Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Major poznał większość z nich stosunkowo niedawno, ale nie potrafili ukryć sztywności pod płaszczem profesjonalizmu. Oficerowie, którzy czuli się komfortowo z obowiązkami, mieli inną posturę i wypowiadali się z pewną swobodą. Szum rozmów świadczył o komunikacji i kooperacji. Natomiast żołnierze milczący byli żołnierzami o nie wypowiedzianych obawach.

Pozostawiając Skrzydło Cienia, podjął skalkulowane ryzyko. Odszedł, by pokazać innym, że zrobienie tego kroku
jest nie tylko możliwe, lecz konieczne, by przetrwać. Jednak
nie zdołał im tego dowieść. Zamiast tego odkrył, że to on
sam był w błędzie. Porzucenie pola bitwy nie przyniosło mu
ukojenia, za to odizolowało go od sojuszników i sprawiło, że
stał się zwierzyną łowną Nowej Republiki. Tymczasem jego
jednostka musiała mierzyć się z gorliwą chęcią zemsty ze
strony dawnych przeciwników Imperium.
Członkowie Dwieście Czwartego mylili się, sądząc, że
zwycięstwo jest możliwe. Mylili się, gdy twierdzili że zemsta jest możliwa. Mieli natomiast rację, gdy zakładali, że
Nowa Republika nie da im spokoju.

Nie potrafię uznać, że posłuszeństwo może być czymś na wskroś złym. W najgorszym razie przypomina rozbłysk gwiezdny - w pewnych okolicznościach bywa niszczycielski, ale jest pozbawiony celowości. Nie rozstrzeliwuje się gwiazdy za to, że spopieliła przelatujący frachtowiec.

Rununja, dowódczyni Warchołów, któregoś razu powiedziała mu, że strzelanie do wycofującego się wroga to nie przestępstwo. ⹂Nie ma niczego niehonorowego czy zdradzieckiego w strzelaniu nieprzyjacielowi w plecy - czy w tym, że wróg robi to samo - powiedziała. - To nie zabawa towarzyska, w której obie strony z wypiekami na twarzach czekają na kolejną rundę. Prowadzimy wojnę, którą w części wygrywa się poprzez eliminację potencjału wojskowego wroga”.

Dowódcy eskadr kolejno potwierdzili rozkaz. Usłyszał głosy Broosha, Gablerone'a, Darity, Phesha, Hussora i Wisp. Każdy dodawał mu zapału do dalszych działań, wskazywał cel, dla którego warto podjąć dalszą walkę. Każdy głos pogłębiał strach, że wiedzie ich na śmierć.