Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cza­sa­mi życie nie daje ci dru­giej szan­sy. Cza­sa­mi trze­ba się zwy­czaj­nie cie­szyć tym, co się ma.

- Jeśli ktoś mówi, że cię kocha, to po­win­no ozna­czać „na za­wsze” – (...) – Po­win­no być czymś, na co mo­żesz li­czyć, na czym mo­żesz bu­do­wać swoje życie.

Taka jest na­tu­ra tra­ge­dii. Idziesz przez życie, cie­sząc się co­dzien­ny­mi ra­do­ścia­mi, i nagle to się koń­czy.

Ko­bie­ty są zdol­ne do naj­dziw­niej­szych za­cho­wań. Dla­cze­go trzy­ma­ją się fa­ce­tów, któ­rzy je bez prze­rwy biją? Kiedy je­steś za­ko­cha­na, głu­pie­jesz. Albo przy­my­kasz oczy.

Carpe diem, do­pó­ki mo­że­my carpe ja­kieś diem.

Żeby za­cząć nowe życie, czło­wiek musi spa­lić za sobą wszyst­kie mosty.

Wy­da­je im się, że są lepsi od in­nych, pod­czas gdy tak na­praw­dę wy­gra­li tylko na ge­ne­tycz­nej lo­te­rii.

Gdyby tylko ta dziew­czy­na na chwi­lę się za­trzy­ma­ła i za­sta­no­wi­ła, czy ma inne opcje oprócz sa­mo­bój­stwa. Gdyby tylko po­my­śla­ła, co dzie­je się z cia­łem, które ude­rza o beton, co takie ude­rze­nie robi z ładną buzią i ide­al­ny­mi zę­ba­mi.

(...) wstrzą­snę­ło nim to, jak bar­dzo po­sta­rzał się przez ten krót­ki czas – jakby pia­sek w jego klep­sy­drze za­czął się sypać o wiele szyb­ciej.

Oboje byli czar­ny­mi owca­mi i od pierw­sze­go dnia, (...), trzy­ma­li się razem, choć­by dla­te­go, że czar­ne owce świet­nie się roz­po­zna­ją.

Oj­co­wie, któ­rzy po­rzu­ci­li ro­dzi­ny, nigdy nie do­trzy­mu­ją obiet­nic. Nie chcą, by od­wie­dzał ich ktoś z daw­ne­go życia. Nie chcą pa­trzeć na dzie­ci, które po­rzu­ci­li. Chcą za­po­mnieć, że w ogóle ist­nia­ły.

Grzebiesz jego ciało, zbierasz odłamki swojego życia. Potykając się, idziesz dalej, szukając nowej normalności.

(...) wie­rząc, że wszyst­ko jest za­pi­sa­ne w gwiaz­dach –(...)- przy­zna­je­my, że nie mamy żad­ne­go wpły­wu na naszą przy­szłość. Że jakaś siła wyż­sza o wszyst­kim za nas de­cy­du­je, o tym, co dobre i co złe. To ozna­cza, że w życiu nie od­gry­wa żad­nej roli przy­pa­dek, prawa na­tu­ry i wolna wola.

Carpe diem, dopóki możemy carpe jakiś diem.

- Pi­sa­nie może mieć cza­sa­mi war­tość te­ra­peu­tycz­ną –(...)– Daje nam siłę, żeby zmie­rzyć się z bólem i zwąt­pie­niem.