Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zapytałem starszą, szlachetną kobietę: „Pani Janino, teraz już u kresu życia, jakie pani ma refleksje? Proszę o jedną myśl podsumowania”. Ona bez dłuższego zastanowienia wypowiedziała zdanie, które nieustannie brzmi w moich uszach niczym jakiś psalm: „Miałam bardzo piękne życie, wspaniałą rodzinę, dużo dzieci i wnuków. Za to wszystko jestem Bogu niezwykle wdzięczna. Jednego zaś żałuję – że się za bardzo o to wszystko martwiłam (…) Ilu pięknych poranków nie widziałam przez to moje zatroskanie, ile wspaniałych wschodów słońca straciłam, nieustannie myśląc o tym, co zrobię, czym nakarmię, jak sobie poradzę”.

Kto chce posmakować wszystkiego, niczego nie poczuje. Nie wypiję wszystkich kaw, nie zjem wszystkich ciast. To jest oczywiście symbol. Nie można mieć wszystkiego. Człowiek mądry musi się zgodzić na ubóstwo, żeby mógł smakować.

Dzielenie staje się formą smakowania tego, co dostaję od innych ludzi, i tego, czym sam mogę obdarować. Żeby to, co daję, było rzeczywiście smakowite, nie mogę zaoferować jakiegoś kiepskiego pokarmu. Staram się, żeby to, co produkuję, co mówię ludziom smakowało.

Taka zuchwałość, która odbiera Bogu możliwość zatroszczenia się, zadbania, opieki, powoduje przemęczenie. Ludzkie ramiona mogą tego osamotnienia w odpowiedzialności nie wytrzymać. Tak życia się nie udźwignie, ani małżeńskiego, ani kapłańskiego.