam? Zobacz ludzie są mądrzejsi od Ciebie i tam nie jeżdżą tylko na miejscu robią to za darmo. Możesz to robić zawsze i wszędzie więc po co to robisz….

Mniej więcej takie rozmowy toczę z rodziną kiedy oświadczam im, że jadę pobiec w kolejnym maratonie, półmaratonie, biegu okolicznościowym. Nie mam im za złe tego co mówią. Też tak kiedyś myślałem. Jednak kiedy staję na starcie wśród kilkuset lub kilku tysięcy ludzi, czuję rosnącą adrenalinę i emocje to już wiem że to wszystko ma sens. Kiedy na 30 kilometrze biegnę bez siły i myślę tylko o tym żeby położyć się spać, a mała, obca mi, kilkuletnia dziewczynka stojąca przy trasie wystawia rękę aby przybić mi „piątkę” krzyczy: „Dasz radę, już niedaleko” wtedy wiem że to ma sens.
Moja rodzina nie przeżyła tego więc nie wiedzą co ja wtedy czuję…

-Synku znowu tam jedziesz? Po co to robisz? Przecież możesz robić to wszędzie?
-Mamo, ty nigdy tego nie poczułaś więc nie wiesz jak to jest.
-Oj co ty mówisz. Co może być w tym niezwykłego? Pomyśl o swoim zdrowiu. Potem znowu przez kilka dni nie możesz dojść do siebie.
-Mamo to naturalne. To mi nic nie szkodzi na zdrowiu. Długo się do tego przygotowuję i ten ból po tym...

Postanowiłam, że zacznę jeździć motorem, od zawsze uwielbiałam motory, toteż po cichu uczyłam się jeździć motorem kolegi. Pewnego dnia oświadczyłam, że będę jeździła i chce motor, tata szczęśliwy, a mama "nie dostaniesz, chcesz się zabić, to są szybkie maszyny" na co ja i tak nie odpowiedziałam tylko ubłagałam tatę, do dziś jeżdżę już swoim i mam się dobrze.
Druga historia jest wtedy gdy chciałam jeździć konno. Oświadczyłam to rodzicom mówiąc, że ja będę płacić za lekcje (chociaż tak naprawdę były darmowe w większości). Mama chętnie się zgodziła i nawet chciała zobaczyć jak jeżdżę, a tata na to, że konie śmierdzą, że nie będę jeździć, bo to strata czasu. Dzięki Bogu mam wspaniałego dziadka z zamiłowaniem do koni i babcia też uwielbia te stworzenia, toteż przekonali tatę, a jakie były ich miny kiedy przyjechałam pod dom na koniu i krzyczałam "Mamo rzuć picie" do dziś tego nie zapomnę.

Postanowiłam, że zacznę jeździć motorem, od zawsze uwielbiałam motory, toteż po cichu uczyłam się jeździć motorem kolegi. Pewnego dnia oświadczyłam, że będę jeździła i chce motor, tata szczęśliwy, a mama "nie dostaniesz, chcesz się zabić, to są szybkie maszyny" na co ja i tak nie odpowiedziałam tylko ubłagałam tatę, do dziś jeżdżę już swoim i mam się dobrze.
Druga historia...

Zaczęłam czytać. Obsesyjnie. Prawie 200 stron dziennie jak dobrze pójdzie i mam tak do dziś. Dla moich dziadków i początkowo rodziców było to szokujące zjawisko, bo jestem dwunastolatką żyjącą w XXI wieku.

Zaczęłam czytać. Obsesyjnie. Prawie 200 stron dziennie jak dobrze pójdzie i mam tak do dziś. Dla moich dziadków i początkowo rodziców było to szokujące zjawisko, bo jestem dwunastolatką żyjącą w XXI wieku.

Mojej Babci i Mamie w głowie się nie mieściło, że dziewczyna mogłaby sama zaproponować randkę chłopakowi. To mężczyzna powinien zabiegać o kobietę, przynosić kwiaty i bombonierki.
No ale czasy się zmieniły i obecnie nikogo to nie dziwi, że dziewczyna przejmuje inicjatywę.
Dlatego w trosce o zdrowie i spokojny sen mojej mamy i babci nie poinformowałam ich o fakcie, że to ja pierwsza zauważyłam mojego obecnego męża w pracy, zrobiłam wszystko, żeby mnie zauważył, a następnie zaproponowałam mu wspólny wyjazd w góry.
Moja mama i babcia nic o tym nie widzą, myślą ,że wszystko przebiegało tradycyjnym trybem.
I niech to pozostanie.

Mojej Babci i Mamie w głowie się nie mieściło, że dziewczyna mogłaby sama zaproponować randkę chłopakowi. To mężczyzna powinien zabiegać o kobietę, przynosić kwiaty i bombonierki.
No ale czasy się zmieniły i obecnie nikogo to nie dziwi, że dziewczyna przejmuje inicjatywę.
Dlatego w trosce o zdrowie i spokojny sen mojej mamy i babci nie poinformowałam ich o fakcie, że to ja...

Z bijącym sercem stoję z walizkami u jego drzwi. Długo się zastanawiałam, czy powinnam, czy tak będzie dobrze, czy to nie jest już zobowiązanie. Wiem, teraz ludzie mieszkają ze sobą przed ślubem i nikt nie robi z tego wielkiego halo. Nikt oprucz moich rodziców. Wczoraj myślałam, że mama zapłacze się na śmierć, a ojciec zejdzie na zawał, gdy im powiedziałam o tej decyzji. Krzyczeli, grozili, prosili, przekupywali nawet, odradzali, ale ja ich nie pytałam ani o radę, ani o zgodę, bo wiedziałam, że w ich mniemaniu to nie do pomyślenia. Cóż, przed ślubem czy nie, jestem dorosła mam 21 lat, sama zarabiam na siebie i mogę decydować o sobie.
Mama w moim wieku miała już 3 dzieci. To były inne czasy. Właśnie.
Kiedyś mi wybaczą.

Z bijącym sercem stoję z walizkami u jego drzwi. Długo się zastanawiałam, czy powinnam, czy tak będzie dobrze, czy to nie jest już zobowiązanie. Wiem, teraz ludzie mieszkają ze sobą przed ślubem i nikt nie robi z tego wielkiego halo. Nikt oprucz moich rodziców. Wczoraj myślałam, że mama zapłacze się na śmierć, a ojciec zejdzie na zawał, gdy im powiedziałam o tej decyzji....

Przeczytałem kiedyś w książce, której tytułu nie mogę sobie przypomnieć, że problem z tzw. generation gap (różnicą pokoleń) polega na tym, że każde pokolenie "jest przekonane o tym, że to właśnie ono wymyśliło seks oralny".

Jeśli sięgnęlibyśmy po biografie członków The Rolling Stones, Jimmiego Hendrixa, Jennis Joplin czy innych wielkoformatowych gwiazd dawnych lat, przekonalibyśmy się, że nie - nie ma rzeczy, których oni by nie robili. Czy nasi rodzice/dziadkowie szli w ich ślady? Ciężko powiedzieć, bo zależy to od jednostek, natomiast jako pokolenie: z pewnością tak!

Więcej nawet - zaryzykowałbym twierdzenie, że to my jesteśmy bardziej powściągliwi. Nie tyle ze względu na "gorset obyczajowy", ale z powodu elektroniki, która nas rozleniwia i ogranicza naszą wyobraźnię. Myślę, że pokolenia naszych rodziców i dziadków, oderwane od komputerowych ekranów i mobilnych telefonów, było nawet bardziej twórcze, bardziej pomysłowe w wynajdywaniu coraz to nowych ekscesów.

Przeczytałem kiedyś w książce, której tytułu nie mogę sobie przypomnieć, że problem z tzw. generation gap (różnicą pokoleń) polega na tym, że każde pokolenie "jest przekonane o tym, że to właśnie ono wymyśliło seks oralny".

Jeśli sięgnęlibyśmy po biografie członków The Rolling Stones, Jimmiego Hendrixa, Jennis Joplin czy innych wielkoformatowych gwiazd dawnych lat,...