Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pamięć jest jak fikcja literacka. Wybieramy to, co najjaśniejsze i najciemniejsze, odrzucając to, co napawa nas wstydem, i w ten sposób tkamy rozłożysty dywan naszego życia

Aparat fotograficzny to bardzo prosta maszyna, nawet tępak potrafi się nim posługiwać, a cała trudnośc polega na umiejętności wyczarowania za jego pomocą owego dziwnego połączenia prawdy i piękna, które nazywa się sztuką.

... małżeństwo to umowa dwojga wolnych ludzi, a miłość zaczyna się od iskry i tak samo szybko może zgasnąć. Miłość wystawiona jest na tysiące niebezpieczeństw i jeśli będzie się ją chronić, może się uratować, urosnąć niczym drzewo i dać owoce, jednak stanie się tak tylko wtedy, kiedy będą się o to strać obydwie strony.

[...] miał zrozumienie dla kapryśniej natury kobiet, stworzeń uroczych, lecz pozbawionych kośćca moralnego, zawsze skorych do ulegania pokusie.

Niechaj każdy będzie na swoim miejscu i niechaj będzie miejsce dla każdego.

Światło jest językiem fotografa, duszą świata. Nie ma światła bez cienia, tak jak nie istnieje szczęście bez bólu...

I write to elucidate the ancient secrets of my childhood, to define my identity, to create my own legend. In the end, the only thing we have in abundance is the memory we have woven. Each of us chooses the tone for telling his or her own story; I would like to choose the durable clarity of a platinum print, but nothing in my destiny possesses that luminosity. I live among diffuse shadings, veiled mysteries, uncertainties; the tone for telling my life is closer to that of a portrait in sepia.