Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wspól­ne cier­pie­nie jest naj­więk­szym fe­ty­szy­zmem, jaki wy­my­śli­li lu­dzie.

Nie czy­tał sta­ty­styk po­da­ją­cych, ilu cho­rych psy­chicz­nie wraca do zdro­wia i nor­mal­ne­go życia. Wolał tego nie wie­dzieć. Wy­star­czy­ło mu po­czu­cie, że lu­dzie szu­ka­ją­cy po­mo­cy w tym miej­scu już dawno zna­leź­li się poza cza­sem, poza w pełni świa­do­mym prze­ży­wa­niem co­dzien­no­ści.

Ocze­ki­wa­nie bywa lep­sze niż kon­se­kwen­cja czynu. Wy­obra­że­nie i fan­ta­zja przy­no­szą więcej wra­żeń niż re­ali­za­cja celu.

Wy­klu­czył com­po­si­tion 4, czyli po­pu­lar­ne C4. Nie je­ste­śmy na woj­nie. Nie je­ste­śmy w USA. U nas Jack Re­acher jeź­dził­by Fli­xBu­sem albo Laj­ko­ni­kiem. Tu jest Pol­ska, tutaj bomby robi się z na­wo­zów sztucz­nych. Wy­star­czy od­po­wied­nia ilość azo­ta­nu amonu, do ku­pie­nia w więk­szo­ści skle­pów ogrod­ni­czych jako skład­nik na­wo­zu pod upra­wy rol­ni­cze.

Śmierć zdej­mu­je buty…

Znane są przy­pad­ki, kiedy siła ude­rze­nia jest tak duża, że ze stóp osoby bio­rą­cej udział w wy­pad­ku buty wręcz się ze­śli­zgu­ją – wy­so­ko wią­za­ne, ochron­ne buty mo­to­cy­kli­stów. To jedna z ta­jem­nic życia i śmier­ci, które nie zo­sta­ły w pełni wy­ja­śnio­ne przez naukę.

A może tylko chory człowiek, którego umysł funkcjonuje inaczej, jest w stanie urządzić krwawą łaźnię, a później zasnąć jak niemowlę? Bo tylko chory człowiek nie może bardziej zwariować?

Nie wiedzieć czemu miał wrażenie, że zbrodnie muszą pojawiać się właśnie w takie dni, gdy nikt nie spodziewałby się niczego złego.

Może palić, gdy od­po­czy­wa, pod­czas picia kawy, czy­ta­nia książ­ki lub pracy biu­ro­wej. Po­zwa­la sobie sma­ko­wać pa­pie­ro­sa tak po pro­stu, aby sku­pić się na bie­żą­cych spra­wach lub pod­da­wać się re­flek­sji. Lubi fajki do roz­mo­wy. Nigdy jed­nak nie pali, idąc. Nie­na­wi­dzi tego. Taki spo­sób ja­ra­nia uważa za zgub­ny, za­re­zer­wo­wa­ny dla pra­cow­ni­ków fi­zycz­nych, któ­rzy koń­cząc ro­bo­tę w fa­bry­ce, wra­ca­ją do domu i kopcą. To jak uda­wa­nie lo­ko­mo­ty­wy. Jak picie whi­sky z bu­tel­ki w miej­scu pu­blicz­nym. Tak się nie robi. Tak nie za­cho­wu­ją się dżen­tel­me­ni.

Po wielu la­tach życia z kimś, po­mi­mo że bar­dzo tę osobę ko­chasz i uwiel­biasz, pod­świa­do­mie szu­kasz cze­goś cał­kiem od­mien­ne­go, co nie jest z nią zwią­za­ne, chcesz zna­leźć się na dru­gim bie­gu­nie, cza­sa­mi tylko po to, by jesz­cze bar­dziej do­ce­nić to, co masz.

Lata służby w policji kryminalnej nauczyły go, że jeśli złodziej chce ukraść twój samochód, nie pomogą żadne zabezpieczenia. Jeśli morderca wypatrzy twoje dziecko w tłumie, nic go nie powstrzyma. Dlaczego? Ponieważ musiałbyś walczyć z losem, z wypadkową złego czasu, złego miejsca, z krzyżującymi się sytuacjami, do których dochodzi zazwyczaj całkowicie przypadkowo.

Mo­żesz oglą­dać ty­sią­ce fil­mów, mi­lio­ny hor­ro­rów, w któ­rych opraw­ca roz­człon­ko­wu­je ofia­rę, ale gdy wi­dzisz na żywo za­mor­do­wa­ne­go czło­wie­ka, ob­le­wa cię zimny strach, a coś z wnę­trza, jakaś ogni­sta kula pró­bu­je wy­do­stać się z two­je­go ciała, po­draż­nia­jąc prze­łyk.

Czasami tłumaczył sobie, że może dobrze, iż czyny popełnione przez zwyrodnialców są przypominane. Z uwagi na ofiary, by nigdy o nich nie zapomnieć, oraz jako przestroga dla innych, żeby dać sobie trochę więcej czasu, zanim zaufa się drugiemu człowiekowi.

Jakie to ba­nal­ne, że do­strze­ga­my, jak ważna jest dla nas druga osoba, do­pie­ro wtedy, gdy ją utra­ci­my na za­wsze.

Ewa miała nie­ty­po­wy sto­su­nek do fo­to­gra­fii. Uwa­ża­ła, że po­win­ni cie­szyć się każdą chwi­lą, żyć tu i teraz, nie po­zwa­lać na utrwa­la­nie prze­szło­ści na zdję­ciach, by póź­niej unik­nąć no­stal­gicz­nych po­wro­tów do mi­nio­nych cza­sów.

(...) na­cho­dzi go myśl, że nie pa­mię­ta już cza­sów, gdy jako na­sto­la­tek miał tyle sił wi­tal­nych, że mógł im­pre­zo­wać co noc, kłaść się spać na trzy go­dzi­ny i nor­mal­nie funk­cjo­no­wać. Teraz każda nie­zdro­wo spę­dzo­na noc zdaje się za­kła­dać mu na plecy trzy­dzie­sto­ki­lo­gra­mo­wy ple­cak, który musi nosić cały dzień.

Kto nie był nigdy w sy­tu­acji spra­wia­ją­cej, że nasza psy­chi­ka jest ob­cią­żo­na do gra­nic moż­li­wo­ści, ten nie zro­zu­mie, jak prze­wrot­ne myśli po­tra­fią się prze­ta­czać przez ludz­ki umysł.

Nie­któ­rzy uwa­ża­ją, że warto mieć zna­jo­mo­ści. Ja na­zy­wa­łem to nieco ina­czej – po­wią­za­nia. Wza­jem­nie za­leż­no­ści, od któ­rych nie spo­sób się ode­rwać.

Nie ma cze­goś ta­kie­go jak los, nie ma ścież­ki za­pi­sa­nej przez Boga, nie ist­nie­je ta­bu­la rasa, karma, fatum, prze­zna­cze­nie. Wszyst­ko za­cho­dzi sy­mul­ta­nicz­nie, dzie­je się samo przez się lub jest wy­pad­ko­wą de­cy­zji czło­wie­ka, która ma istot­ny wpływ na za­cho­wa­nie in­nych. Liczą się tylko po­wią­za­nia, na każ­dym po­zio­mie, wza­jem­ne za­leż­no­ści przy­czyn i skut­ków.

Mu­zy­ka trwa­ła nie po to, by to­wa­rzy­szyć mu w me­lan­cho­lij­nej chwi­li. Chciał po pro­stu za­głu­szyć nie­po­ha­mo­wa­ny płacz.

Praca [policjanta], którą wy­ko­ny­wa­li, zmie­nia. Wy­ostrza wraż­li­wość, aby póź­niej mocno ją stłam­sić, za­ma­zać, uni­ce­stwić tak, jakby nigdy nie ist­nia­ła.

Sa­mo­chód tak mocno wbił się w drze­wo, że spra­wia wra­że­nie, jakby ktoś na­dział go na wiel­ką wy­ka­łacz­kę.

Są takie dni, gdy czło­wiek czuje się, jakby wy­ro­sły mu skrzy­dła, jakby mógł uno­sić się ponad świa­tem. Nie ma pro­ble­mów, któ­rych nie da się po­ko­nać i nie ist­nie­ją ogra­ni­cze­nia. Rze­czy­wi­stość na­bie­ra wy­raź­nych kształ­tów, je­ste­śmy tu i teraz, ale myśli po­dą­ża­ją już dalej – wi­zu­ali­zu­je­my szczę­ście bę­dą­ce na wy­cią­gnię­cie ręki.

Zie­mia po­kry­wa wszel­kie ta­jem­ni­ce tego świa­ta, kryje przed ludź­mi hi­sto­rycz­ne ar­te­fak­ty, za­cie­ra zbrod­nie, karmi, żywi, do­star­cza ener­gii i paliw, a potem ob­ra­ca w proch mar­twą ma­te­rię, włą­cza­jąc ją w eko­sys­tem.

Do­ro­słość – za­gma­twa­ne sy­tu­acje, po­kręt­ne myśli, cię­żar od­po­wie­dzial­no­ści za dru­gie­go czło­wie­ka. Wszyst­ko nie tak, jak być po­win­no.

W ogóle teraz to ucie­ka­my od śmier­ci, boimy się jej, ale nie tak jak daw­nej, gdy sta­ra­no się ją oswo­ić po­przez na przy­kład po­grze­bo­we ry­tu­ały jak za­kry­wa­nie lu­ster ciem­ny­mi ma­te­ria­ła­mi, aby dusza, opusz­cza­jąc dom, nie przej­rza­ła się w nich. Boimy się praw­dy, jaką nie­sie śmierć, czyli nie­este­tycz­ne­go wi­do­ku, brzy­do­ty, smro­du roz­kła­da­ją­cej się ma­te­rii, obec­no­ści i nie­sa­mo­wi­to­ści. Bo nie my­śli­my o niej na co dzień, więc gdy się zda­rzy, nie jest czymś, co znamy do­brze.