Zawsze byłem zdolnym cyberkowbojem. Układ zerojedynkowy, przemieniony w zeszłym roku na minusjedenzerojedynkowy nie miał dla mnie tajemnic. Ludzie też. Rozgryzłem kapitan już w trzecim roku naszej wyprawy na Pontifex. Gdy mówiliśmy o celu wyprawy, dla nas nieznanym ,stał się małomówny. A zawsze wszystko nam mówił. Coraz częściej drżał mu głos. Byłem pewien, że ma jakąś straszną tajemnicę, a że jestem dobrym człowiekiem postanowiłem mu pomóc. Przez rok próbowałem złamać jego komputer, a wreszcie mi się udało. Jego tajemnica to 450 gram drewna. Rzekomo pochodzącego z Krzyża. Gdyby opylił towar dałoby mu to tysiąc pięćset lat życia w luksusie. Lubiłem żyć toteż zagadałem do niego (oczywiście telepatycznie):
- Keller, tu Papaja. Najlepiej opylić Krzyż na Baroku. Nie polecałbym dawać Go Watykanistom - wyliczyłem prawdopodobieństwo naszej śmierci to około 99,67897034%. Znam najlepszych kupców, proszę mi zaufać.
- O czym mówisz Papaja?
- O Najświętszej relikwii Kościoła NowoKatolickiego, wartej tysiąc pięćset lat w największym dostatku na dowolnej planecie Układu.
- Jak się o tym dowiedziałeś?
- Ma Pan słodkie hasło. Nie wiedziałem, że lubi pan szkocką kuchnię.
Zgodził się. Oczywiście nie od razu... Po trzynastu latach w kriośnie, w którym go zamknąłem. Jego i resztę załogi.
Logicznie wyliczyłem swoją działkę całe 13%. Rozkosz. Niestety ludzie są chciwi. Nie jestem wyjątkiem. Nakazałem kriosnu zatrzymać funkcje życiowe kapitana i reszty załogi wynoszącej dokładnie cztery tysiące sto piętnaście osób. Zgarnąłem Krzyż z komnaty kapitana, wystrzeliłem kapsułę na Barok, sprzedałem relikwię i żyłem spokojnie przez dalsze setki lat.

Zawsze byłem zdolnym cyberkowbojem. Układ zerojedynkowy, przemieniony w zeszłym roku na minusjedenzerojedynkowy nie miał dla mnie tajemnic. Ludzie też. Rozgryzłem kapitan już w trzecim roku naszej wyprawy na Pontifex. Gdy mówiliśmy o celu wyprawy, dla nas nieznanym ,stał się małomówny. A zawsze wszystko nam mówił. Coraz częściej drżał mu głos. Byłem pewien, że ma jakąś...

O, Keller,dobrze że cię widzę, akurat właśnie skończyłem obchód, wszystko dobrze, tylko ta kapsuła ratunkowa właśnie zdechła, jakieś zwarcie chyba. Ale w sumie nie ma się co śpieszyć, jutro naprawimy, właściwie to koniec mojej wachty. Chodź, strzelimy po jednym, żeby się lepiej spało. No chodź, chodź, gdzie ci się spieszy, wszyscy śpią, autopilot działa, chodź mówię. Jutro koniec trasy, opychamy fanty, dzielimy się forsą i cześć. Wiesz już co zrobisz za swoją dolę? Bo ja tak, wszystko mam zaplanowane co do grosza. Całe szczęście, że się nam udało doturlać do domu, bo jakby znowu coś nie wypaliło… Mówię ci, nienawidzę jak coś nie idzie zgodnie z planem, no po prostu, kurwa, nienawidzę. Dlaczego mówię „znowu”? A, podczas ostatniego mojego kursu trafił się taki cwaniak jeden co chciał nas wszystkich orżnąć. Nie mówiłem ci, serio? To też kapitan był, jak ty i wymyślił sobie, nie uwierzysz, że nas wykiwa, jak wszyscy będą spali to wsiądzie z towarem do kapsuły – takiej samej jak ta co cię pod nią spotkałem- i zniknie jak sen złoty. Nie wiedział, frajer, że na statku przemytniczym ściany mają uszy i że ktoś podsłuchał jego rozmowę z klientem na tym jego zaszyfrowanym, pożal się Boże, łączu. Jako hasło ustawił sobie swoją datę urodzenia wspak. Co tak zbladłeś, źle się czujesz? No, to jeszcze po jednym. A wiesz co załoga mu zrobiła jak się dowiedzieli… Co? Chcesz mi wypłacić już teraz podwójny udział? No, no, Keller, z ciebie to jednak porządny chłop jest.

O, Keller,dobrze że cię widzę, akurat właśnie skończyłem obchód, wszystko dobrze, tylko ta kapsuła ratunkowa właśnie zdechła, jakieś zwarcie chyba. Ale w sumie nie ma się co śpieszyć, jutro naprawimy, właściwie to koniec mojej wachty. Chodź, strzelimy po jednym, żeby się lepiej spało. No chodź, chodź, gdzie ci się spieszy, wszyscy śpią, autopilot działa, chodź mówię. Jutro...

Wszedłem do kabiny. Przemytnik stał do mnie plecami.
-Panie kapitanie... - zacząłem. Odwrócił się i w tym momencie wbiłem mu nóż w serce. Osunął się na ziemię. Ładnie, czyli jego już załatwiłem. Chciał cham zwiać z łupem... Po moim trupie! Krew splamiła moje ręce. Nie pierwszy raz dzisiejszego dnia. Uśmiechnąłem się pod nosem. Reszta zginie w ciągu godziny. Na dodaną do jedzenia truciznę nie było leku. Ale kapitana musiałem załatwić sam.
Tak oto wielka ucieczka z łupem Kellera zmieniła się w mój tryumf - pomyślałem

Wszedłem do kabiny. Przemytnik stał do mnie plecami.
-Panie kapitanie... - zacząłem. Odwrócił się i w tym momencie wbiłem mu nóż w serce. Osunął się na ziemię. Ładnie, czyli jego już załatwiłem. Chciał cham zwiać z łupem... Po moim trupie! Krew splamiła moje ręce. Nie pierwszy raz dzisiejszego dnia. Uśmiechnąłem się pod nosem. Reszta zginie w ciągu godziny. Na dodaną do...

Tak się składa, że jestem w posiadaniu pewnej relikwii, która w mojej rodzinie przechodzi z kobiety na kobietę, więc w razie czego mam pewność, że dostanę swoją zapłatę, ale... nie zamierzam kapitanowi oddać oryginału. Tak się składa, że znam świetnego fałszerza. Podrobił on moją rodzinną relikwię i właśnie tę podróbkę, przy stosownej okazji oddam kapitanowi, a w razie gdyby wykrył fałszerstwo jestem gotowa na życie pustelnicze z dala od cywilizacji, żeby mnie nikt nie znalazł.

Tak się składa, że jestem w posiadaniu pewnej relikwii, która w mojej rodzinie przechodzi z kobiety na kobietę, więc w razie czego mam pewność, że dostanę swoją zapłatę, ale... nie zamierzam kapitanowi oddać oryginału. Tak się składa, że znam świetnego fałszerza. Podrobił on moją rodzinną relikwię i właśnie tę podróbkę, przy stosownej okazji oddam kapitanowi, a w razie...

-Dzień dobry, panie kapitanie!-zacząłem wesoło.-Piękny dziś dzień nieprawdaż?
-Dobry-mruknął kapitan znad kubka gorącej kawy.
-Szkoda by było jak by zaczął padać deszcz,prawda panie Kapitanie?
-Mhh... W kosmosie nie ma deszczu jak i dnia...- mruknął mój rozmówca.
-Szkoda też by było gdyby ktoś dowiedział się, że pan Kapitan lubi zakładać różową sukienkę i śpiewać piosenki Miley Cyrus kareoke, gdy myśli pan, że wszyscy śpią...
Kapitan z wrażenia wypluł całą zawartość swojej jamy ustnej-kawę- na odległość metra.
-Ty...-wyjąkał Kapitan.
-Tak ja-odpowiedziałem i przysunąłem się do niego.
-Wiem, co planujesz szefunciu i muszę Cię ostrzec jeśli to zrobisz powiem Twojemu szefowi, ministrom i wszelakim innym wyżej postawionym o Twoich co północnych fałszach w sukience Barbie.
-Ty...Nie zrobisz tego...
-Nie zrobię tego jak będziesz wobec nas uczciwy.
-Jestem wobec was ucz...
-Doprawdy?-przerwałem-No to może przypadkiem wspomnę też pana Matce o pana dziwnych nocnych występach...
-Mamusi...
-Tak Mamusi....
-Zrobię wszystko, co chcesz tylko nie mów mamusi-kapitan opadł przy mnie na kolana.
-Dobrze wiesz co musisz zrobić-powiedziałem i udałem się w stronę drzwi zostawiając kapitana na klęczkach z wzrokiem wbitym w podłogę.
Na odchodnym dodałem jeszcze:
-I niech pan ciszej śpiewa, bo nie można spać.

-Dzień dobry, panie kapitanie!-zacząłem wesoło.-Piękny dziś dzień nieprawdaż?
-Dobry-mruknął kapitan znad kubka gorącej kawy.
-Szkoda by było jak by zaczął padać deszcz,prawda panie Kapitanie?
-Mhh... W kosmosie nie ma deszczu jak i dnia...- mruknął mój rozmówca.
-Szkoda też by było gdyby ktoś dowiedział się, że pan Kapitan lubi zakładać różową sukienkę i śpiewać piosenki...

- te relikwie są fałszywe...
- ale skąd?
- skąd wiem..., bo gdyby miały moc to byś ją poczuł i nie uciekał po kryjomu!
- ale ja nie...
- lepiej mi je oddaj, bo jak wyznawcy się dowiedzą, to pomyślą, że je...
- ...ukradłem
- zbezcześciłeś, że to przez ciebie straciły swą moc,
- mocno w to wierzysz?
- w końcu Gwiezdne wojny to już oficjalnie religia!
- to niech moc będzie lepiej z wami...

- te relikwie są fałszywe...
- ale skąd?
- skąd wiem..., bo gdyby miały moc to byś ją poczuł i nie uciekał po kryjomu!
- ale ja nie...
- lepiej mi je oddaj, bo jak wyznawcy się dowiedzą, to pomyślą, że je...
- ...ukradłem
- zbezcześciłeś, że to przez ciebie straciły swą moc,
- mocno w to wierzysz?
- w końcu Gwiezdne wojny to już oficjalnie religia!
- to niech moc będzie...

Wiedziałem że muszę to zrobić... Nie pozostawił mi wyjścia, w końcu sam jej sobie winien...

- Kapitanie! - rozległ się mój wzburzony głos przez system wewnętrznej łączności. - Reaktor ulega szybkiemu przegrzaniu, powtarzam reaktor się przegrzewa!

- Możesz coś z tym zrobić? - zapytał po chwili kapitan.
- Niestety..., zostało nam mniej niż 5 minut, a potem wielkie BUM! - odparłem łamiącym się głosem. - Musimy się ewakuować!

- Tak.., nie ma innego wyjścia. Każe przenieść ładunek do kapsuł i ewakuować się załodze - rzekł kapitan.
- Nie ma na to czasu, costało mniej niż 3 minuty! Na Bogów, ratuj się kapitanie
! Ja sam biegnę już do kapsuły!

Po chwili ujrzałem na komputerze małe jasne punkciki, który symbolizowały 3 kapsuły ratunkowe oddalające się szybko od okrętu...

- Cóż.., zatem zostałem sam..:) - rzekłem pod nosem, po czym wyłączyłem wszystkie systemu alarmowe, które wcześniej sam uruchomiłem... - Jak to dobrze być głównym mechanikiem pokładowym, gdy inni nie mają pojęcia o tym fachu...;)

- Powodzenia kapitanie.., może za kilka lat ktoś Was odnajdzie i podejmie z tej kosmicznej pustki.. A teraz, już czas na mnie. Wszakże Ziemia czeka, a pokaźny bagaż łupów aż prosi się o jak najszybsze spieniężenie i cieszenie mojej osoby bogactwem i luksusem...:)

-

Wiedziałem że muszę to zrobić... Nie pozostawił mi wyjścia, w końcu sam jej sobie winien...

- Kapitanie! - rozległ się mój wzburzony głos przez system wewnętrznej łączności. - Reaktor ulega szybkiemu przegrzaniu, powtarzam reaktor się przegrzewa!

- Możesz coś z tym zrobić? - zapytał po chwili kapitan.
- Niestety..., zostało nam mniej niż 5 minut, a potem wielkie BUM! -...

Keller był chciwym i samolubnym draniem. Pracowałem z nim na tyle długo, by wiedzieć, że jestem mu potrzebny, ale nie na tyle długo, by stracić czujność. Toteż, gdy usłyszałem jego rozmowę z cichym wspólnikiem, do którego lecieliśmy, zrozumiałem, że po drodze pozbędzie się wszystkich.

W tym biznesie często stajesz przed dylematem: jeśli nie ja kogoś, to ktoś mnie. Będąc nawigatorem, w czasie gdy Keller i cała załoga spała, zmieniłem kurs na planetę Strusa. Strusa była niegdyś przybytkiem przemysłowców. Las fabrycznych kominów zdążył się przerzedzić, a liczne pustostany stały się domem wszelkiej maści wyrzutków, banitów i zbiegów, którzy uciekali zarówno przed wymiarem sprawiedliwości jak i przed własnym przeznaczeniem. Strusa była więc idealnym miejscem, do pozbycia się kogoś niewygodnego – kogoś takiego jak Keller.

Twarde lądowanie zbudziło kapitana. Przetarł oczy, ziewnął i się przeciągnął.
- Już dolecieliśmy? – zapytał mnie.
- Owszem – odparłem.
Otworzyłem właz. Keller pierwszy wysiadł ze statku, ja tuż za nim.
- Zaraz, przecież to Strusa – słusznie zauważył Keller i słysząc zgrzyt przeładowywanej broni odwrócił się w moją stronę.
- Albo ja ciebie, albo ty mnie – oznajmiłem, po czym dwukrotnie pociągnąłem za spust. Kule przeszyły jego serce i mózg. Nawet się nie zorientował, kiedy umarł. Padł na kamieniste podłożę Strusy, a jego szeroko otwarte oczy wpatrywały się we mnie.
- Żegnaj, kapitanie – rzuciłem do truchła i wróciłem na statek, który chwilę później znów był w powietrzu.

Keller był chciwym i samolubnym draniem. Pracowałem z nim na tyle długo, by wiedzieć, że jestem mu potrzebny, ale nie na tyle długo, by stracić czujność. Toteż, gdy usłyszałem jego rozmowę z cichym wspólnikiem, do którego lecieliśmy, zrozumiałem, że po drodze pozbędzie się wszystkich.

W tym biznesie często stajesz przed dylematem: jeśli nie ja kogoś, to ktoś mnie. Będąc...

- Jest mi pan winien, kapitanie, 30000$. Albo teraz dostanę pieniądze, albo nie ręczę za siebie - wykrzykuję wręcz w stronę Kellera.
- Gadaj zdrów, dziecino. Jednak... Mam dla ciebie ofertę. Jutro o tej samej porze uciekniesz ze mną z tego statku razem z artefaktami, a ja jestem w stanie ci odpalić z połowę zawartości jednej skrzyni.
"Nie no, pułkowniku, propozycja nie do odrzucenia", pomyślałam z sarkazmem. To że należę do tych urodziwszych kobiet na pokładzie sprawia, że dość często dostaję dziwne propozycje, ale ta? To mi się nawet nie opłaca. Szybko oszacowałam, że proponowana mi dola wyniesie mniej niż obiecane wcześniej wynagrodzenie.
Na szczęście byłam gotowa na taką sytuację. Chcąc się upewnić, że dostanę swoje pieniądze, wzięłam ze sobą na wszelki wypadek dyktafon i teraz mam calutką rozmowę uwiecznioną na urządzeniu.
Odmawiam kapitanowi udziału w tej jakże opłacalnej spółce i wychodzę ze słowami "Jeszcze mnie popamiętasz". Szczęśliwym trafem, że na statku mamy radiowęzeł. Idę prosto do niego i podłączam dyktafon. Kiedy z głośników zaczyna płynąć nasza rozmowa, nie mija nawet pół minuty i Keller staje przede mną. Żeby jego przekręt nie wyszedł na jaw, zgodził się na moje warunki i takim sposobem mam w kieszeni dwa razy większą dolę, niż planowałam zdobyć. Niech kapitan wie, że z kobietami się nie zadziera.

- Jest mi pan winien, kapitanie, 30000$. Albo teraz dostanę pieniądze, albo nie ręczę za siebie - wykrzykuję wręcz w stronę Kellera.
- Gadaj zdrów, dziecino. Jednak... Mam dla ciebie ofertę. Jutro o tej samej porze uciekniesz ze mną z tego statku razem z artefaktami, a ja jestem w stanie ci odpalić z połowę zawartości jednej skrzyni.
"Nie no, pułkowniku, propozycja nie do...

Wkroczyłam do kajuty gdzie przebywał nasz kapitan vel lisek Chytrusek rodem z Mordoru. Machnęłam ręką zamykając drzwi. Odchrząknęłam, kapitan odwrócił się w moją stronę.
- Słucham poruczniku Anderson?
Podeszłam bliżej jego biurka. Kapitan skinął abym usiadła. Moja ręka powędrowała do kieszeni munduru, wydobyłam z niej kartkę i rzuciłam na biurko. Szef spojrzał na mnie z nie ukrywaną ciekawością. Gdy spojrzał na idealny skan kartki swojego dziennika. Zamarł.
- Kapitanie, połowa dla mnie albo wszyscy się dowiedzą.
Atmosfera zgęstniała tak bardzo że można byłoby siekierę na niej powiesić.
- Kto dał Ci ten dziennik? To moja prywatna sprawa!
Spojrzałam na niego.
- Pana nie Pana, na zamkniętych pojazdach bez możliwości ucieczki nic nie należy do kapitana.
Widziałam jak zęby zaciskają się a szczęka niemal eksploduje.
- Anderson! obiecuję Ci że jak wylądujemy stracisz ten stopień!
Skierowałam głowę w jego stronę.
- Panie kapitanie, proszę nie opowiadać bzdur, wszyscy wiedzą że nie ma Pan nic na mnie, ja chcę tylko połowę tego co Pan chce zabrać dla siebie.
Kapitan, rzucił skan i podrapał się po brodzie, taksując mnie wzrokiem.
- Dam Ci skrzynie która jest podpisana numerem 5 i ten złoty glob.
Spojrzałam na niego, skrzynia numer 5. Nieźle, starożytne artefakty. Zdążyłam złapać kartkę nim ten ją potargał.
- O, nie nie... to nasza umowa gdyby Pan się chciał wycofać.
Wyciągnęłam rękę, ten uścisnął mi ją od niechcenia. Zasalutowałam i wyszłam z uśmiechem na twarzy.

Wkroczyłam do kajuty gdzie przebywał nasz kapitan vel lisek Chytrusek rodem z Mordoru. Machnęłam ręką zamykając drzwi. Odchrząknęłam, kapitan odwrócił się w moją stronę.
- Słucham poruczniku Anderson?
Podeszłam bliżej jego biurka. Kapitan skinął abym usiadła. Moja ręka powędrowała do kieszeni munduru, wydobyłam z niej kartkę i rzuciłam na biurko. Szef spojrzał na mnie z...