Anne Philipe

Mam problem z oceną tej książki. Zaskoczyły mnie wysokie oceny innych czytelników czy nawet dodanie jej do ulubionych. Po powtórnym zastanowieniu się, podniosłem swoją z czterech na pięć gwiazdek. Zrobiłem to za autentyzm, z jakim autorka opisuje stratę najbliższej osoby. Przyznam, że pomimo szczerych chęci, nie mogę powiedzieć, że książka mi się podobała. Przyczyny są takie: 1. Chaotyczna narracja. Niezrozumiałe dla mnie przejścia od pisania we wszystkich osobach liczby pojedynczej do pierwszej osoby liczby mnogiej sprawiły, że męczyłem się czytając i nie mogłem skupić. 2. Znów narracja - książka jest po prostu "przegadana". Moim zdaniem autorka mogłaby spokojnie pominąć niektóre fragmenty, co wpłynęłoby korzystniej na spójność tekstu. 3. Moje wybrzydzanie jest zapewne efektem tego, że w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy przeczytałem kilka naprawdę dobrych książek poruszających temat żałoby, m.in. "Smutek" C. S. Lewisa, "Matka odchodzi" Tadeusza Różewicza, "Regał ostatnich tchnień" Aglai Veteranyi, "Przekwitający mak" Josefa Gabriela. Nawet te, które mniej mi się podobały, jak "Samotny mężczyzna" Christophera Isherwooda czy "Jeden dzień z panem Julesem" Diane Broeckhoven uważam za lepsze od "Chwili westchnienia".