Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze raz wyciągnęłam dłoń po portfel, ale on bezczelnie przybił mi w nią piątkę. Miałam ochotę zetrzeć mu tę arogancką minę z jego głupiej, przystojnej buźki.

Mimo ciem­no­ści mia­łam wra­że­nie, że ob­ser­wu­je mnie uważ­nie, ni­czym krwio­żer­cza be­stia, która szy­ku­je się do ataku. Mil­czał przez kilka dłu­gich ude­rzeń serca, a ja li­czy­łam, że jed­nak się zre­flek­tu­je. Nagle do­tar­ło do mnie, że chyba prę­dzej prze­pi­sze na mnie swoją re­zy­den­cję, niż mnie prze­pro­si. W końcu się ode­zwał, a moje ciało za­la­ła fala stra­chu.

Czu­łam, że stą­pam po cien­kim lo­dzie i cho­ler­nie mi się to po­do­ba­ło. Mia­łam ocho­tę po­zwo­lić sobie i jemu na wszyst­ko, to ta ciem­ność wy­do­by­wa­ła ze mnie nie­zna­ne mi dotąd de­mo­ny.