Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przed przeczytaniem tej książki chciałam poznac sylwetkę jej autorki. Przeczytałam, że jest feministką i działaczką na rzecz towarzystwa osób LGTB. Przyznam szczerze, że to może nie przesądziło, ale jednak w jakimś sensie ukierunkowało moje myślenie na temat tej książki. Mniej więcej wiedziałam, czego mogę się spodziewac- i w tej kwestii nie rozczarowałam się. Książka jest napisana subiektywnie. Mimo że stara się pokazac wiele spojrzeń na zakon, to jednak są to spojrzenia jednakowe. Jednostronne. Ale czytając tę książkę, równocześnie wierzymy autorce. Tak mogło byc. Tak zapewne było. Z czego wynika ta wiara? Trudno powiedziec. Byc może potrzeba była ta książka, skrajna, subiektywna i jednostronna by stanowiła jakąś przeciwwagę tej idealizacji klasztorów, która się dzieje. Ale tu pojawia się kolejne pytanie, czy życie klasztorne jest rzeczywiście idealizowane? Wychwalane? Czy zakonnice rzeczywiście namawiają i zachęcają młode dziewczyny do wstępowania do zakonów? Nie wiem. Zawsze myślałam, że nie. Że raczej zniechęcają. Mówią: przyjdź za rok. Przemyśl to. Byc może tak nie jest. Po przeczytaniu tej książki mam jeszcze więcej pytań, niż znalazłam odpowiedzi. Czy na pewno jest tak dobrze dopracowana? Czy autorka ją na pewno przemyślała? Przyznam szczerze, że miałam wrażenie, że niektóre wstawki, jednostronnicowe "rozdziały" są umieszczone na siłę. Może warto okroic tę książkę, by zostały jedynie najważniejsze kwestie, sedno sprawy? Nie wiem. Osobiście umieścilabym tę książkę między reportażem, a beletrystyką, a przecież nie o to chodziło autorce. Chyba nie o to?

Przed przeczytaniem tej książki chciałam poznac sylwetkę jej autorki. Przeczytałam, że jest feministką i działaczką na rzecz towarzystwa osób LGTB. Przyznam szczerze, że to może nie przesądziło, ale jednak w jakimś sensie ukierunkowało moje myślenie na temat tej książki. Mniej więcej wiedziałam, czego mogę się spodziewac- i w tej kwestii nie rozczarowałam się. Książka jest...

Książka to całkiem przyzwoity debiut Małgorzaty Halber. Autorka w sposób subiektywny opisuje historię Krystyny, alkoholiczki, której nie można jednoznacznie i zdecydowanie odciąć od samej autorki. Emocjonalne podejście do tematu, charakterystyczny język, momentami wręcz kolokwialny, sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko, ale jednocześnie daje do myślenia. Trafia w sedno wielu spraw, a niektóre cytaty można wręcz notować jako ,,złote myśli". Wielu czytelników, napiszę wręcz- abstynentów, albo takich, które nie mają problemów z nadużywaniem alkoholu, odnajdzie w sobie cechy Krystyny. Halber pokazuje ważną kwestię- problemy z alkoholem nie biorą się ot tak, znikąd. Zaryzykuję stwierdzenie, że język autorki nie przeszkadza w odbiorze tej książki, a wręcz sprawia, że staje się ona bliższa czytelnikowi. Natomiast może odrzucać jedynie osoby, którym nigdy w życiu nie zdarzyło się (ale muszę zaznaczyć- jedynie w pewnych sytuacjach) siarczyście zaklnąć.

Książka to całkiem przyzwoity debiut Małgorzaty Halber. Autorka w sposób subiektywny opisuje historię Krystyny, alkoholiczki, której nie można jednoznacznie i zdecydowanie odciąć od samej autorki. Emocjonalne podejście do tematu, charakterystyczny język, momentami wręcz kolokwialny, sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko, ale jednocześnie daje do myślenia. Trafia w...

Mam kłopot przy ocenie tej książki. Gdy zaczynałam ją czytac, na początku wydawała się niezwykle trafna, zabawna i ironiczna. Taka książka "z dystansem" do omawianych spraw. Jednak z każdą kolejną stroną była coraz bardziej nużąca, a wręcz denrwująca.

Mam kłopot przy ocenie tej książki. Gdy zaczynałam ją czytac, na początku wydawała się niezwykle trafna, zabawna i ironiczna. Taka książka "z dystansem" do omawianych spraw. Jednak z każdą kolejną stroną była coraz bardziej nużąca, a wręcz denrwująca.