Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet płonący trup ma swoje jasne strony.

Barius przytrzymał nogą ciało martwego kocura, próbując wydobyć spod niego miecz. Miech nie drgnął, a Książe skończył na podłodze, zapierają się obiema nogami i ciągnąc ze wszystkich sił. Gdy w końcu ostrze wystrzeliło, Jig pokręcił głową zdumiony fartem Barius. Kilka centymetrów w bok, a zamiast księcia mieliby tu księżniczkę.

- Rozdzielmy się – rozkazał Barius. – Szukajmy czegoś dziwnego.
- Siedzimy trzydzieści metrów pod ziemią, na iluzorycznym polu pod sztucznym niebem, z ogrem zatłuczonym niczym mysz przez kota, a on nam każe szukać czegoś dziwnego – szepnął Darnak.

(krasnolud do elfki, która właśnie straciła palec)
- Nie martw się tym palcem – pocieszał ją Darnak. – Wielu bohaterów straciło więcej niż palec, a mimo to dokonywali wielskich czynów. Słyszałaś tą pieśń o… Nie pamiętam jego imienia. Mały gość o dziewięciu palcach, pochodził ze środkowego kontynentu. Ten zamieszany w awanturę z pierścieniem...

Jig objął spojrzeniem swoich towarzyszy - hobgoblina, starą niańkę, wojownika, który prędzej sam nadzieje się na własną broń, niż nabije na nią wroga, oraz psychotyczną syfiarkę, która sobie roi, że jest magiem.