Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta tragedia mi przypomniała, że życie jest po to, żeby żyć. Że to nie jest jakaś próba generalna czy wstęp.

Wszyscy nosimy maski, przez cały czas. Światu, bliźnim prezentujemy fasadę, jakąś wersję siebie. Zależnie od tego z kim przebywamy i czego się od nas oczekuje, zmieniamy twarz. Nawet gdy jesteśmy sami, to kolejna maska, taka wersja nas, którą wolimy być.

Patrzę na niego. Chcę, żeby mi powiedział, że mnie kocha. Nie chcę, żeby mi mówił, że wie, przez co
przechodzę. Chcę, żeby mi przypomniał, że potknięcie niekoniecznie oznacza upadek, albo żeby
powiedział, że znowu mogę zacząć chodzić na spotkania, albo żeby dał mi odczuć, że jest przy mnie.

Uzależnienie to cierpliwa choroba" - powiedziała mi kiedyś. "W razie konieczności będzie na ciebie czekać całe życie. nigdy o tym nie zapominaj".