Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Milczenie i rozmowa są równie cudowne, kiedy stanowią najwyższy luksus miłości lub przyjaźni, a nie służą do kamuflowania niepokoju albo zasadnczej różnicy zdań, kiedy są rezultatem tak głębokiego zgrania, że dwoje ludzi, zgoła różnych, upodabnia się do siebie bardziej, niż sprawiłoby to podobieństwo rysów.

Na próżno szukam skrawka świata, gdzie mogłabym poczuć się na swoim miejscu.

Nie chcę uwolnić się od ciebie, chcę siebie ocalić.

Śmierć? Spotkanie nieuniknione, a zarazem zawsze nieudane, skoro jej obecność oznacza to, że nas już nie ma.

A więc wzywam cudu, aby któregoś dnia obudzić się lekka, szczęsliwa. Wiem, że dokonało się trzęsienie ziemi, pozostały kratery, znam ich geografię, ale chciałabym, aby przestały broczyć krwią.

Jestem ciągle u progu otchłani.

Nie można sobie wyobrazić pożegnania ze zmarłym, póki się tego samemu nie przeżyło, nikt nie jest w stanie tego opisac. Umysł ludzki zatrzymuje się u granic grozy; a to dopiero tam zaczyna się wszystko.

Dla mnie nie ma na świecie nic piękniejszego niż prawdziwe małżeństwo i kiedy słyszę, że miłość pociąga za sobą utratę własnej osobowości i wolności, zapytuję samą siebie, czy mowa jest o tym samym uczuciu.

Zbyt cię kochałam, aby przyjąć, że twoje ciało znikło, i głosić, że wystarczy dusza i że ona żyje. A zresztą jak je oddzielić, jak stwierdzić: oto jest jego dusza, a oto jest jego ciało? Do jakiej sfery – materii czy ducha – należały twój uśmiech, twoje spojrzenie, twój krok i twój głos? Do jednej i drugiej, niepodzielnie.