Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niebo, to zakątek w pamięci innych ludzi, w którym trwa to, co w nas najszlachetniejsze.

- Co najlepszego przydarzyło ci się przez te dziesięć lat? - pytam.
- Spotkanie cię po raz drugi.
Uśmiechając się, opieram się o jego klatkę piersiową.
- A poza tym?
- Spotkanie cię po raz pierwszy.

Czytanie jest dla niej czymś intymnym, czymś, co dzieje się między nią a słowami w książce.

Już dawno zauważyła, że przeżyła wszystkie rozczarowania i zdrady, których ludzie tak bardzo się obawiają. A mimo to wciąż oddycha, śpi, rośnie. Co rano budzi się i ubiera".

Doszłam do przekonania, że niebo to zakątek w pamięci innych ludzi, w którym trwa to, co w nas najszlachetniejsze.

Takie dzieciństwo, gdy ma się świadomość, że nikt cię nie kocha, że nikt cię nie szuka, a ty sam nieustannie masz wrażenie, jakbyś wnętrze sklepu oglądał przez szybę, jest pożałowania godne. Czuję się o dekadę starsza, niż jestem w rzeczywistości. Wiem zbyt dużo - widziałam, jak z ludzi wychodzi to, co w nich najgorsze, gdy są najbardzie zdesperowani i samolubni, i ta wiedza sprawia, że staję się ostrożna. Więc uczę się udawać, uśmiechać i potakiwać, okazywać empatię, której nie odczuwam. Uczę się nie rzucać w oczy, wyglądać jak każdy, choć w środku jestem złamana.

Rzeczy, które mają znaczenie, zostają z nami, przenikają naszą skórę.

Dobra wola, dobre czyny - wtenczas człowiek jest bez winy.

Przekonała się, że ludzie, którzy coś znaczyli w naszym życiu, zostają z nami, nawiedzają najbardziej powszednie chwile naszego życia. Są przy nas w sklepie spożywczym, gdy skręcamy za róg, kiedy ucinamy pogawędkę ze znajomym. Ich duchy przenikają przez chodniki; wchłaniamy je przez podeszwy.

Już dawno nauczyłam się nie tylko tego, że życie składa się ze strat, ale i tego, że są nieuniknione.

Jeden Bóg wie, jaka będzie przyszłość, ale nic a nic się nie wygada.

Obiecajmy sobie coś. Że się odnajdziemy.