Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wia­do­mość [...] re­zo­nu­je jak kamyk wrzu­co­ny do sa­dzaw­ki. Nie, nie kamyk – jak skała. Naj­pierw to pa­skud­ne, wstrzą­sa­ją­ce ude­rze­nie, a potem ko­lej­ne fale re­ak­cji, pro­mie­niu­ją­ce od tej po­cząt­ko­wej ka­ta­stro­fy, a na­stęp­nie łą­czą­ce się na nowo, wcho­dzą­ce w in­te­rak­cje, po­więk­sza­ją­ce się i za­prze­cza­ją­ce sobie na­wza­jem.

(...) cza­sem czuję się, jak­bym była po­now­nie wcią­ga­na do miej­sca, w któ­rym nic już nie ma zna­cze­nia, w któ­rym każde ude­rze­nie serca cią­gnie cię bli­żej skra­ju, i wy­da­je mi się, że znowu wpad­nę w ot­chłań, a tym razem nie będę w sta­nie się stam­tąd wy­rwać.

Nie mówię nic wię­cej. Z mo­je­go do­świad­cze­nia wy­ni­ka, że jeśli ktoś mil­czy, lu­dzie się de­ner­wu­ją. Za­czy­na­ją mówić. Wy­peł­nia­ją ciszę wła­sny­mi roz­mo­wa­mi. W ten spo­sób wiele się można do­wie­dzieć.

Chroni ich magia ich akcji, statusu oraz ochrony własności intelektualnej. Myślą, że nic im w życiu nie grozi - tak jak ja kiedyś myślałam.
Tylko, że teraz to się zmieniło. Życie ma ich w garści. I nie wypuści.

- Hej! - woła zdesperowany Rik. - Hej, proszę, nie powinniśmy tak zaczynać tego tygodnia. Musimy ustalić jakieś rozwiązanie, z którego wszyscy będą zadowoleni.
- Zadowoleni? - atakuje go Topher. - Zadowoleni? W takim układzie będziemy się mogli cieszyć, jeżeli wyjdziemy stąd żywi.