Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak ona może w to wierzyć? - zapytywał siebie. Nie, ona tylko udaje, oni wszyscy udają. Cały świat odgrywa farsę, ponieważ każdy wstydzi się powiedzieć: nie wiem".

Taki to kraj- mruczał- jedyne co umieją, to buntować się co kilka lat i brzęczeć łańcuchami".

Tylko ciało umiera. Dusza żyje nadal. Ciało jest jak ubiór. Kiedy się zbrudzi czy wytrze, wyrzuca się go.

- Mógłby być lepszy. To zależy od niego.
- Jak? Co powinniśmy zrobić?
- Nikogo nie krzywdzić. Nie mówić źle o nikim. Nie mieć nawet złych myśli.
- Czy to pomoże?
- Gdyby każdy tak postępował, nawet nasz świat byłby rajem.
- To się nigdy nie stanie.
- Każdy z nas musi czynić wszystko, na co go stać.

Kelner stanął przy stoliku.
- Pan sobie życzy?
- Zapłacić - rzekł Jasza.
Te słowa wydały mu się dwuznaczne, jak gdyby miały znaczyć: zapłacić za oszukańcze życie.

Człowiek pozbawiony lęku byłby gorszy od zwierzęcia.

To piał radośnie jak kogut, kwiczał jak prosie, rżał jak koń, to znów wpadał w niezrozumiałą melancholię.

Oto gotów jest zaprzeć się swej religii, a jednak znalazłszy stronę wydartą ze świętej księgi, zawsze ją podnosi i przyciska do ust. Wszyscy byli niczym zamki, każdy ze swym kluczem. Tylko taki ktoś jak on, Jasza, potrafił otwierać wszystkie dusze.

Anglik uwielbia być oszukanym i jeszcze płaci za tę przyjemność.

Taki to kraj. Jedyne, co umieją, to buntować się co kilka lat i brzęczeć kajdanami.

Jeśli nie ma Boga, to człowiek musi zachowywać się jak Bóg.

[...]
W sensie absolutnym wszystkie namiętności są albo całkowicie głupie, albo niezmiernie mądre.

Palce u nóg miał niemal tak długie i chwytne jak u rąk, trzymając w nich pióro potrafił podpisać się zamaszyście. Potrafił również łuskać nimi groch.

Był pół-żydem – ani żydem, ani chrześcijaninem. Wypracował sobie swoją własną religię. Istniał według niego Stwórca, lecz nikomu się nie objawiał, nie udzielał żadnych wskazówek, co wolno, a czego nie wolno. Ci, którzy przemawiali w Jego imieniu, kłamali.

Na trawie osiadła rosa, jabłka zielone i dojrzałe, już pachniały. Niebo wydawało się tu niższe, bardziej usiane gwiazdami. Kiedy Jasza wszedł na podwórze, gdzieś daleko oderwała się gwiazda i spadła wlokąc za sobą płomienisty ogon. Powietrze pachniało pół słodko, pół gorzko, pełne szelestów, niepokoju i cykania świerszczy, chwilami przypominającego głośne dudnienie. Wokoło pomykały myszy polne. Krety zryły ziemię, ptasie gniazda tkwiły na gałęziach drzew, w stodole i na okapach. Na stryszku z sianem drzemały kury. Co noc ptactwo kłóciło się o cicho o miejsce na ganku.

Religia podobna jest do wojska:wymaga dyscypliny.

Tutaj naśladuje się wszystko, co zagraniczne. Śpiewak operowy może skrzeczeć jak sowa, a jeśli śpiewał we Włoszech, wszyscy krzyczą "Brawo!".

Tutaj naśladuje się wszystko, co zagraniczne. Śpiewak operowy może skrzeczeć jak sowa, a jeśli śpiewał we Włoszech, wszyscy krzyczą „Brawo!”.

[...]
Cały świat to jeden wielki ból.

[...]
Człowiek pozbawiony lęku byłby gorszy od zwierzęcia.

Oni wszyscy udają. Cały świat odgrywa farsę, ponieważ każdy wstydzi się powiedzieć: nie wiem".

Kobieta jak już jest gadatliwa, to namiętnie.

Nie, na tym świecie nie zazna spokoju ducha. Nie ma jutra bez smutku, jak powiadają filozofowie.

W tej chwili sprawy tak się mają, że więcej jest służących niż pań.

Takiego śmiertelnego grzechu nie mogła zmazać sama tylko skrucha. Rozgrzeszenie można otrzymać jedynie prosząc swą ofiarę o przebaczenie i uzyskując je.

Pytał ją o zwyczaje wiejskie, a ona opisywała różne obrzędy dożynkowe. Mówiła o duszkach kryjących się w zbożu i chowających się przed sierpami żniwiarzy i cepami młócących. Opowiadała o słomianej kukle, którą chłopcy topili w rzece, o drzewie, do którego modlili się starzy chłopi o deszcz wbrew zakazowi księży, o drewnianym kogucie trzymanym gdzieś na strychu wójta i oblewanym wodą na czas suszy jako talizman przynoszący deszcz.

Nagrobki patrzyły na siebie nawzajem w milczeniu tych, co powiedzieli już wszystko to, co mieli do powiedzenia...