Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedyś oboje twierdziliśmy co innego. Wspólne zajęcia uznawaliśmy za znak od losu, zachwycało nas to, że nasze dłonie idealnie do siebie pasują, i uważaliśmy się za bratnie dusze. (...) bardzo chciałam wierzyć w jakikolwiek porządek rzeczy, dlatego z całych sił wczepiłam się w Adam, uznawszy go za dowód na to, że wszechświatem nie rządzi okrutny przypadek. Oczywiście się pomyliłam".