Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) postaci z dzieł literatury pięknej są zazwyczaj bardziej żywe i bardziej rzeczywiste niż postaci ich twórców.

Być może poza pragnieniem przeżywania człowiek nie zna niczego silniejszego niż pragnienie zapomnienia.

Długo się nie poddawał (...) W końcu jednak nie mógł już dłużej skrywać w sobie i tłumić tego, co czuł. Jego ból był zbyt wielki, a wiecie, że kiedy tylko ból staje się zbyt wielki, człowiek wpada w rozpacz.

(...) rozpacz jest rezultatem każdej poważnej próby zrozumienia i usprawiedliwienia życia ludzkiego. Rozpacz jest rezultatem każdej poważnej próby, by żyć cnotliwie, sprawiedliwie i rozumnie i spełnić wymogi życia. Ci, którzy nie znają rozpaczy, są dziećmi; ci, którzy przekroczą jej granice, stają się Przebudzonymi.

Czyż nie jest tak, że każde pokolenie, uciekając się do zakazu, przemilczenia i drwiny, niszczy zwłaszcza to, co pokoleniu poprzedniemu wydawało się najważniejsze?

Kiedy bezpowrotnie tracimy coś cennego, mamy poczucie, jakbyśmy obudzili się z jakiegoś snu.

(...) tu chodzi o rzecz następującą: rzeczywistość, której kiedyś wraz z mymi kolegami doświadczyłem, już nie istnieje, a chociaż wspomnienia jej dotyczące stanowią najcenniejszą i najbardziej żywotną rzecz, jaką posiadam, to jednak wydają mi się tak dalekie, tak bardzo różne od moich aktualnych doświadczeń, jak gdyby dotyczyły wydarzeń przebiegających na innych gwiazdach i w innych tysiącleciach lub też były tylko gorączkowymi snami.

Nasza Podróż na Wschód i nasz Związek były najważniejszą, jedynie ważną sprawą w moim życiu, czymś, przy czym moja własna osoba nie znaczy zupełnie nic. A teraz, kiedy tę najważniejszą rzecz lub przynajmniej jej część chcę uchwycić i opisać, wszystko przedstawia mi się jako masa odrębnych i fragmentarycznych obrazów, które znalazły odbicie w czymś, co jest moim własnym „ja”, a to „ja” to zwierciadło, zawsze, kiedy tylko w nie spoglądam, okazuje się niczym, jedynie powierzchnią szklanej tafli.