Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drobiazgi świadczą o wielkości człowieka, ot co.

Jeden mały kosz i w te pędy poleciał do innej. Taki niestały! Patrzcie go, grucha i smali cholewki, ledwie mu serce złamałam! Chwiejny jak ten, no... motyl!

- A kapitan Featherstonehaugh dobrze całuje?
- Co ty wygadujesz Alexio! Dopiero się zaręczyliśmy, nie jesteśmy małżeństwem!

Dobór barw i ogólne wrażenie budziły skojarzenie z przemoczoną wściekłą wiewiórką.

- Proszę, nie bierz tego do siebie, ale to była chyba najobrzydliwsza rzecz, jaką w życiu widziałam.
- A byłaś przy narodzinach ludzkiego dziecka?
- Oczywiście, że nie. Nie bądź wulgarny.
- To poczekaj, a zobaczysz.

Mama mówi, że jestem niesłychanie twórcza jak na kogoś, kto nie gra, nie śpiewa i nie rysuje.

- Opanuj się, Tunstell. To nie szekspirowski melodramat, mamy lata siedemdziesiąte dziewiętnastego wieku. Małżeństwo to sprawa praktyczna i tak należy je traktować.

- Conall jest hrabią Woolsey - wyjaśniła lady Maccon - i może pozwolić sobie na dziwactwo w postaci niestosownej żony.

- Alexio - syknęła do przyjaciółki. - Wszędzie widzę kolana. Co robić?

Wszyscy odsunęli talerze - poważna sprawa, jeśli Szkot traci apetyt.

Żadna zmowa jednak nie uwzględnia tego, iż zręcznością i podstępem każdemu można rozwiązać język.

Wylądowali tuż przed zachodem słońca na połaci zieleni opodal dworca w Glasgow. Sterowiec osiadł miękko, można by powiedzieć - niczym motyl na jaju, gdyby motyle kulały i zwalały się ciężko na bok, a jajo przybrało cechy Szkocji zimową porą, stając się tak rozmokłe i szare, jak tylko można sobie wyobrazić.

- Gdybym umarła, nigdy bym tego nie przeżyła!

Felicity miała w sobie tyle duszy, co podnóżek.

Lubiła większość potraw, lecz brukselka w jej mniemaniu nie była niczym więcej jak niedorozwiniętą kapustą.