Ja niestety nie pamiętam moich prezentów gwiazdkowych, widocznie nie były aż takie wyjątkowe i nieprzewidywalne. Jednak zawsze jako dziecko bardzo pragnęłam, by podczas Świąt była miła i rodzinna atmosfera, bez awantur i tłumionych pretensji. To był najlepszy prezent.

Ja niestety nie pamiętam moich prezentów gwiazdkowych, widocznie nie były aż takie wyjątkowe i nieprzewidywalne. Jednak zawsze jako dziecko bardzo pragnęłam, by podczas Świąt była miła i rodzinna atmosfera, bez awantur i tłumionych pretensji. To był najlepszy prezent.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Dawno temu, w połowie lat osiemdziesiątych dostałam sanki. Byłam przekonana,że są od Świętego Mikołaja. W nocy, po cichutku matka przytargała je z piwnicy i ustawiła pod choinką. To jedyny prezent jaki pamiętam, bo pózniej nigdy nie dostałam od niej niczego na gwiazdkę.
Pamiętam też książkę od ojca, " Ucho od śledzia", podarowaną mi w któreś Boże Narodzenie spędzane w jego domu i to jak po Wigilii niósł mnie na barana.Szliśmy na przystanek,miał mnie"dostarczyć" do domu.Padał naprawdę najbardziej puszysty śnieg jaki w życiu widziałam, ojciec szedł tak ze mną nie przestając palić i wciąż żartując.Pamiętam,że miał na sobie taki dziwny kożuch z za długimi rękawami i pięknymi,wypukłymi guzikami w głębokim brązowym kolorze,przywodziły na myśl małe smakowite czekoladki:).
W szkole fantazjowałam na temat prezentów gwiazdkowych, czego tam nie było! Opowiadałam,że dostałam Barbie, albo małe mebelki albo pieska na baterie:).
Od tych wydarzeń minęło już co najmniej ćwierć wieku, a jednak pamiętam te prezenty bardzo dokładnie, mimo,że w pierwszym przypadku nie miałam jeszcze pięciu lat i może jeszcze bardziej niż same prezenty zapadły mi w pamięć okoliczności towarzyszące.Śnieg gruby i puszysty, twarze rodziców, dotyk miękkiego futra ojca,zapach dymu z papierosa, tego,że nie nosił czapki, ale miał za to skórzane rękawice,podomkę matki w morskim kolorze z jakiegoś sztucznego cholerstwa, sztuczną choinkę przywiązaną do chybotliwego taboretu. Wydawać by się mogło,że jednak trochę żal,że taki skąpy był mój Mikołaj,jednak patrząc z perspektywy czasu, taki przymusowy minimalizm uczy człowieka pokory:), uwagi skoncentrowanej na innych jednostkach ludzkich, wyrzuconych przez los na boczny tor a nie skupiania się na własnym nosie, co raczej odpowiada idei Świąt Bożego Narodzenia i tego co one powinny one robic z naszymi sercami.
Wesołych Świąt!

Dawno temu, w połowie lat osiemdziesiątych dostałam sanki. Byłam przekonana,że są od Świętego Mikołaja. W nocy, po cichutku matka przytargała je z piwnicy i ustawiła pod choinką. To jedyny prezent jaki pamiętam, bo pózniej nigdy nie dostałam od niej niczego na gwiazdkę.
Pamiętam też książkę od ojca, " Ucho od śledzia", podarowaną mi w któreś Boże...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najlepszy prezent świąteczny z dzieciństwa? Zdecydowanie komplet mebelków dla mojej Barbie i Kena, które moja mama zrobiła całkiem sama. Popłakałam się ze szczęścia, gdyż nigdy nie widziałam tak pięknie zrobionych mebelków. Co wieczór gdy już spaliśmy, mama po cichu z kartonu i materiału szyła dla mnie foteliki i kanapy, aby mój kącik zabawkowy był na wypasie za małe pieniądze. Do dziś uważam, że prezenty zrobione ręcznie nabierają większych wartości i są to upominki z duszą.

Najlepszy prezent świąteczny z dzieciństwa? Zdecydowanie komplet mebelków dla mojej Barbie i Kena, które moja mama zrobiła całkiem sama. Popłakałam się ze szczęścia, gdyż nigdy nie widziałam tak pięknie zrobionych mebelków. Co wieczór gdy już spaliśmy, mama po cichu z kartonu i materiału szyła dla mnie foteliki i kanapy, aby mój kącik zabawkowy był na wypasie za małe...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wspomnienia, to chyba one sprawiają, że na dźwięk kolęd mam łzy w oczach. Mikołaj mojego dzieciństwa zupełnie nie przypomniał tego z reklam, wujek w okularach przeciwsłonecznych, wymalowany różową szminką babci, bałam się go i na każdym świątecznym zdjęciu mam gile do pasa i oczy czerwone od płaczu. Na prezenty czekałam razem z siostrą, miałyśmy taki zwyczaj,że po kolacji uciekałyśmy do drugiego pokoju, oglądać tv a tu raptem MIKOŁAJ !!! Szczerze do dziś tak robimy, chociaż jesteśmy już stare baby :) Najpiękniejszy prezent, pamiętam jak dziś małe pianinko w kształcie tortu i książeczka o owieczce. Mam te rzeczy do dziś, moje skarby, moje najpiękniejsze wspomnienie na które nawet teraz mam łzy w oczach.

Wspomnienia, to chyba one sprawiają, że na dźwięk kolęd mam łzy w oczach. Mikołaj mojego dzieciństwa zupełnie nie przypomniał tego z reklam, wujek w okularach przeciwsłonecznych, wymalowany różową szminką babci, bałam się go i na każdym świątecznym zdjęciu mam gile do pasa i oczy czerwone od płaczu. Na prezenty czekałam razem z siostrą, miałyśmy taki zwyczaj,że po kolacji...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niegdyś magią świąt było to, że prezenty mogły być niewyszukane, a sprawiały ogrom radości! Moim najcudowniejszym prezentem, który znalazłam pod choinką była figurka białego misia w zielonym sweterku, świątecznej czapeczce, z piłką i świąteczną laską-lizakiem w ręku. To nic, że miś był twardy i nie dało się do niego przytulić - i tak z nim spałam :) Pozostał ze mną do dziś. Przypomina mi o tym, że najprostsze, niekoniecznie drogie prezenty, ale dawane od serca są najpiękniejsze. Później domyśliłam się, że miś został kupiony w kwiaciarni na przeciwko kamienicy w której kiedyś mieszkałam - 2 wspomnienia zaklęte w jednym misiu...

Niegdyś magią świąt było to, że prezenty mogły być niewyszukane, a sprawiały ogrom radości! Moim najcudowniejszym prezentem, który znalazłam pod choinką była figurka białego misia w zielonym sweterku, świątecznej czapeczce, z piłką i świąteczną laską-lizakiem w ręku. To nic, że miś był twardy i nie dało się do niego przytulić - i tak z nim spałam :) Pozostał ze mną do dziś....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wiele lat temu, jako mała dziewczynka pod choinką znalazłam niezwykłą książeczkę. Była to ,,zwyczajna" bajka dla dzieci, ale towarzyszyła mi przez wiele lat. Do dzisiaj jest u mnie na półce, darzę ją ogromnym sentymentem. Krótka, kilkunastustronnicowa bajeczka, pięknie zilustrowana, z różową okładką, opowiadała niezwykłą historię kotki- Funi. Wtedy właśnie, kilkanaście lat temu, w wigilię zrodziła się moja miłość nie tylko do książek, ale także do kotów, a trwa nieprzerwanie do dzisiaj. Za pomocą tej historii, przekonałam dziadków, że w naszym domu powinno znaleźć się miejsce dla realnej kotki- oczywiście- Funi, która okazała się cudownym zwierzakiem i towarzyszyła mi przez kilkanaście lat. Towarzyszyła mi w dorastaniu i razem przeżywałyśmy niezwykłe przygody. To dzięki niej uczyłam się odpowiedzialności, najpierw w zajmowaniu się małymi kociętami, a później w znajdowaniu im dobrych opiekunów. Będąc już dorosłą osobą, bardzo trudno mi było pogodzić się z odejściem ukochanego zwierzaka. I pomyśleć, że cała historia mogłaby się nie zdarzyć, gdybym kiedyś, jako pięciolatka, nie znalazła w wigilijny wieczór, pod choinką niezwykłej, kilkunastostronnicowej bajeczki....

Wiele lat temu, jako mała dziewczynka pod choinką znalazłam niezwykłą książeczkę. Była to ,,zwyczajna" bajka dla dzieci, ale towarzyszyła mi przez wiele lat. Do dzisiaj jest u mnie na półce, darzę ją ogromnym sentymentem. Krótka, kilkunastustronnicowa bajeczka, pięknie zilustrowana, z różową okładką, opowiadała niezwykłą historię kotki- Funi. Wtedy właśnie, kilkanaście lat...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Były lata 80-te, w sklepach nic ciekawego, a dziecięce marzenia trzeba spełnić.
Trudny orzech do zgryzienia. Ładne zabawki były tylko w Pewexsie, a na to mojej rodziny nie było stać. Tego roku wymarzyłam sobie domek dla lalek. Na szczęście mój dziadek był złotą rączką i sam go zrobił.
Domek był cudowny, wszystko z drewna i ze sklejki, do dziś nie wiem jak udało mu się zrobić rozkładaną wersalkę z materiału i drewnem po boku, miniaturkę prawdziwej wersalki. W domku były też szafy , łazienka i ubikacja.
O rany jaka byłam zachwycona, gdy rozpakowałam swój prezent. Od razu powiedziano mi, że domek zrobił dziadek, bo dzieciątko je dla mnie u dziadka zamówiło. Patrzyłam na dziadka z podziwem, że potrafił zrobić coś tak doskonałego.
W swoim życiu dostałam mnóstwo prezentów, ale nikt nigdy nie poświęcił tyle czasu i serca, żeby spełnić moje marzenia.
Tego prezentu nic nigdy nie przebiło i nie przebije…

Były lata 80-te, w sklepach nic ciekawego, a dziecięce marzenia trzeba spełnić.
Trudny orzech do zgryzienia. Ładne zabawki były tylko w Pewexsie, a na to mojej rodziny nie było stać. Tego roku wymarzyłam sobie domek dla lalek. Na szczęście mój dziadek był złotą rączką i sam go zrobił.
Domek był cudowny, wszystko z drewna i ze sklejki, do dziś nie wiem jak udało mu się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam jedną szczególną wigilię z mego dzieciństwa. Była to pierwsza wieczerza w naszym nowym domu. I nie byłoby w tym nic niezwykłego gdyby... dom ten był wykończony. Dziś już wiem, że znajdował się w stanie "surowym zamkniętym" + czynny kominek. Miałam wtedy 7 lat moja siostra o 2 mniej. Rodzice tak bardzo nie mogli się doczekać swojego własnego kąta, że wszystkie wiktuały, małą kuchenkę z butlą przewieźli na budowę. W obecnym salonie stanął stół ogrodowy pod bielutkim nakryciem, krzesła od kompletu i choinka prosto z lasu. Nie było świątecznego szału sprzątania, ozdabiania - no może nie na taką skalę jak zwykle. Pamiętam ciepło kominka i echo kolęd odbijające się od pustych, niewytynkowanych ścian. Było cudownie tylko my i nasz dom! Prezenty też były - ten na który czekałam aż wyprowadzimy się z ciasnego m1, a dostałam go własnie w tamto Boże Narodzenie właśnie grzeje mi stopy. Braf ma już 15 lat i jest najkochańszym psiskiem pod słońcem.

Pamiętam jedną szczególną wigilię z mego dzieciństwa. Była to pierwsza wieczerza w naszym nowym domu. I nie byłoby w tym nic niezwykłego gdyby... dom ten był wykończony. Dziś już wiem, że znajdował się w stanie "surowym zamkniętym" + czynny kominek. Miałam wtedy 7 lat moja siostra o 2 mniej. Rodzice tak bardzo nie mogli się doczekać swojego własnego kąta, że wszystkie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie będę ukrywać, że jako dziecko, podczas Wigilii byłam bardzo niecierpliwa. Próbowałam zjeść te wszystkie cudownie pachnące potrawy, ale mój wzrok częściej padał na kolorowe paczuszki przy choince niż na talerz, na którym znajdowało się jedzenie.
I jest taki jeden prezent do którego wracam z uśmiechem na twarzy, z którym nie rozstawałam się przez długi czas. To tablica magnetyczna do pisania dla dzieci. Była żółto-niebieska. To pierwszy przedmiot na którym kreśliłam słowa, zdania. Dawałam upust dziecięcej twórczości literackiej. Z biegiem czasu w moim życiu pojawiały się coraz większe tablice. Tablica korkowa, imitacja tablicy na drzwiach, tablica szkolna, ale ta pierwsza tablica magnetyczna to jedyna do której czuję największy sentyment.

Nie będę ukrywać, że jako dziecko, podczas Wigilii byłam bardzo niecierpliwa. Próbowałam zjeść te wszystkie cudownie pachnące potrawy, ale mój wzrok częściej padał na kolorowe paczuszki przy choince niż na talerz, na którym znajdowało się jedzenie.
I jest taki jeden prezent do którego wracam z uśmiechem na twarzy, z którym nie rozstawałam się przez długi czas. To tablica...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam, jak w któreś święta dostaliśmy z bratem grę planszową. Tak się ucieszyliśmy, że od razu zaczęliśmy grać. Zapomnieliśmy o rozpakowywaniu innych prezentów, które obejrzeliśmy dopiero rano i od razu usiedliśmy w świetle choinkowych lampek, grając. I tak dopóki nie zasnęliśmy zmęczeni. Może nie jest to jakieś imponujące wspomnienie, ale jest jednym z pierwszych, które pamiętam.

Pamiętam, jak w któreś święta dostaliśmy z bratem grę planszową. Tak się ucieszyliśmy, że od razu zaczęliśmy grać. Zapomnieliśmy o rozpakowywaniu innych prezentów, które obejrzeliśmy dopiero rano i od razu usiedliśmy w świetle choinkowych lampek, grając. I tak dopóki nie zasnęliśmy zmęczeni. Może nie jest to jakieś imponujące wspomnienie, ale jest jednym z pierwszych, które...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej