Który to już raz mi to robi? Czwarty, piąty w ciągu ostatniego miesiąca? Przecież nie zabraniam mu wychodzić na piwo z kumplami czy oglądać z nimi meczy, w żadnym wypadku! Ale niech otworzy ten swój tępy ryj i wykrztusi przynajmniej głupie "Idę z tym i z tamtym, uwalimy się jak ćwoki, wrócę późno albo i nie wrócę dziś wcale, bo lepiej, żebyś mnie w tym stanie nie widziała". I nie dwa razy w tygodniu! Telefon też mógłby czasem odebrać czy napisać głupiego smsa.
A ja znów siedzę i czekam. Wiem, jesteśmy dorośli, ale dorosłych ludzi też mogą spotkać złe rzeczy. Wypadki. Napady. Albo ta pieprzona męska duma, która każe im robić głupoty. Niebezpieczne głupoty...
Pierwsza. To jeszcze nie tak późno, kiedyś o tej porze dopiero z pracy wychodziłam. <i> Nie odbiera.</i>
Druga. Autobusy jeszcze jeżdżą, pociągi też. <i>Nie odbiera.</i>
Trzecia. Przecież mógłby zamówić taksówkę. Wyłączony telefon. <i>Może się rozładował.</i>
Czwarta. Na litość boską, gdzie on się podziewa?!
Czwarta dwanaście. Wraca bohater! Widzę przez okno, jakim pięknym zygzakiem zbliża się w stronę naszej klatki. I gdzie są teraz twoi kumple, co? Doczłapał. Teraz pewnie szuka klucza. Zanim powciska każdy przycisk na domofonie i obudzi wszystkich sąsiadów, wpuszczam go. Jaki zadowolony, że jego "Sezamie, otwórz się!" zadziałało! I jest już pod drzwiami. Otwieram je, żeby nie musiał się dobijać. Ledwo stoi na nogach. Całe ubranie ma w nieładzie, włosy potargane, oczy mętne. Śmierdzi wódą na kilometr. Z najwyższym trudem powstrzymuję odruch wymiotny. On za to zachowuje się, jakby wciąż świetnie się bawił.
- Koooochanieeee, fruuusiłeeeem! - wrzeszczy. - Chooośśś no tu tooo mnie słociutta! - I próbuje mnie objąć. Jego ruchy są spowolnione, koordynacja zerowa, więc bez problemu unikam jego wyciągniętych rąk. Co on ze sobą zrobił? Dlaczego robi to mnie?!
- Nienawidzę cię - szepczę. Po policzkach spływają mi łzy. Trochę też z ulgi, że wrócił.
- Soooooo? - dopytuje się. Jego łapska opadają wzdłuż tułowia.
- Nienawidzę cię - powtarzam nieco głośniej, ale sama w to nie wierzę.
Mam wrażenie, jakby w ciągu kilku sekund od wypowiedzenia tych słów wyparowało z niego trochę promili. Teraz patrzy na mnie niemal trzeźwo... Smutno.
- Kocham cię, baranie! - krzyczę w końcu. - Więc marsz do sypialni, porozmawiamy jutro!
- Do czech rasy szuka - stwierdza zadowolony. Jakimś cudem udaje mu się nie zabić po drodze do łóżka i już po chwili słyszę jego chrapanie.

Który to już raz mi to robi? Czwarty, piąty w ciągu ostatniego miesiąca? Przecież nie zabraniam mu wychodzić na piwo z kumplami czy oglądać z nimi meczy, w żadnym wypadku! Ale niech otworzy ten swój tępy ryj i wykrztusi przynajmniej głupie "Idę z tym i z tamtym, uwalimy się jak ćwoki, wrócę późno albo i nie wrócę dziś wcale, bo lepiej, żebyś mnie w tym stanie nie...

Adam starał się jak mógł. I choć już był pewny, że da radę i osiągnie swój cel... zawsze nie wychodziło mu. I nigdy nie wiedział dlaczego.
Z drugiej strony - niby wiedział. Miał to zaznaczone i napisane w protokole. Ale to przecież zupełnie nie o to chodziło. Wiedział, że ta przyczyna tkwi gdzieś indziej. Gdzieś poza nim, tam, gdzie on sam nie był w stanie sięgnąć. Ani jego umysł. Ani nikt inny.
Był pewien, że ma pecha.
I chciał zrobić wszystko, żeby to pokonać.
Egzamin na prawo jazdy jest dla wielu osób skrajnym przeżyciem. Zaczyna się od ogromnych nerwów, które to przeradzają się w panikę, strach, podniecenie, brak wiary w siebie i tak cała ta huśtawka emocjonalna wciąż trwa, aż do nieubłaganego finału, który może mieć tylko dwa oblicza. Pozytywne lub negatywne. Pozytywne wiąże się z radością i różnymi emocjami pokrewnymi. Negatywne... No cóż, karuzela zaczyna się od początku.
Adam coś o tym wiedział. Jeszcze pierwszego razu uważał, że po prostu czegoś nie umiał. Za jedenastym doszedł do wniosku, że to pech. Od tego czasu stał się bardzo przesądny i uważał na to, co się wokół niego dzieje. Szukał sposobu na szczęście.
I tak zamiast brać dodatkowe jazdy i budować pewność siebie szukał recepty na zły los. W końcu ją odkrył.
Dwa razy był blisko zdania. Za trzecim i siódmym razem. Dlaczego? Co się wtedy stało?
Otóż był w białej koszulce, była wczesna godzina, a egzaminatorem była kobieta. Nigdy taka kombinacja się nie powtórzyła.
Aż do teraz.
Jego dwunasty egzamin spełnił wszystkie te warunki. Adam był na biało, był wcześnie, a gdy zobaczył panią egzaminator uśmiechnął się i pewnie zasiadł za kółko. Wysiadał już jako szczęśliwy człowiek.
Do trzech razy sztuka! Nigdy nie był bardziej pewny tej racji niż wtedy i nigdy bardziej nie miał być już jej pewny. Chciał to wykrzyczeć, wypisywać na murach, może napisać o tym opowiadanie!
Niestety, po kilku latach zawiódł się na tej zasadzie. I wtedy pomyślał... że może to był głupi pretekst, by podbudować swoją pewność siebie?

Adam starał się jak mógł. I choć już był pewny, że da radę i osiągnie swój cel... zawsze nie wychodziło mu. I nigdy nie wiedział dlaczego.
Z drugiej strony - niby wiedział. Miał to zaznaczone i napisane w protokole. Ale to przecież zupełnie nie o to chodziło. Wiedział, że ta przyczyna tkwi gdzieś indziej. Gdzieś poza nim, tam, gdzie on sam nie był w stanie sięgnąć. Ani...

Ona ma długie włosy.Połyskują złocistym brązem w słońcu.Śmieje się,idąc pod rękę z koleżanką.Za chwilę zatrzymają się na chwilę tuż koło klombu z kwiatami.Spędzą tam około kwadransa,po czym koleżanka spojrzy na zegarek,jak zawsze dziwiąc się,że to już ta godzina.Pożegna się i pobiegnie do domu,a Ona ruszy wolnym krokiem w drugą stronę.
On obserwuje ją zza różanego krzewu,myśląc o wszystkich tych razach,kiedy nie udało mu się zdobyć na odwagę.Dwukrotnie był już tego bliski,jednakże za pierwszym razem autobus przejeżdżający tuż obok ochlapał go wodą, właśnie wtedy,gdy już,już miał do niej podejść.Drugi raz byłby strzałem w dziesiątkę,gdyby nagle nie zadzwonił Jej telefon.Minęła go wtedy,zagadana,z rumieńcami na twarzy.
Dzisiaj musi się udać!
Ona i jej koleżanka już się rozstały,teraz Ona podąża w jego stronę z lekkim uśmiechem na twarzy.On zbiera się na odwagę,opuszcza swój punkt obserwacyjny,wychodzi na ścieżkę i z mocno bijącym sercem idzie w jej kierunku.Wszystko w nim krzyczy,żeby zawrócił,ale zbyt długo już zbierał się na odwagę.Gdy Ona jest już tuż naprzeciwko a On nagle zdaje sobie sprawę,że struny głosowe odmawiają mu posłuszeństwa,dziewczyna przystaje i spoglądając na niego bystro,mówi:
-Musisz bardzo przepadać za zapachem róż.Bo chyba nie czekasz wśród nich codziennie,żeby ze mną porozmawiać?
-Ja..-na chwilę On traci rezon,po sekundzie jednak spływa na niego spokój-właściwie,nie ujmując różom ich piękna i uroku,czekam wśród nich na Ciebie.Próbowałem już dwa razy podejść do Ciebie,lecz złośliwy los przeszkodził mi w tym skutecznie.
-Jak to mówią,do trzech razy sztuka-puszcza do niego oczko-mam nadzieję,że jesteś na tyle odważny,by zaprosić mnie na kawę? No,chyba że wolisz jednak towarzystwo róż?
-Bledną przy Tobie.Dasz się zaprosić na kawę?
-Oczywiście!
Od tamtej pory On już wiedział,że choćby raz się nie udało,choćby i drugi był niefortunny,nie warto się poddawać i zawsze trzeba spróbować ten trzeci-bo to on właśnie ma szansę okazać się tym trafionym.

Ona ma długie włosy.Połyskują złocistym brązem w słońcu.Śmieje się,idąc pod rękę z koleżanką.Za chwilę zatrzymają się na chwilę tuż koło klombu z kwiatami.Spędzą tam około kwadransa,po czym koleżanka spojrzy na zegarek,jak zawsze dziwiąc się,że to już ta godzina.Pożegna się i pobiegnie do domu,a Ona ruszy wolnym krokiem w drugą stronę.
On obserwuje ją zza różanego...

I
Jestem córką gosposi tego ogromnego bogatego domu.
Moje oczy spotkały się z oczami młodego panicza wiem, że nie powinnam na niego patrzeć ale nie mogę oderwać wzroku. Kiedy on zaczyna zmierzać w moim kierunku szybko wycofuję się do pokoi dla służby.
II
Ten niemy romans trwa, ja podziwiam panicza a on przygląda się mnie. Pewnego dnia w ogrodzie mieliśmy okazję porozmawiać. Moje serce szalało z radości jednak im dłużej byłam obok mej miłości zdawałam sobie sprawę jaka dzieli nas przepaść. On jest bogaty ja jestem biedna, on jest paniczem, a ja tylko dzieckiem służby to nie może się udać. Oddalam się spiesznie od panicza on mnie łapie za nadgarstek i mówi:
- Kocham Cię.
Wyrwałam nadgarstek i biegłam przed siebie płacząc, sama nie wiedząc czy to łzy radości czy rozpaczy.
III
Nasze oczy znów się spotkały, nasze dłonie się połączyły. Wiem dobrze, że to nie może mieć miejsca, że to tylko ulotny sen ale jestem szczęśliwa mogąc być z paniczem chociaż przez ten krótki czas. Biorę się na odwagę i wypowiadam słowa które cisnęły się na me usta już od dawna:
- Ja też Cię kocham.
Na ustach panicza zagościł uśmiech:
- Cieszę się, że oddajesz mi swoje serce.

I
Jestem córką gosposi tego ogromnego bogatego domu.
Moje oczy spotkały się z oczami młodego panicza wiem, że nie powinnam na niego patrzeć ale nie mogę oderwać wzroku. Kiedy on zaczyna zmierzać w moim kierunku szybko wycofuję się do pokoi dla służby.
II
Ten niemy romans trwa, ja podziwiam panicza a on przygląda się mnie. Pewnego dnia w ogrodzie mieliśmy okazję...

Jest maj, kwitną kasztany, maturzyści w ferworze walki rozgrzewają do czerwoności długopisy i piszą – piszą egzamin dojrzałości...

Maj 2010 – Wstaję przed budzikiem – ale stres! Matura z polskiego – nie może się nie udać! Przecież przeczytałam wczoraj wszystkie bryki i streszczenia, niestraszny mi Gombrowicz, Prus, Mickiewicz – jestem na fali! Wychodzę z domu, wsiadam do tramwaju i sunę – sunę po zwycięstwo! Myśli pełna głowa – czuję że będzie 100%! Ale co to, o cholera – NIE TEN TRAMWAJ!!! Zegarek – 9:15.... Zobaczymy się za rok..

Maj 2011 – Dziś o poranku z nieco gorszym nastawieniem niż w roku ubiegłym przymierzam się do matury z polskiego. Bryki przerobione, ołówki naostrzone – można zaczynać! Jestem już na sali – udało się dotrzeć! Arkusze rozdane – CO?! ZINTERPRETUJ PAULO COELHO?! Kto to do cholery jest?!

Czerwiec 2011 – Wyniki – Paulo Coelho! Nienawidzę Cię – 29%!!!

Maj 2012 – Jutro już musi się udać! W końcu DO TRZECH RAZY SZTUKA! W głowie szumi: jesteś zwycięzcą – bluzka wyprasowana, budzik na 8 nastawiony. Bez stresu kładę się spać...
...
Otwieram oczy – patrzę na zegarek – 10:12...

Jest maj, kwitną kasztany, maturzyści w ferworze walki rozgrzewają do czerwoności długopisy i piszą – piszą egzamin dojrzałości...

Maj 2010 – Wstaję przed budzikiem – ale stres! Matura z polskiego – nie może się nie udać! Przecież przeczytałam wczoraj wszystkie bryki i streszczenia, niestraszny mi Gombrowicz, Prus, Mickiewicz – jestem na fali! Wychodzę z domu, wsiadam do...

- Znowu Ci się nie udało cholerny nieudaczniku - ryknął ojciec do Jaśka. Wszystko rozchodzi się o to, że Jasiek cokolwiek by nie zrobił to wszystko mu się nie udaje. Tym razem miał wykonać prostą czynność, jaką było umycie samochodu, a zrobił to w tak nieudolny sposób, że na aucie zostały same smugi. Ojciec nie wytrzymał i znowu nawrzeszczał na chłopaka. Jaś ma 16 lat i od 1 września zacznie chodzić do wymarzonej szkoły, jaką jest technikum informatyczne.
Już w pierwszym tygodniu zaczynają się jego problemy. Otóż mimo iż kocha komputery to za nic nie wychodzi mu programowanie. Uczy się pilnie wszystkich komend C++ ale to nic nie daje. Z pierwszej kartkówki dostał ocenę niedostateczną, mimo iż na lekcji potrafił zrobić zadanie z klasówki to już na papierze mu nie wychodziło. Za drugim podejściem dokładnie ta sama sytuacja. Już sam nie wiedział co ma robić. Nie chciał brać korepetycji bo ojciec już tego by mu nie wybaczył. Uczył się całymi dniami, robił pełno zadań. No i w końcu nadszedł ten dzień. Zdenerwowany ale i też zrezygnowany podszedł do pisania. Ze zdziwieniem patrzył, jak zadania praktycznie same się rozwiązują. Nie wyobrażał sobie, że to może być takie proste. No i mu się udało, dostał ocenę bardzo dobrą. To jest dowód na to aby się nie poddawać. Zawsze nasze starania wyjdą nam na dobre.

- Znowu Ci się nie udało cholerny nieudaczniku - ryknął ojciec do Jaśka. Wszystko rozchodzi się o to, że Jasiek cokolwiek by nie zrobił to wszystko mu się nie udaje. Tym razem miał wykonać prostą czynność, jaką było umycie samochodu, a zrobił to w tak nieudolny sposób, że na aucie zostały same smugi. Ojciec nie wytrzymał i znowu nawrzeszczał na chłopaka. Jaś ma 16 lat i od...

Zobaczył tą boginie na balu niesamowicie piękna, kusząca , zmysłową, w towarzystwie mężczyzny na, którego widok ludzkość drżała. Zło i dobro, to właśnie te dwa światy próbowały przeciągnąć ją na swoją stronę. Chciał zatańczyć zmazać z niej ten bolesny uścisk . Podszedł bliżej zobaczył jak wbija w niego swoje oczy i zabrakło mu odwagi. Cofnął się . Kolega szepnął do niego „tchórz”
- no idź, weź co twoje i wyjdź- przybliżył go.
Było już blisko jednak tyran wrócił , przytulił ją do siebie. Szepcząc coś do ucha. Trzymał zaznaczając pocałunkiem w szyje swoje terytorium. Przerażony jego krwistego spojrzenia chciał uciec. Dopiero za trzecim razem, gdy łza spłynęła z twarzy dziewczyn. Coś w niego wstąpiło. Wyrwał ją z jego objęć by zepchnąć ze schodów. Wziął rękę i sprowadził na parkiet. Tańczyli a cały świat zniknął. Dotykał jej jedwabnego ciała, czuł woń róż. Niebo było jego. I tak tych twoje połączył jeden pistole diabła. Krew zapełniła cały parkiet. Och czy było warto trzy razy próbować?

Zobaczył tą boginie na balu niesamowicie piękna, kusząca , zmysłową, w towarzystwie mężczyzny na, którego widok ludzkość drżała. Zło i dobro, to właśnie te dwa światy próbowały przeciągnąć ją na swoją stronę. Chciał zatańczyć zmazać z niej ten bolesny uścisk . Podszedł bliżej zobaczył jak wbija w niego swoje oczy i zabrakło mu odwagi. Cofnął się . Kolega szepnął do niego...

Czy tym razem się uda? Ze strachu zaschło mu w gardle. Przymknął na chwilę oczy i dał się ponieść gonitwie myśli. Wspomnienia nie chciały odejść i uporczywie tkwiły pod powiekami. Świadomość własnej bezsilności wygięła jego usta w gorzki uśmiech. Przecież to absurdalne, żeby na drodze do sukcesu stawały mu takie drobiazgi. Nigdy nie poddawał się bez walki, ale ta sytuacja zaczęła się wydawać nie do przejścia. Z westchnieniem przypomniał sobie pierwszy raz. No cóż, tu rzeczywiści mógł niestety winić wyłącznie siebie. Nie przygotował się zbyt dobrze, a co najgorsze doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Dodatkowo, co zawsze bardzo dziwiło jego znajomych, choć sprawiał wrażenie mocno stąpającego po ziemi to jednak wierzył w znaki. Kiedy więc uzmysłowił sobie, że zapomniał swojego szczęśliwego amuletu, który dostał od niej – to przesądziło sprawę. Zawrócił na pięcie, nawet nie podchodząc do drzwi.
Za drugim razem dopilnował, żeby nie popełnić poprzednich błędów. Przygotował się nadzwyczaj starannie, spędził długie godziny analizując i sprawdzając wszystko wielokrotnie. Przed wyjściem trzykrotnie upewnił się, czy talizman leży bezpiecznie ukryty w jego kieszeni i śmiało, pewnym krokiem wszedł do środka. Zauważył ją już od progu. Kobieta siedząca za stołem była łudząco podobna do jego pierwszej miłości. Oczywiście dużo starsza, na pewno to nie była ona, ale to pierwsze skojarzenie wystarczyło,żeby go zupełnie zdekoncentrować. Kobieta, jakby świadoma zainteresowania jakie wzbudziła, wpatrywała się w niego surowo. Nawet gdy na nią nie patrzył i tak cały czas czuł na sobie jej wzrok, od którego zaczynała go swędzieć skora głowy. Nie mógł się skupić na niczym innym i nie słyszał ani słowa z tego co do niego mówili. W rezultacie wyszedł bez słowa, boleśnie świadomy wyniku.
Tym razem był zdeterminowany. Nie zniesie więcej tego zawodu, który pojawiał się w jej oczach za każdym razem kiedy przyznawał się do porażki. Ona oczywiście nigdy nic mu nie powiedziała, ale on i tak wiedział. I postanowił, że już nigdy jej nie zawiedzie. Jeszcze raz wziął głęboki oddech i dyskretnie wytarł spocone ręce o spodnie. To jego ostatnia szansa, ale tym razem jej nie zmarnuje. Podszedł do drzwi, już bez wahania nacisnął klamkę i wszedł do środka. W końcu zda ten najtrudniejszy egzamin w życiu.

Czy tym razem się uda? Ze strachu zaschło mu w gardle. Przymknął na chwilę oczy i dał się ponieść gonitwie myśli. Wspomnienia nie chciały odejść i uporczywie tkwiły pod powiekami. Świadomość własnej bezsilności wygięła jego usta w gorzki uśmiech. Przecież to absurdalne, żeby na drodze do sukcesu stawały mu takie drobiazgi. Nigdy nie poddawał się bez walki, ale ta sytuacja...

Ucieczka... Niby najłatwiejsze, lecz dla mnie wciąż trudne. Ułożyłem sobie życie, poznałem nowych ludzi, którzy zaakceptowali mnie bez większego problemu, a teraz znów muszę się stąd wynieść. Najpierw był Poznań, niby duży, ale Ona tutaj mnie znalazła. Uciekłem niby do większej Warszawy, ale po 2 latach i tu mnie znalazła. Nie wiem jak to możliwe, Ona tu jest. Wie, gdzie mieszkam, choć jeszcze nie zapukała do moich drzwi. Muszę uciec, uciec po raz kolejny by zacząć życie od nowa. od nowa po raz trzeci.
Kiedyś byliśmy szczęśliwi, nie zauważałem dziwnych zachowań Justyny w stosunku do innych, kiedy ze mną rozmawiali. Było fajnie i tyle. Justyna uwielbiała kiedy spędzaliśmy czas tylko we dwoje. "Wszystko byle razem" mówiła i tak też było. Dopiero jeden z moich kumpli zwrócił mi uwagę, że z Justą jest coś nie tak. Kiedy szedłem z kumplami na piwo, Ona ukradkiem śledziła nas, a kiedy pytałem po co udawała, że akurat była w pobliżu. Wytrzymywałem, lecz kiedy rzuciła się na moją koleżankę z pracy, która pytała tylko o to czy mógłbym jej naprawić komputer nie wiedziałem co myśleć. Przecież byłe informatykiem. Justa rzuciła się na nią z taką siłą, że aż mi ciężko było ją zabrać. Postanowiłem porozmawiać z Justą i nigdy nie zapomnę tej rozmowy. "Mam schizofrenię" powiedziała, a ja nie rozumiałem jak to się objawia. Dopiero wpisując w google hasło schizosfrenia. Wtedy dowiedizałem się więcej i postanowiłem pomóc Justynie. Kochałem ją. Lecz kiedy pewnego zimowego dnia rzuciła się na moją siostrę tylko dlatego, że Kaśka powiedziała do mnie KOCHANIE miarka sie przebrała. Postanowiłem wyjechać i zacząć wszystsko od nowa. Bez zazdrosnej "narzeczonej". Wiedziałem, że Ona mnie szuka, wiedziałem, że grozi mojej rodzinie, żeby dali jej mój adres. Symulowała już ciąże, 5 razy próbowała popełnić samobójstwo, lecz to tylko na pokaz. Zawsze robiła to tak, aby ktoś ją zdążył uratować. A ja byłem pewien, że z czasem o mnie zapomni.
"To gdzie teraz" zastanawiam się. "Może zagranica?" uciekam jak tchórz, lecz ja chcę tylko mieć normalne życie. I zacznę je. Zacznę je po raz trzeci od nowa. Nie pozostaje mi nic innego, jak wierzyć, że tym razem się uda.

Ucieczka... Niby najłatwiejsze, lecz dla mnie wciąż trudne. Ułożyłem sobie życie, poznałem nowych ludzi, którzy zaakceptowali mnie bez większego problemu, a teraz znów muszę się stąd wynieść. Najpierw był Poznań, niby duży, ale Ona tutaj mnie znalazła. Uciekłem niby do większej Warszawy, ale po 2 latach i tu mnie znalazła. Nie wiem jak to możliwe, Ona tu jest. Wie, gdzie...

Moja mama zawsze mówiła ,,do trzech razy sztuka'' ja w to wierzyłam, ponieważ prawie za każdym razem sprawdzało się to przysłowie. Cała rodzina bliska i daleka powtarzała to za każdym razem gdy miałam jakiś problem lub coś po prostu mi nie wychodziło. Oto jeden z przykładów.
Byłam kiedyś na nietypowym spotkaniu, gdzie do słomianego kosza trzeba było wrzucić los z odpowiedzią na dane pytanie. Organizator losował jeden ze złożonych kartoników. Spotkania te trwały przez miesiąc, tak więc było dużo szans do zdobycia nagrody. Nagrodą była popularna, lecz ciężka do zdobycia figurka znanej postaci z filmu nagrodzonego Oscarem, którą wylosowany szczęściarz miał na jeden dzień zabrać do swojego domu. Wszyscy chcieli wylosować figurkę, mogli dać nawet cały swój majątek, po to, żeby dotknąć kawałek metalu. Ja także chciałam dotknąć tę figurkę, choćby na pół sekundy, ale były na to małe możliwości. Za każdym razem więc wrzucałam kartonik z odpowiedzią zadaną przez organizatora na poprzednim spotkaniu. Muszę jeszcze dodać, że wszystkim tak zależało na wylosowaniu swojego kartonika, że gdy usłyszeli nieswoje nazwisko zaczęli płakać i z żalem czekali do następnego spotkania. Na każdym spotkaniu dawałam kartonik z odpowiedzią na pytanie i za każdym razem kiedy nie byłam wylosowana i przyszłam do domu z wielkim płaczem rodzice mówili "do trzech razy sztuka, pamiętaj o tym córeczko!". Na trzecim spotkaniu, gdy organizator losował kartonik trzęsły mi się nogi, jakby miały się zaraz zapaść pod ziemię. Wreszcie organizator wydusił z siebie cichy ton i co usłyszałam? SWOJE NAZWISKO!!! Z oczu poleciały mi łzy oczywiście te ze szczęścia i zaczęłam podchodzić do figurki, którą mogłam trzymać tylko w najwspanialszych snach. To była niesamowita euforia, że to ja, mała ja wylosowałam figurkę marzeń. ten przypadek był niesamowity, dlatego to przysłowie wiele znaczy.

Moja mama zawsze mówiła ,,do trzech razy sztuka'' ja w to wierzyłam, ponieważ prawie za każdym razem sprawdzało się to przysłowie. Cała rodzina bliska i daleka powtarzała to za każdym razem gdy miałam jakiś problem lub coś po prostu mi nie wychodziło. Oto jeden z przykładów.
Byłam kiedyś na nietypowym spotkaniu, gdzie do słomianego kosza trzeba było wrzucić los z...