Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdrowi ludzie nigdy nie zrozumieją piekła choroby. Być może dlatego depresja tak często kojarzy się z egoizmem i lenistwem. Jest to jedna z chorób trudna do zrozumienia przez otoczenie. Człowiek w chorobie nie dostrzega nic poza swoim egzystencjalnym bólem, który całkowicie go absorbuje. Atak choroby przychodzącej nagle, nieoczekiwanie, nawracajacej i przewlekłej odbiera nadzieje oraz chęć życia. Prawdę mówiąc czasami ciężko być przeziebionym, gdy mieszka się samemu i nie ma kto zaparzyć i podać cieplej herbaty, wykupić leków, zaopiekować się, przykryć kocem. Bezradność to drugie imię choroby. Co zrobić, gdy to "przeziebienie" trwa kilka tygodni? Kilka miesięcy? Kilka lat?

Depresja to nieustający, zwielokrotniony dzień świra. Człowiek grzęźnie w piekle codzienności i rutyny, nie czując nic prócz pustki, żalu, rozgoryczenia. W ciągłym zabieganiu, hałasie i anonimowości miasta nikt nie słyszy twojego cichego krzyku rozpaczy. Jesteś sam.Przeraźliwie sam.

Nawet wąskie łóżko staje się przepaścią, gdy dwoje śpiących ze sobą ludzi jest sobie obojętnych. Człowiek odczuwa największy rodzaj tęsknoty, kiedy leży w łóżku z drugą, bliską, ukochaną osobą, ale nawet przez ułamek sekundy jej nie dotyka.Kiedy chciałby krzyczeć, ale jedynie milczy, wykrzywiając z bólu usta. Kiedy czuje w sobie taki żal i smutek, że nie pozwala mówić. Każde pomieszczenie staje się za duże, gdy brakuje w nim miłości, bliskości i zrozumienia.

Ludzie stali się ubodzy, bo przestali się modlić. Nie modlą się do Boga, ale tak naprawdę jeszcze smutniejsze jest to, że nie oddają dziękczynienia sobie nawzajem.