Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mój Boże, jakże nienawidzę tego wszystkiego, sklepików, przedmiotów za szkłem, tępej fizjonomii towarów, a zwłaszcza ceremoniału transakcji, wymiany mdłych uprzejmości przed i po niej! A te opuszczone rzęsy przystępnej ceny... szlachetność opustu... życzliwe zatroskanie reklamy... całe to niesmaczne naśladownictwo dobroci i życzliwości, dziwnie wciągające ludzi poczciwych: Aleksandra Jakowlewna wyznała mi na przykład, że kiedy idzie po sprawunki do znajomych sklepów, przenosi się moralnie do szczególnego świata, w którym upaja ją wino uczciwości, słodycz wzajemnych przysług; na ołowiany uśmiech sprzedawcy odpowiada tam uśmiechem promiennego zachwytu.

To oczywiste, że umieram. Te kleszcze z tyłu, ten stalowy ból są zupełnie zrozumiałe. Śmierć zachodzi od tyłu i chwyta pod boki. A przecież przez całe życie myślałem o śmierci, jeśli zaś żyłem, to zawsze na marginesie książki, której nie potrafię przeczytać.