Bardzo dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym laureatom :)

Bardzo dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym laureatom :)

Nagrody otrzymują:
karol
hinori
aghama


Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
karol
hinori
aghama


Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Dziękujemy za zgłoszenia. Laureatów podamy w czwartek.

Dziękujemy za zgłoszenia. Laureatów podamy w czwartek.

Dobrze pamiętam początek czerwca trzy lata temu. Temperatury były rekordowe. Powietrze drgało jak nad ogniskiem, kiedy próbujesz dostrzec drugą osobę przez płomienie. Chodziliśmy do szkoły, ale większość ocen była wystawiona, więc głównie siedzieliśmy w klasach z otwartymi drzwiami i oknami, wachlując się zeszytami i wypijając hektolitry wody. Byłem w drugiej liceum, żyłem bezstresowo i nie mogłem na nic narzekać. Do momentu kiedy dwunastego czerwca po powrocie do domu, zobaczyłem tatę wykrwawiającego się na trawnik.

Mój tata był psychologiem, pracował głównie z młodzieżą. Nie wiem, czy można być zbyt dobrym dla innych, ale jeśli tak, to właśnie on taki był. Często zapraszał swoich pacjentów do domu, żeby spędzili czas ze mną, czy z moją siostrą. Oczywiście wybierał tylko tych, których nie uważał za niebezpiecznych. Ale raz popełnił błąd. I odbiło się to na całej naszej rodzinie w pierwszej połowie cudownego czerwca.

Miesiąc po tym, jak mój tata został zamordowany przez swojego pacjenta, przeprowadziliśmy się do starego domu rodzinnego naszej matki, który stał pusty od śmierci jej rodziców. Mama zajmowała się ogrodem dziadków. Pewnego dnia, gdy sadziła nowe kwiaty poczuła swąd dymu. Nie zdołała uratować swoich rodziców. Gdy załamały się pod nią płonące schody, strzaskała nogę i już zawsze musiała chodzić z pomocą laski.

Chciałem się poddać. Chciałem zamknąć się na strychu i wbić nóż w żyły, czuć jak wypływa ze mnie życie. Ale zostałem. Dla mamy. Dla siostry.

Dla taty.

Dobrze pamiętam początek czerwca trzy lata temu. Temperatury były rekordowe. Powietrze drgało jak nad ogniskiem, kiedy próbujesz dostrzec drugą osobę przez płomienie. Chodziliśmy do szkoły, ale większość ocen była wystawiona, więc głównie siedzieliśmy w klasach z otwartymi drzwiami i oknami, wachlując się zeszytami i wypijając hektolitry wody. Byłem w drugiej liceum, żyłem...

Na szczęście życie oszczędziło mi traumatycznych doświadczeń. Jednak mój proces szybkiego dojrzewania wiązał się z jednym bardzo prozaicznym wydarzeniem…
-Oto twoja siostrzyczka! –Oznajmili mi zachwyceni rodzice.
Zerknęłam ostrożnie na trzymane przez mamę zawiniątko. Nie podzielałam ich zachwytu. Zresztą ciężko tego oczekiwać od dwulatki. Dobiłam ich jednak rzeczowym stwierdzeniem:
-Chcę kotka!
* * *
Jak się potem okazało kotek nie był wcale takim głupim pomysłem.
-Nie interesuje mnie, że to Beatka zbiła wazon – mama była naprawdę zła. –Bawiłyście się razem, a ty jesteś starsza i miałaś jej pilnować. Obie dzisiaj nie oglądacie bajki.
* * *
Potem było już tylko gorzej.
-Mamo! Ona mnie bije! – Beatka darła się wniebogłosy.
-Dlaczego bijesz siostrę?
-Ale…- próbowałam jakoś wytłumaczyć sytuację, że nie ja ją, ale ona mnie, a do tego jest straszną kłamczuchą.
-Ona jest mniejsza od ciebie i nie wolno się bić. Idź do swojego pokoju i przemyśl swoje zachowanie. I żadnych słodyczy do końca tygodnia.
* * *
I tak wkraczamy w wiek nastoletni.
-Ale dlaczego ja mam odkurzać cały dom, myć łazienkę i gary, a ona tylko ściera kurze w salonie? – Próbowałam wywalczyć równy podział obowiązków.
-Bo jest jeszcze mała – mama użyła swojego nieśmiertelnego argumentu.
-Jest dwa lata młodsza, a nie mała!!!
* * *
Parę lat później na wspólnych studenckich wakacjach.
-Mówiłam ci, żeby nie leżeć w południe na plaży – marudziłam, zmieniając jej zimne okłady.
-No wiem… Ale posiedzisz ze mną póki nie zasnę?

Na szczęście życie oszczędziło mi traumatycznych doświadczeń. Jednak mój proces szybkiego dojrzewania wiązał się z jednym bardzo prozaicznym wydarzeniem…
-Oto twoja siostrzyczka! –Oznajmili mi zachwyceni rodzice.
Zerknęłam ostrożnie na trzymane przez mamę zawiniątko. Nie podzielałam ich zachwytu. Zresztą ciężko tego oczekiwać od dwulatki. Dobiłam ich jednak rzeczowym...

Miałam zaledwie 8 lat, gdy zostałam pozbawiona rodziców. Moja matka, wyjechała do Hiszpanii, gdzie poznała Pana z rodziną. Mój ojciec nie chciał jej puścić. Popełniła samobójstwo, powiesiła się. Mój ojciec trafił na 5 lat do więzienia. Matka mojej matki wysyłała mnie i moją młodszą siostrę do domu dziecka. Zajęła się nami moja Babcia. Przez 2 lata było mi bardzo ciężko. Dzieci w szkole bardzo mi dokuczali. Musiałam się opiekować młodszą siostrą. Znosić wyzwiska kierowane w stronę mojej rodziny. Dorosłam w bardzo krótkim czasie. Moi rówieśnicy nie mogą zrozumieć mojej niezależności, samodzielności. W tej chwili mam 19 lat, z zakrzyczanej małej dziewczynki, wyrosłam na silną dziewczynę. Do tej pory zdarzają mi się słabe chwilę, ale staram się jak mogę. DAM RADĘ WSZYSTKIEMU CO PRZYNIESIE MI ŻYCIE.

Miałam zaledwie 8 lat, gdy zostałam pozbawiona rodziców. Moja matka, wyjechała do Hiszpanii, gdzie poznała Pana z rodziną. Mój ojciec nie chciał jej puścić. Popełniła samobójstwo, powiesiła się. Mój ojciec trafił na 5 lat do więzienia. Matka mojej matki wysyłała mnie i moją młodszą siostrę do domu dziecka. Zajęła się nami moja Babcia. Przez 2 lata było mi bardzo ciężko....

Była siedmioletnim dzieckiem.
Miała wspaniałe, beztroskie, szczęśliwe dzieciństwo.
Miała kochających rodziców i dwie siostry.
Była J E D Y N I E siedmioletnim dzieckiem.
Zachorowała na cukrzycę typu 1.
Ograniczenia, mnóstwo zasad, jeżdżenie po szpitalach, ciągłe kłucie w ręce oraz palce sprawiły, że jej życie obróciło się o 180 stopni.
Nikt nie potrafił jej zrozumieć – przyjaciele, rodzina, nauczyciele. Była samotna, dlatego musiała szybko dorosnąć.
Była dzieckiem do 7. roku życia, później traktowano ją jak osobą dojrzałą. Brała odpowiedzialność za siebie, swoje czyny i decyzje.
Teraz ma prawie 17 lat.
Dalej jest sama, ponieważ jej rówieśnicy są dużo bardziej dziecinni i nie rozumieją jej problemów, dlatego woli uciekać do kilku stron zamkniętych pomiędzy okładką ulubionych książek.

Była siedmioletnim dzieckiem.
Miała wspaniałe, beztroskie, szczęśliwe dzieciństwo.
Miała kochających rodziców i dwie siostry.
Była J E D Y N I E siedmioletnim dzieckiem.
Zachorowała na cukrzycę typu 1.
Ograniczenia, mnóstwo zasad, jeżdżenie po szpitalach, ciągłe kłucie w ręce oraz palce sprawiły, że jej życie obróciło się o 180 stopni.
Nikt nie potrafił jej zrozumieć –...

Gdy zabraknie Króla, królestwo trwa dalej.
Dziadek był patriarchą rodu. Po jego śmierci wszystko nagle zaczęło się walić. Nasz Klan podzielił się na kilka małych grupek i już nie było Nas. Byliśmy My i byli Oni. Wszystkie wartości, które wpajano mi od najmłodszych lat, legły w gruzach. Teraz Oni nam nie ufają, My nie powinniśmy ufać Im. Nagle zostałam całkiem sama i zdałam sobie sprawę, jak dużą rolę w moim życiu odgrywali ludzie, którzy już nie są ze mną. Są, żyją, ale ich nie ma. Nie tu.
Przez pewien czas czułam się jak wyrzucona lalka. To był okres wielkich zmian i strat. W Domu panował chaos. Ja zmieniałam szkołę. Rodzice popadli w długi. Nie miałam przyjaciół, do których mogłabym się zwrócić ani nikogo, z kim mogłabym porozmawiać o moich demonach. Nie mogłam pozbyć się myśli, że Oni nas zdradzili, że ja widziałam jak Dziadek powoli umierał i choroba zabierała go kawałek po kawałku z dnia na dzień, a Oni nie.
Zaczęłam pisać.
Opowieść była odskocznią, dzięki której nie musiałam myśleć o problemach. Dzięki temu mogłam pozbierać się i pomóc tej części Rodziny, która jeszcze mi pozostała. Zrozumiałam, że prędzej czy później to wszystko musiało się stać.
Zrozumiałam, że jedynym ustrojem mającym w życiu rację bytu jest pratchettowska demokracja personalna – jeden człowiek, jeden głos. Teraz jestem tym Człowiekiem, mam Głos.
Gdy zabraknie Króla, choć królestwo trwa dalej, nic już nie jest takie samo.

Gdy zabraknie Króla, królestwo trwa dalej.
Dziadek był patriarchą rodu. Po jego śmierci wszystko nagle zaczęło się walić. Nasz Klan podzielił się na kilka małych grupek i już nie było Nas. Byliśmy My i byli Oni. Wszystkie wartości, które wpajano mi od najmłodszych lat, legły w gruzach. Teraz Oni nam nie ufają, My nie powinniśmy ufać Im. Nagle zostałam całkiem sama i zdałam...

Wszystko zapowiadało się świetnie, spędziliśmy dzień opalając się i kąpiąc w jeziorze. Wracając do swoich domów pogoda zaczynała się jednak stopniowo pogarszać. Nim pokonaliśmy połowę trasy, byliśmy już całkowicie mokrzy, a przed sobą widzieliśmy coraz cięższe, burzowe chmury. Każdy już rozjeżdżał się w swoją stronę, jednak ja miałam przed sobą jeszcze najdłuższą trasę. Po pożegnaniu się z ostatnim kolegą, ruszyłam sama w stronę domu. Nie zostało mi więcej niż dwa kilometry, jednak już na początku mojej samotnej jazdy ulewa nasilała się. Całe ulice były zalane, a ja pędziłam na rowerze, aby jak najszybciej być w domu. Rozpędzony rower ślizgał się po jezdni, a ja straciłam panowanie nad kierownicą. Uderzając w krawężnik, usiłowałam zbiec z roweru, aby się nie poobijać. Postawiłam lewą nogę na ziemi, niestety krzywo. Upadłam. Płacząc z bólu, zadzwoniłam po kolegę, który mieszkał niedaleko. Przyjechał tak szybko jak się tylko dało. Leżałam na poboczu, mój rower był kilka metrów dalej, na środku jezdni. Płacząc z bólu zadzwoniłam po tatę, aby po mnie przyjechał, a chłopak zabrał mój rower na pobocze i czuwał przy mnie. Chwile później jechałam do szpitala na ostry dyżur. Całą przemoczoną, ojciec wniósł mnie do budynku, skąd pamiętam tylko diagnozę. Skręcone kolano. Gipsowa łuska towarzyszyła mi przez całe wakacje. Nie mogąc pogodzić się z losem, musiałam przyjąć do siebie, że jednak mój osobisty koniec świata, tak naprawdę był sytuacją, która pozwoliła mi wiele zrozumieć.

Wszystko zapowiadało się świetnie, spędziliśmy dzień opalając się i kąpiąc w jeziorze. Wracając do swoich domów pogoda zaczynała się jednak stopniowo pogarszać. Nim pokonaliśmy połowę trasy, byliśmy już całkowicie mokrzy, a przed sobą widzieliśmy coraz cięższe, burzowe chmury. Każdy już rozjeżdżał się w swoją stronę, jednak ja miałam przed sobą jeszcze najdłuższą trasę. Po...

Dojrzeć w błyskawicznym tempie musiałam w chwili, gdy na teście ciążowym zobaczyłam dwie kreski. Na chwilę świat mi się zawalił. Studia w połowie, dwa etaty, zero wsparcia rodziny, nieodpowiedzialny mimo że stały partner. Musiałam za nas dwoje opanować sytuację. Po przyjściu na świat syna wszystko się zmieniło. Na jaw wyszedł nałóg partnera, zaczęła się z jego strony przemoc, znikąd wsparcia i pomocy. Wychowywałam dziecko, dbałam o dom, pracowałam, wyczerpywałam siły a On nic, zero zaangażowania i uczuć. Dojrzałam w pełni w momencie, gdy spakowałam się i uciekłam. Nie pojechał za nami. Dojrzałam do decyzji, która może zmienić całe życie naszej trójki. Bo być może nasze odejście stanie się w końcu dla niego bodźcem do zmiany, do walki o rodzinę, którą stworzył. Dojrzałam do roli matki- jak na razie samotnej. Każdego dnia podejmuję decyzje na pozór błahe ale trudne niemiłosiernie. Każdego dnia moja wiara w ukochanego jest silniejsza a miłość do synka jeszcze większa. Mimo że tamten test ciążowy spowodował przełom w moim życiu- dzięki niemu dojrzałam. Do wniosku, że praca w korporacji, studia czy garderoba pełna eleganckich strojów jest niczym w porównaniu z uśmiechem ukochanego synka. Dojrzałam też do myśli, że dla rodziny warto zrobić wszystko. I zrobię dosłownie wszystko, by udało nam się wszystko odbudować.

Dojrzeć w błyskawicznym tempie musiałam w chwili, gdy na teście ciążowym zobaczyłam dwie kreski. Na chwilę świat mi się zawalił. Studia w połowie, dwa etaty, zero wsparcia rodziny, nieodpowiedzialny mimo że stały partner. Musiałam za nas dwoje opanować sytuację. Po przyjściu na świat syna wszystko się zmieniło. Na jaw wyszedł nałóg partnera, zaczęła się z jego strony...