Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No proszę!Będzie ze mnie teściowa jak się patrzy.Jeszcze jej nie znam,a już mnie franca wkurza.

Kiedyś aleją Róż spacerowali przede wszystkim ludzie o jędrnych, rumianych twarzach. Popychali wózki z małymi dziećmi, pilnowali nieco starszych pociech. Teraz coraz częściej widać było tę samą dziatwę – już wyrośniętą i posiwiałą, jak popycha przed sobą wózek ze zniedołężniałym ojcem lub schorowaną matulą. Synowie i córki Nowej Huty prowadzili pod rękę rodziców.

Starość… Straszne słowo, które coraz częściej pojawiało się w rozmowach Szymczaków i Pawłowskich.

(...) szczęście podzielone pomiędzy innych robi się jeszcze większe i bardziej cieszy. I trzeba się dzielić, ponieważ dobro zawsze wraca do dobrego, podobnie jak zło wróci do złego.

Urodą kaszy nie okrasisz.

Zawsze jest jakieś jutro, na które warto czekać.