Przeczytałam.

W „Jestem głód” dostajemy opis trzydziestu lat życia pisarki, ale czuję że „Wrony” to książka, która po prostu szerzej ujmuje dzieciństwo tej samej, w moim odczuciu, bohaterki. Nie widzę tu żadnego zgrzytu, ani też nie czuję zawodu z powodu braku ciągłości fabularnej.

Doceniam otwartość autorki. Czuję, że zbliżyłam się do niej, że wpuściła mnie do swoich najintymniejszych, najważniejszych życiowych przeżyć.  

Prosta forma pamiętnika nie karmiła tej mojej części, która kocha poetycki język, ale nasyciłam moje zamiłowanie do autentyczności.

Gdybym miała podsumować moje wrażenia z lektury, to widzę powieść Dvorakovej jako opowieść o głodzie bliskości drugiego człowieka, szukaniu fundamentalnego poczucia bezpieczeństwa najpierw w ludziach, a potem odnajdowaniu go w sobie.

Ciekawa jestem Waszych refleksji.
 

Przeczytałam.

W „Jestem głód” dostajemy opis trzydziestu lat życia pisarki, ale czuję że „Wrony” to książka, która po prostu szerzej ujmuje dzieciństwo tej samej, w moim odczuciu, bohaterki. Nie widzę tu żadnego zgrzytu, ani też nie czuję zawodu z powodu braku ciągłości fabularnej.

Doceniam otwartość autorki. Czuję, że zbliżyłam się do niej, że wpuściła mnie do swoich...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przedłużyła mi się lektura innej książki, ale jutro wieczorem zaczynam „ Jestem głód”.
 W tym wątku @paradoja wspomniała i przy okazji czytania synchronicznego „Wron” też ktoś nadmienił, że to nie będzie kontynuacja. 

Przedłużyła mi się lektura innej książki, ale jutro wieczorem zaczynam „ Jestem głód”.
 W tym wątku @paradoja wspomniała i przy okazji czytania synchronicznego „Wron” też ktoś nadmienił, że to nie będzie kontynuacja. 

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Czytam.

Ten tekst przypomina mi sesję psychoterapii. Osądy narratorki kierowane ku sobie często są dotkliwie niesprawiedliwe. Rodzice, jeśli zaznaczają swoją obecność, to niestety boleśnie..

 Jak na razie zatrzymały mnie mocno dwa fragmenty:

 „ Później obrywałam ręką. Ból fizyczny był mniej więcej taki sam, ale psychiczny - dużo większy. Niewiarygodnie poniżające było to, że mężczyzna mógł mną zawładnąć dzięki swej sile. To najbardziej naznaczyło nasze późniejsze relacje. Tata nie był nieczuły. Miał dobre serce i przyjazny charakter(…)”.  

Spodziewam się, że bohaterka zwróci swą uwagę ku nielicznym odruchom serca ze strony ojca, wybielając jego wybuchy agresji, żeby choć jednego rodzica uczynić w swoich oczach dobrym. 

„ Kiedy dojrzewałam, marzyłam o mamie. Śniłam o tym, że leżymy obok siebie w łóżku, zapada zmrok, rozmawiamy o czymś spokojnie, a potem zasypiamy…”.

Mieć matkę i jednocześnie marzyć   o niej. Rozdzierająca serce perspektywa i niestety wielu osobom nieznośnie bliska.

Dopiero 36 stron za mną. Ciekawa jestem, co się dalej zadzieję. 

Czytam.

Ten tekst przypomina mi sesję psychoterapii. Osądy narratorki kierowane ku sobie często są dotkliwie niesprawiedliwe. Rodzice, jeśli zaznaczają swoją obecność, to niestety boleśnie..

 Jak na razie zatrzymały mnie mocno dwa fragmenty:

 „ Później obrywałam ręką. Ból fizyczny był mniej więcej taki sam, ale psychiczny - dużo większy. Niewiarygodnie poniżające było...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dużo tematów się zadzieje, ale tak to co napisałaś na wstępie. Potrzeba osoby z zewnątrz lub życiowego doświadczenia by zobaczyć co się dzieje z perspektywy. Osoba która wychowana jest tak, że sądzi, że tak ma być, szamoce się, ale nie zmienia swego położenia, a nieraz pogarsza brnąc dalej zgodnie z "odwiecznym" schematem, trudno go przerwać, lub choć na chwilę wybić z tych torów.

Dużo tematów się zadzieje, ale tak to co napisałaś na wstępie. Potrzeba osoby z zewnątrz lub życiowego doświadczenia by zobaczyć co się dzieje z perspektywy. Osoba która wychowana jest tak, że sądzi, że tak ma być, szamoce się, ale nie zmienia swego położenia, a nieraz pogarsza brnąc dalej zgodnie z "odwiecznym" schematem, trudno go przerwać, lub choć na chwilę wybić z tych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jeśli mogę coś wtrącić, to "Wrona wlatuje w dorosłe życie" na okładce moim zdaniem jest nietrafionym zabiegiem marketingowym, który miał ułatwić skojarzenie autorki. "Jestem głód" nie jest w ogóle żadnym drugim tomem, żadną kontynuacją historii z "Wron" :)

Jeśli mogę coś wtrącić, to "Wrona wlatuje w dorosłe życie" na okładce moim zdaniem jest nietrafionym zabiegiem marketingowym, który miał ułatwić skojarzenie autorki. "Jestem głód" nie jest w ogóle żadnym drugim tomem, żadną kontynuacją historii z "Wron" :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post