Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedni stawiają pomniki, a drudzy je niszczą. Po obu stronach granic. Przecież wiesz, jak jest.

Większość więźniów w Berezie Kartuskiej to byli Ukraińcy! Więźniowie polityczni, tak ich wasz Piłsudski zakwalifikował. A wy go wielbicie! Wielki bohater! Petlurę wystawił do wiatru, zdradził nas, bo miał już swoja niepodległą Polskę! I wy nam też każecie na jego widok czapki z głów zdejmować. A na Banderę się obrażacie!

Nie wiem dlaczego, ale czuję strach. To wszystko jest jakieś takie... ciemne i gorące.

Ojciec wychował mnie jak żydowskiego syna, w miłości do książek i nauki. Nie byłam dobra w sporcie, więc zaczęłam nim pogardzać. A to nie akademicy reprezentują dzisiaj nasz kraj. Politykom, bez względu na opcję, też nie idzie.

Czyli już po Euro. Tyle szumu i hałasu, cała ta machina marketingowa, zadyma, cuda-wianki. Teraz kurz opadnie, dojdzie do intratnych transferów.

Wcześnie sobie tego nie uświadamiałam. Że obok mojego miejsca pracy stoi pomnik narodowego wieszcza Ukrainy. Pierwszy raz mu się przyglądam. Wygląda jak młodsza i drobniejsza wersja Mickiewicza. Tak chcemy go widzieć. Nieszkodliwy i wrażliwy chłystek.

Czy Ukraina będzie czy nie, komu to zrobi różnicę? Na pewno nie Polsce. Dla was Lachów, Ukraina nie ma historii, ani tradycji, nic.

- Dużo złego dla polskiej myśli politycznej zrobili Giedroyć i Mieroszewski. - Pan Jan się reaktywuje. - To motto, że nie ma wolnej Polski bez wolnej Ukrainy, prześladuje nas do dziś.
- Panu Giedroyciowi, jak widać, ukraińskie bandy nikogo bliskiego nie zamordowały.
- Ano, nie.

Chryste, chroń ukraińskich synów przed ich matkami. Zakarmią na śmierć. Te biedne smutne oczy, gdy nie mogę już wcisnąć pięćdziesiątego pieroga ze śmietaną. Jakbym kroił jej serce nożem.

Jak on to robi, że niby mówi komplement, a wbija taka szpilę, że zamiast "dziękuję" mam ochotę powiedzieć "spierdalaj"?