Czytelniczka Milkaperska napisała pod książką "Aquila" zbyt jednostronną (w moim przekonaniu) opinię. Mam nawet wątpliwość, czy w ogóle przeczytała całą powieść. Jeśli bowiem o mnie chodzi, to książki, które mi się nie podobają z treści, po prostu odkładam i nie czytam do końca. Jeśli jednak jakąś książkę doczytam do końca, to musiało w niej być coś, co trzymało mnie przy treści, choćby treść mnie nie porywała. Jest jednak pewien rodzaj czytelnika-pistoletu, który - czy doczyta książkę do końca, czy nie doczyta - zawsze dowali, bo tak już ma. Najchętniej dowali każdemu, ale niektórym autorom po prostu nie wypada... Można o takim powiedzieć z łagodnością, że jest wymagającym czytelnikiem. Byle co go nie zadowoli. Czy mamy do czynienia z czytającym uosobieniem najwyższego stopnia wyrafinowanych gustów? Tak. Bo tylko on wie, co jest arcydziełem, a co szmirą... Bo gusta podlegają dyskusji.

Pozwolę sobie na polemikę z jednostronnymi i pochopnymi opiniami czytelniczki Milkaperska. Pisze ona: "Dialogi drętwe, jak skrypt doktoranta historii". Komuś, kto jak ja, w całości przestudiował książkę, od razu pojawia się nieprzyjemny zgrzyt. Wszystkie dialogi to skrypt doktoranta historii? O niczym innym bohaterowie książki nie rozmawiają, tylko komunikują sobie informacje ze skryptów do historii? Ewidentna bzdura i nieprawdziwe uogólnienie.

Jednakże, zważywszy na poprzedzający fabułę tekst "Od autora" (czasem warto, zanim przejdzie się do fabuły, przeczytać taki tekst; ja staram się zawsze postępować w ten sposób, jeśli w książce jest słowo od autora), zważywszy więc na to, znajdujemy tam następujące treści: "W przeciwieństwie jednak do utworów spod znaku "płaszcza i szpady", takich jak Trzej muszkieterowie Aleksandra Dumas (ojca), to nie przygoda stanowi zasadniczą treść przedstawionej akcji, choć ukazany splot wydarzeń tworzy osnowę dla wyraźnego w książce przesłania natury politycznej" i na zakończenie noty: "mam nadzieję, że przedłożona powieść na sposób autorski (tzn. bez roszczeń do posiadania monopolu na pełnię prawdy) podkreśla jednak (we właściwy sobie sposób, czyli na poziomie sfabularyzowanym) fakt socjologiczno-polityczny, że działalność mas drobnej i średniozamożnej szlachty miała charakter wysoce zorganizowany i w pełni świadomy w odniesieniu do przyświecających jej i osiąganych przez nią celów politycznych."

Po takim zaznaczeniu przesłania fabuły można było sobie pomyśleć: choroba, czekają mnie nudne opisy uwarunkowań politycznych, przedstawianie kandydatów i głównych stronnictw, i walk między nimi żywcem wziętych ze skryptów do historii, artykułów naukowych lub wnikliwych doktoratów. Wszystko to przeniesione zostanie do fabuły w formie tekstów ilustrujących całe tło polityczne... Tymczasem zaskoczenie! Przynajmniej dla mnie. Owe uwarunkowania i walka ścierających się ówczesnych stronnictw nie zostały zaprezentowane w formie opisów, lecz przejawiły się w dialogach. Zgoda, może nawet czasem trochę przyciężkich i wstrzymujących tok akcji, ale trudno i nie darmo.

Dygnitarze królestwa typu hetmani, podkanclerzy, referendarz królewski czy interrex rozmawiają o poważnych sprawach natury politycznej, więc można przyjąć, że ich wypowiedzi powinny odznaczać się jakimś ciężarem gatunkowym. Nie jest to błąd autora, który zrezygnował z bezpośrednich opisów sytuacji i podjął się ilustrować ją w formie dialogów... Podstawowy natomiast błąd pochopnych krytyków polega na tym, że oceniając dialogi utworu literackiego zbyt szybko zapominają "kto i do kogo mówi" i pod jeden strychulec podciągają łatwą do dostrzeżenia różnorodność...  Lekko, wręcz lekceważąco i po chamsku to można rozmawiać o polityce w knajpie "Sowa i Przyjaciele". Wątpię, by miał miejsce tego typu upadek dyskursu politycznego między dygnitarzami (a nie rzadko osobami duchownymi) w połowie XVII w. Z jakiegoś poziomu chyba spadać musieliśmy do podłogi knajpy "Sowa i Przyjaciele".

Milkaperska rzuca kolejny ogólnik: "Perypetie uczuciowe głównych bohaterów naiwne." Cóż to za zarzut? A może te perypetie uczuciowe takie właśnie miały być! Aż się prosi, by dookreślić słownikowo, co znaczy "naiwny" - nadmiernie szczery, łatwowierny i prostoduszny. Dlaczego więc czynić z tego zarzut, że ktoś taki jest - na ogół chłopak młody i niedoświadczony w romansowaniu, i - jak współcześnie niekiedy prześmiewczo o takim mówią - prawiczek. Nie wolno tworzyć tego typu bohaterów, którzy dopiero co raczkują w ars amandi? A przez to oni i ich perypetie uczuciowe mogą jawić się jako naiwność? Nie było takich kawalerów w siedemnastowiecznej Rzeczypospolitej? Nie ma ich współcześnie? Wątpię. Nie wszyscy od razu, od kołyski lub najpóźniej od przedszkola, edukowani są seksualnie i przez to od razu mogą jawić się jako wyszkoleni i wyrafinowani w relacjach damsko-męskich niczym owiany legendą Giacomo Casanova.

Najbardziej powalający ogólnik, to trzeci: "To nie jest powieść "płaszcza i szpady". I uzasadnienie tegoż: "Trzem bohaterom tej powieści brakuje bardzo dużo do trzech muszkieterów." Mamy więc niepodważalne kryterium: Jeśli jakimś bohaterom powieści osadzonej w historii brakuje dużo do trzech muszkieterów (w sensie osobowościowym? przygodowym? czy jakimkolwiek innym?), to opisująca ich przygody powieść nie jest z gatunku "płaszcza i szpady". Z drugiej strony z opinią - to nie jest powieść "płaszcza i szpady", należałoby się humorystycznie zgodzić - zgodzić się w sensie dosłowno-wyrazowym. W XVII wieku w Rzeczypospolitej nie używano przecież szpad, lecz szable; można było spotkać równie często rapier używany przez rajtarów. Dlatego, być może, bardziej adekwatnie do powieści przygodowych osadzonych w naszej historii należałoby mówić o gatunku "płaszcza i szabli". A w przypadku omawianej powieści o gatunku spod znaku "peleryny i szabli".

Ostatnie stwierdzenie całej opinii - "dostaliśmy nudny wykład pod postacią drewnianych dialogów" - wypada mi skomentować na dwa sposoby: nadużyciem jest mówienie w odniesieniu do wszystkich dialogów powieści, że są wykładem (było już o tym wyżej), a jeśli chodzi o te dialogi, w których przewija się naświetlanie ówczesnej sytuacji społeczno-politycznej, to życzyłbym sobie takich wkładów i nie tylko z historii. A wysłuchałem w swoim życiu mnóstwo. Na różne tematy.

Czytelniczka Milkaperska napisała pod książką "Aquila" zbyt jednostronną (w moim przekonaniu) opinię. Mam nawet wątpliwość, czy w ogóle przeczytała całą powieść. Jeśli bowiem o mnie chodzi, to książki, które mi się nie podobają z treści, po prostu odkładam i nie czytam do końca. Jeśli jednak jakąś książkę doczytam do końca, to musiało w niej być coś, co trzymało mnie przy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej