Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek - najkrócej ujmując intuicję Voeglina - określa się zawsze wobec transcendencji czy, by użyć greckiego słowa, wobec eschatonu. Będąc bytem skończonym, może odczytać transcendencję nie bezpośrednio, lecz tylko poprzez symbole, które interpretują dla niego owo doświadczenie. Historia nie ma porządku - w tym znaczeniu, że nie realizuje się w niej jakiś obiektywny plan wskazujący na ostateczny cel ludzkiego istnienia. Ale ludzie starają się odkryć ład, uporządkować swoje doświadczenie i wpisać swoje życie, swoje instytucje, swoje obyczaje, swoje rozumienie świata w pewną ogólną interpretację rzeczywistości.

U Voeglina wątkiem organizującym jest Platońska metafizyka, zaś pomysły polityczne i ustrojowe Platona pełnią funkcję służebną. Pod tym względem Voegelin różnił się od Straussa - często niesłusznie zestawiany z nim w tym kontekście - który uważał, że metafizyka Platona stanowiła swoisty kamuflaż wobec koncepcji politycznych, zaś rolę nadrzędną przyznano jej za przyczyną chrześcijańskiej recepcji pism wielkiego Ateńczyka. Innymi słowy, Strauss sugerował, że Platona schrystianizowano, a schrystianizowawszy, sfałszowano jego oryginalne przesłanie. W przeciwieństwie do Straussa Voegelin wpisywałby się raczej w tę tendencję chrystianizacji Platona, choć pamiętając o wspomnianych zastrzeżeniach, trafniej byłoby powiedzieć, że wpisuje się onw tendencję platonizacji chrześcijaństwa.

Napięcie między porządkiem a namiętnością, które było łagodzone przez kult tragedii, przeszktałciło się w otwarty konflikt pomiędzy Sokratesem a Atenami.

Miarą człowieka jest to co czyni z potęgą.