U mnie nadal nie ma książeczki..., a u was ..?

U mnie nadal nie ma książeczki..., a u was ..?

Hej. Czy może już ktoś otrzymał książeczkę:)?

Hej. Czy może już ktoś otrzymał książeczkę:)?

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Today
anius90
Fantasia
panna-anna
Uleczkaa38

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Today
anius90
Fantasia
panna-anna
Uleczkaa38

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

- Kapitanie, mam panu do przekazania pewne poufne informacje... - powiedziałam ściszając głos.
- Byle szybko... - odparł zniecierpliwiony.
To dziś. Wiem o tym. Planuje zniknąć. Porzucić swoją załogę. Okraść nas i oszukać.
- Usłyszałem o kupcu, który o wiele więcej jest w stanie zapłacić za nasze cacka – patrzyłam mu prosto w oczy, starając się nie zdradzić targającej mną złości – Myślę, że powinniśmy zboczyć z kursu...
- Powiedz mi wszystko o nim. Zastanowię się.
Tak też zrobiłam. Podałam mu ksywę handlarza. Poinformowałam, w jaki sposób można się z nim skontaktować. Ciągle miał szansę postąpić właściwie.
- Nie zrobimy tego – powiedział po namyśle – Dla dobra załogi musimy trzymać się pierwotnego planu. – dodał.
Miarka się przebrała.
W nocy zniknął. Razem z nim drogocenne relikwie, które odzyskaliśmy razem. Nie poradziłby sobie bez nas. Pi!@#$%^& zdrajca. Skontaktował się z moim handlarzem. Opisałam go jako typa spod ciemnej gwiazdy. Cóż, ciągnie swój do swego. Dobili targu. Przed świtem, zanim zdążylibyśmy się zorientować, że zniknął.

A jednak się przeliczył. Jego kupiec nie był bowiem tym, za kogo go uważał. Był natomiast moim przyrodnim bratem. Na szczęście niewiele interesowali go członkowie swojej załogi...
Zgubił go pośpiech. Nie rozpoznał fałszywych banknotów. W najlepszym wypadku straci tylko pieniądze, w najgorszym zostanie oskarżony o fałszerstwo. Przez władzę albo sobie podobnych.

A my? My mamy pewne relikwie do odsprzedania.

- Kapitanie, mam panu do przekazania pewne poufne informacje... - powiedziałam ściszając głos.
- Byle szybko... - odparł zniecierpliwiony.
To dziś. Wiem o tym. Planuje zniknąć. Porzucić swoją załogę. Okraść nas i oszukać.
- Usłyszałem o kupcu, który o wiele więcej jest w stanie zapłacić za nasze cacka – patrzyłam mu prosto w oczy, starając się nie zdradzić targającej mną...

- Panie kapitanie, czy oglądał Pan kiedyś Bullita? – zapytałem Kellera
- Nie drogi kolego, o czym to?
- To taka historia detektywa, który zostaje wmieszany w wielką aferę. Trup ściele się gęsto, fabuła osadza się na szantażu i intrydze.
- O świetnie, a dlaczego opowiadacie mi o tym teraz, podczas jedzenia jajecznicy?
- Bo Panie Keller ja nie jestem Bullit. Mi nie potrzeba dowodów. Albo dzielimy się fifty-fifty, albo jeszcze dzisiaj to oto nagranie – pokazuję mu mój pendrive – trafia do TVN. A jak to trafi do TVN to już po Panu.
- Nie wiem o czym Pan mówi panie Karpiński.
- A takiego Ojca Chrzestnego, na ten przykład drugą jego część Pan widział Panie Keller?
- Widziałem.
- No to tam niejaki Michael Corleone wypowiada takie oto słowa „Trzymaj swoich przyjaciół blisko, ale jeszcze bliżej swoich wrogów”. Panie Keller, ja już nie należę do tej pierwszej grupy.
Nastała chwila ciszy, po której Keller podjął wątek:
- No więc skoro Pan taki wszystkowiedzący, to na pewno zna Pan ten cytat z Człowieka z blizną – Przywitaj się z moim małym przyjacielem! – wyjmuje spluwę i celuje mi w głowę.
- To bardzo zła decyzja Panie Keller, świat się o tym dowie.
- Dowie, ale ja już będę wtedy daleko.
- 50/50, to uczciwa cena za milczenie.
I znowu chwila zawahania.
- Zaryzykował Pan życie, naprawdę wie więc Pan o co chodzi. Niech będzie 50/50.
Po kilku latach, leżąc na hamaku w swojej willi przypomniałem sobie ten dialog. Ciekawe co on takiego wtedy zrobił? Nigdy się nie dowiedziałem co było aż tak cenne, że zapewniło mi dożywotnią rentę milionera.

- Panie kapitanie, czy oglądał Pan kiedyś Bullita? – zapytałem Kellera
- Nie drogi kolego, o czym to?
- To taka historia detektywa, który zostaje wmieszany w wielką aferę. Trup ściele się gęsto, fabuła osadza się na szantażu i intrydze.
- O świetnie, a dlaczego opowiadacie mi o tym teraz, podczas jedzenia jajecznicy?
- Bo Panie Keller ja nie jestem Bullit. Mi nie potrzeba...

Udaję, że przeglądam logi dziennika okrętowego, ale tak naprawdę to czekam, aż nawigator opuści mostek. Kiedy zostajemy sami, zerkam na kapitana.
Kapitan zerka na mnie.
Chyba wie, że coś jest na rzeczy.
Zerkam na kapitana ponownie.
– O co chodzi? – nie wytrzymał wreszcie.
– A, nic, nic – odpowiadam pojednawczo, uciekając wzrokiem. – Tak tylko myślałem sobie o czymś, co ostatnio usłyszałem w mesie…
– Że? – warknął kapitan, tracąc cierpliwość. Zawsze miał gorący temperament.
– Coś o jakichś zdjęciach – odparłem po udawanym namyśle. – Jestem przekonany, że była mowa o blondynkach. Dwóch. Ale może coś mi się myli. Pan kapitan pewnie nie kojarzy, nie? W końcu pana żona jest szatynką…
– Nie rozumiem, o czym bredzisz – podsumował kapitan, tracąc zainteresowanie.
Zakląłem w myślach. Zdjęcia były, owszem, niczego sobie, ale przecież nie chodziło o ich faktyczne użycie. Tylko o perswazję.
– Jak tak teraz myślę, to właściwie nie miało związku ze zdjęciami – powiedziałem, nagle tracąc ochotę na podchody. – Nie wiem, czy obiło się panu o uszy, ale podobno ktoś z nas ma kajutę nieco większą, niż się z pozoru wydaje. A w większej kajucie mieści się nieco więcej bagażu...
– Czego chcesz? – zapytał kapitan ostrożnie. Wydawało mi się, że zbladł, ale może to tylko była wina sztucznego oświetlenia. Na statku to nigdy nie wiadomo. Żaden z nas nie widział żadnego słońca od wielu dni. No, przynajmniej inaczej, niż na głównym ekranie mostka.
– Niewiele – odparłem zgodnie z prawdą. – Sądzę, że się dogadamy.

Udaję, że przeglądam logi dziennika okrętowego, ale tak naprawdę to czekam, aż nawigator opuści mostek. Kiedy zostajemy sami, zerkam na kapitana.
Kapitan zerka na mnie.
Chyba wie, że coś jest na rzeczy.
Zerkam na kapitana ponownie.
– O co chodzi? – nie wytrzymał wreszcie.
– A, nic, nic – odpowiadam pojednawczo, uciekając wzrokiem. – Tak tylko myślałem sobie o czymś, co...

A więc tak to sobie umyślił sabotażysta jeden! Spojrzałem jeszcze raz na zwitek trzymany w rękach.
„Dzisiaj o godzinie 23, w magazynie odbędzie się uroczysty bal noworoczny”
Zwerbuje nas w jedno pomieszczenie, postawi jakiś trunek, włączy międzygalaktyczną muzykę i niezauważenie zniknie nam z radarów. A wtedy to już hulaj dusza, odpali rakietę i nigdy go ponownie nie zobaczymy, a wraz z nim bezcennych relikwii. Nie dopuszczę do tego, inaczej nie nazywam się Józef, Józef Klops.
O godzinie 23 cała załoga stawiła się w komplecie w magazynie. Ostatni wszedł Keller.
- Moi drodzy, zebraliśmy się tu, aby wspólnie uczcić nadejście Nowego Roku. Jak wiecie nasza wyprawa kończy się sukcesem, relikwie trafią do władcy a my zostaniemy sowicie wynagrodzeni. Proponuję więc rozpocząć zabawę, niech każdy zapomni na chwilę o swoich troskach.
- Panie Keller – przerwałem mu. – Czy mogę wznieść pierwszy toast?
- Oczywiście Józek – uśmiechnął się nalewając szampana do kieliszków.
- Tak więc chciałem przede wszystkim podziękować wam za wspólną przygodę. Myślę, że jest ona niezapomniana dla nas wszystkich. Największe słowa uznania kieruję w stronę naszego kapitana – ukłoniłem się w stronę Kellera. – Musicie sami przyznać, że chęć pojmania relikwii i zawładnięcia losami świata jest bardzo kusząca dla każdego. Jaka więc moc musi kierować naszym kapitanem, skoro dzierżąc władzę w swoich rękach nie podjął żadnych, absolutnie żadnych kroków aby spełnić ten kuszący zamysł – dostrzegłem żądzę mordu w oczach Kellera. – Kapitanie, moje uszanowanie.

A więc tak to sobie umyślił sabotażysta jeden! Spojrzałem jeszcze raz na zwitek trzymany w rękach.
„Dzisiaj o godzinie 23, w magazynie odbędzie się uroczysty bal noworoczny”
Zwerbuje nas w jedno pomieszczenie, postawi jakiś trunek, włączy międzygalaktyczną muzykę i niezauważenie zniknie nam z radarów. A wtedy to już hulaj dusza, odpali rakietę i nigdy go ponownie nie...

- Nikt mnie nie przechytrzy. A na pewno nie ta banda idiotów – mówi zadowolony z siebie kapitan.
- Myślisz, że taki z Ciebie cwany lis ?
- Kim jesteś do diabła ?
- Zgadnij ?
- Już ja Cię nauczę – wściekły kapitan wymachuje pięścią. Ale nikogo nie ma.
- Lepiej nie podskakuj tylko oddaj relikwie i kasę.
- Jaja sobie robisz ? Jak jesteś taki do przodu to przyjdź i ją sobie weź.
- I co cwaniaczku, boisz się ? – zadowolony z siebie kapitan zaczął się rozglądać wkoło swojej kajuty. Cisza. Nic się nie dzieje. I nagle – ryk ! Tak głośny, że kapitanowi pękają bębenki w uszach. Chwyta się dłońmi za uszy a krew nie przestaje się lać.
- A…….!!!!!!!!!- wrzeszczy w niebogłosy.
- Już po tobie – otwierają się drzwi i wychodzi z nich Janek.
- Gdzie są relikwie ? – krzyczy. Ale do kapitana nic już nie dociera. Wije się z bólu. Janek postanawia samodzielnie przeszukać kabinę. Po godzinie udaje mu się znaleźć ukrytą skrytkę.
- Gdzie klucz ? Odpowiadaj ! – szarpie kapitana. Nie daje to żadnego efektu więc z całej siły kopie go w prawe ucho.
- Ratunku ! Pomocy ! – wyje kapitan.
- Dawaj klucz, bo z Tobą skończę ! Kapitan, cały we krwi, pokazuje ręką malutki dzbanek.
- Nareszcie – Janek wyjmuje klucz i otwiera skrytkę. Wszystko w niej jest, relikwie i pieniądze. Pakuje to do torby i wychodząc mówi:
- Warto było ?

- Nikt mnie nie przechytrzy. A na pewno nie ta banda idiotów – mówi zadowolony z siebie kapitan.
- Myślisz, że taki z Ciebie cwany lis ?
- Kim jesteś do diabła ?
- Zgadnij ?
- Już ja Cię nauczę – wściekły kapitan wymachuje pięścią. Ale nikogo nie ma.
- Lepiej nie podskakuj tylko oddaj relikwie i kasę.
- Jaja sobie robisz ? Jak jesteś taki do przodu to przyjdź i ją...

- Nie możemy stracić tyle kasy. Te relikwie są warte majątek.
- Masz nas za idiotów ?
- Ja tego nie powiedziałem. Nie czas na głupoty. Działamy !
- Jaki Masz plan ?
- Kapitan myśli, że o niczym nie mamy pojęcia. Idealnie się składa. Ma nas za bandę cymbałów a my go zaskoczymy.
- Jak ?
- Jeden z nas zadzwoni i podszyje się pod pracownika papieża i zaprosi Kapitana na spotkanie z jego córką. Przekona go, że zbiera ona różne relikwie do swojej prywatnej kolekcji i chętnie zobaczy naszą nową zdobycz.
- Czy ja wiem ? A jak coś pójdzie nie tak ? Ciekawe czy połknie przynętę ?
- Pytanie ? Jest samotny, szpetny, żadna kobieta na niego nie spojrzy a co dopiero córka papieża ! Pobiegnie do nie w podskokach. Ja Wam to mówię. Zobaczycie.
- Jak zawsze Masz rację.

- Nie możemy stracić tyle kasy. Te relikwie są warte majątek.
- Masz nas za idiotów ?
- Ja tego nie powiedziałem. Nie czas na głupoty. Działamy !
- Jaki Masz plan ?
- Kapitan myśli, że o niczym nie mamy pojęcia. Idealnie się składa. Ma nas za bandę cymbałów a my go zaskoczymy.
- Jak ?
- Jeden z nas zadzwoni i podszyje się pod pracownika papieża i zaprosi Kapitana...

- A Ty dokąd ?
- Ja ? Na spacerek.
- Takiego kitu to już dawno nie słyszałem ! I może jeszcze z pustymi kieszeniami ?
- A jak myślisz ? - drwiąco zaśmiał się kapitan.
- Poczekaj cwaniaczku, jeszcze z Tobą nie skończyłem - chwytam go mocno za kołnierz kombinezonu. Wyrywa się i zaczyna uciekać. Nagle staje, zostaje zablokowany przez jednego z członków załogi. Nic już nie wykombinuje.
- Stój i nie ruszaj się, bo jak nie to pożałujesz.
- OK, niech będzie. Czego chcecie ?
- Już Ty dobrze wiesz. Nie udawaj głupka. Oddasz dobrowolnie czy mam Ci pomóc ?
- Ty......Nie zdążył dokończyć. George trzymał go mocno a ja zacząłem rewizję.
- Gdzie to jest ?
- Chyba nie myślałeś, że tak po prostu Ci to oddam. Jest w bezpiecznym miejscu.
- Dość tych gierek ! Najpierw relikwie a potem kasa.
- Nic mi nie zrobisz.
- To się jeszcze okaże. Szkoda czasu. Przetrzepiemy centymetr po centymetrze. Musi gdzieś tu być. A zaczniemy od Twojej kajuty. Widziałem tam takie słodkie zdjęcia, na jednym dziewczynka a na drugim kobieta. Mam kontynuować ?
- Odwal się od nich !
- Co Ty nie powiesz. Mogę się nimi zaopiekować. Teraz jest tak niebezpiecznie. Przecież nie chcesz żeby im się coś stało.
- Jak je tkniesz to zabiję Cię jak psa !
- Czekam. Myślisz, że umieram ze strachu ? Jestem taki samotny....i lubię bawić się z dziećmi.
- Niech Cię szlag ! Oddam Wam wszystko.
- To lubię.

- A Ty dokąd ?
- Ja ? Na spacerek.
- Takiego kitu to już dawno nie słyszałem ! I może jeszcze z pustymi kieszeniami ?
- A jak myślisz ? - drwiąco zaśmiał się kapitan.
- Poczekaj cwaniaczku, jeszcze z Tobą nie skończyłem - chwytam go mocno za kołnierz kombinezonu. Wyrywa się i zaczyna uciekać. Nagle staje, zostaje zablokowany przez jednego z członków załogi. Nic już nie...