Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) nie jestem szczególnie uzdolniony, szczególnie mądry, może nawet niezbyt dobry, dość tani egoista (...) oraz że może i pod innymi względami jest we mnie dużo, dużo niemiłego.

Ludzie ambitni są przemili, kiedy... ano kiedy nie mamy już wątpliwości co do naszej nad nimi władzy, prawda?

Najszlachetniejszy z ludzi, ale sam w to nie wierzę.

Poza tym w moich oczach ona była tak pogłębiona, tak upokorzona, tak zmiażdżona, żem się nad nią litował, aczkolwiek przy tym wszystkim wyraźną przyjemność sprawiała mi myśl o jej poniżeniu. Podobało mi się poczucie naszej nierówności...

(...) no i dręczyłem wszystkich, i ją też zadręczałem, aż się z nią ożeniłem, żeby ją za to dręczyć.

Toż wiedziałem, że jej ze mną ciężko, nie myślcie, że byłem aż takim głupcem i takim egoistą, żeby tego nie widzieć.

Zadręczyłem ją - oto prawda!

- Widzi pani - zauważyłem - na każdym kroku można czynić dobro. Oczywiście, nie mówię o sobie: ja oprócz zła, powiedzmy, nic nie czynię, jednakże...