Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I wiesz: kiedy Cię spotkałem, byłaś dla mnie jednym i drugim: przeżyciem zmysłowym i duchowym. Tego się nie da rozdzielić, Ingeborg.

Wyciągasz z tego wszystkiego wniosek, że jestem bardzo daleko od Ciebie. Mogę Ci powiedzieć tylko jedno, choć to dla mnie samej nieprawdopodobne: jestem bardzo blisko Ciebie.
Żyję z Tobą w miłości, to bardzo piękna miłość i tylko dlatego, że boję się powiedzieć za dużo, nie mówię, że najpiękniejsza.

Drogi Paulu, kiedy dziś zadaję sobie pytanie, czego pragnę, czego naprawdę pragnę, waham się z odpowiedzią, może wręcz doszłam do przekonania, że nie wypada nam niczego pragnąć, że mamy tylko pewne pensum pracy do wykonania, że wszystko, co robimy, pozostaje bez skutku, że mimo to między ósmą rano a szóstą po południu trzeba się zachowywać tak, jakby postawienie przecinka albo dwukropka na papierze było sprawą ważną.

Droga moja Inge, nasze życie wydaje się złożone z zaniedbań, i może lepiej zbyt długo się nad tym nie głowić, bo inaczej słowa nie chcą ruszyć się z miejsca.

Nie wiem, co to wszystko znaczy, nie wiem, jak mam to nazwać, przeznaczenie, może, los i misja, nie ma sensu szukać nazwy, wiem, że tak jest, na zawsze.
Ze mną dzieje się to samo, co z Tobą, kiedy mogę wymówić i napisać Twoje imię, nie walcząc z dreszczem, który mnie wtedy przenika — dla mnie to, mimo wszystko, szczęście.