Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Urażona godność rodzi bezsilny żal i gniew, agresję, chęć "odegrania się", marzenia o dominacji. Jeśli człowiek nie poradzi sobie z doznanym upokorzeniem, nie zaakceptuje sam siebie, bez względu na to, co mówią o nim inni, wrogość i urazy będą fermentować w duszy, zatruwając psychicznie.

...człowiek o swojej rozpaczy powinien rozmawiać tylko Bogiem. I tylko kwadrans dziennie. Nie dłużej. Przez resztę dnia ma radować się i weselić, pokazując światu uśmiechniętą twarz.

Świadomość, że tragizm i komizm są nieodłącznymi składnikami życia, że nie wykluczają się wzajemnie, przeciwnie - stanowią awers i rewers tej samej rzeczywistości, wiara, że poprzez śmiech można oswoić strach, zachować godność, mieć poczucie zwycięstwa nad Losem, wydają mi się bardzo pożyteczne.

Nie martwiłam się, że moją niedoszłą spuściznę rozwiewa wiatr w spalonej Warszawie. Wojna ostrymi nożycami przecięła czas, który już się nie chciał skleić, oddzieliła mnie uczuciowo od moich bliskich, zniszczyła przestrzeń, do której można by wrócić.

Nie wierzę w to, że nie miała żadnych kompleksów ani urazów. Kiedy godność i miłość własna są ranione od dzieciństwa, musi rodzić się wstyd. Myślę że sama przed sobą wstydziła się tego wstydu.

Urażona godność rodzi bezsilny żal i gniew, agresję, chęć „odegrania się”, marzenia o dominacji. Jeżeli człowiek nie poradzi sobie z doznanym upokorzeniem, nie zaakceptuje sam siebie, bez względu na to, co mówią o nim inni, wrogość i urazy będą fermentować w duszy, zatruwając psychicznie...".