Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uroda to wielki, niezasłużony dar, rozdawany przypadkowo i nierozważnie.

Przekonałem się, że świat nie widzi twojego wnętrza, że nie obchodzą go nadzieje i marzenia, a także smutki kryjące się pod maską skóry i kości.

But time, it is like charm. You never have as much as you think.

Przypuszczam, że wszyscy wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu liczymy na to, że zdarzy się coś niemożliwego.

(...) jeśli kultura jest domem, to język stanowi klucz do frontowych drzwi i do wszystkich pomieszczeń znajdujących się w środku.

Liny ratunkowe, które ratują cię z powodzi, mogą stać się pętlą na szyi.

Opowieść jest jak jadący pociąg: niezależnie od tego, kiedy do niego wskoczysz, prędzej czy później dotrzesz do celu.

Wtedy wszystko, co robiłem, co chciałem robić, wydawało się tak nieważne, jak obietnice składane sobie przed zaśnięciem, o których rano już się nie pamięta.

Wiem, że niektórzy ludzie tak przeżywają nieszczęście, jak inni miłość. Mocno, w skrytości, nie mogą od niego uciec.

Żeby być odważnym, trzeba mieć coś do stracenia.

I learned that the world didn't see the inside of you, that it didn't care a whit about the hopes and dreams, and sorrows, that lay masked by skin and bone.

... bo z dorosłością, jak powiedział kiedyś ojciec, jest tak samo jak z bohaterstwem: kiedy człowiek zostaje bohaterem wojennym, to już nim umiera.

A story is like a moving train: no matter when you hop onboard, you are bound to reach your destination sooner or later.

Dobroć nie polega na publicznym wypisywaniu czeków.

(…) for some people, particularly women, marriage – even an unhappy one such as this – is an escape from even greater unhappiness.

Gdybyś żył tak długo jak ja, przekonałbyś się, że okrucieństwo i dobroć to odcienie tego samego koloru.

Wiesz, nie lubie psów. Nie mają godności. Możesz je kopnąć, a one i tak będą cię kochać. To przygnębiające.

Opowieść jest jak jadący pociąg: niezależnie od tego, kiedy do niego wskoczysz, prędzej czy później dotrzesz do celu.

To krótki moment, trwa zaledwie jedno uderzenie serca, ale wystarczająco długo, aby jej iluzoryczne wyobrażenie siebie samej dogoniło rzeczywisty obraz kobiety patrzącej na nia w szybie. To troche dobijające. A więc to jest starzenie się...

Wszyscy wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu liczymy na to, że zdarzy się coś niemożliwego.

Powiedziałbym im, że żyje życiem pozbawionym celu i kierunku. (...) życiem na tylnym siedzeniu. Życiem obojętnym.

Gdybyś żył tak długo jak ja, przekonałbyś się, że okrucieństwo i dobroć to odcienie tego samego koloru- odparł dew.

Ludzie zawsze tak mówią: „Bezsensowny akt przemocy. Bezsensowne morderstwo”. Jakby można było popełnić morderstwo sensowne.