Jesteśmy społecznością, która kocha książki

...barbarzyństwem jest układanie książek według tak prymitywnego porządku jak kolor

Czasami masz ochotę ich ranić. Tych, którzy kochają cię za mocno.

Potrafię uwierzyć w to, że umrę, ale, cholera jasna, nie w to, że się zestarzeję.

Przymus bycia szczęśliwym tylko komplikuje życie.

Bo proszę się zastanowić:czy zwykłym pionkom na szachownicy przychodzi do głowy,że są tylko pionkami i że nie panują nad własnym losem?Czy zadają sobie pytanie,co dałoby im moc wydźwignięcia się ponad szachownicę,na taką wysokość,z której przebieg danej partii stałby się oczywisty?Obawiam się,że nie jest to możliwe,tak dla nich,jak i dla nas:nie dana nam wiedza,czy to my coś czynimy,czy też to z nami coś czynią;czy to my jesteśmy pionkami w grze,czy też samą grą.

Miłość! Królowa wszystkich słabości.

Jak szybko i nieodwołalnie JEST przechodzi w BYŁO.

Nie ma nic równie smutnego, jak niechciane książki. Przypominają złamane serca.

Pobrali się i każde stało się najlepszym przyjacielem tego drugiego.
I oboje zrozumieli, że wcześniej nie mieli prawdziwych przyjaciół, takich od serca.

Czasami zakochujesz się, nie wiedząc o tym. Nie zdając sobie z tego sprawy. A potem jest już za późno i nic nie można poradzić.

Wraz z upływem lat miała się stać kobietą, która zawsze spodziewa się najgorszego, byle tylko nie ulegać szaleństwom, w jakie wpędza nadzieja.

Ta niesamowita władza snów! To mnie nigdy nie przestawało zdumiewać, że tak łatwo podporządkowujemy się tym nocnym bytom, ufni i bezbronni, jakbyśmy zostali obdarci z zewnętrznej warstwy skóry! Podczas snu nic cię nie chroni, nie masz dokąd uciec, gdzie się ukryć; nie znajdziesz pocieszenia, jeśli sen nie jest pocieszeniem.

Nie ma większego wstydu, niż wstyd z powodu odrzucenia.

Alkoholicy mają to do siebie, że żyją i żyją. Cieszą się odpornością karaluchów.

...życie to większe wyzwanie niż śmierć. Musisz walczyć o swoje życie.

Świat to sangsāra, sieć ułudy. Ale o ile lepsze są złudzenia niż nic, jeśli nie można mieć więcej.

Dziecko wie, kiedy człowiek się o nie troszczy. Wie i nie zapomina.

Pragniemy obserwować innych z zewnątrz, nie chcemy, aby nas wciągano do środka.

Żaden mężczyzna ci nie wybaczy, że cię pokochał. Bo dla niego to jest słabość.

Dlaczego zależy nam na ludziach, dlaczego ich kochamy, opłakujemy, potrzebujemy, dlaczego tęsknimy za nimi, skoro i tak umrzemy samotnie?

...wtedy Bóg zaśmiał się i powiedział "To kim jestem, nie zależy od tego, w co ty wierzysz dupku".

Miłość jest pułapką, wciąga cię do jaskini. A jak już jesteś w tej jaskini, to nie masz drogi ucieczki.

Człowiek jest silny w takim samym stopniu, w jakim jest w stanie wybaczyć tym, którzy go zranili. Człowiek jest słaby w takim samym stopniu,w jakim nie jest w stanie wybaczyć.

Strach ma swój zapach. Drapieżnik go wyczuje.

Życie jest naprawdę fajne, oczywiście pod warunkiem, że żyjesz.

Był człowiekiem wielkich apetytów i wyobraźni, toteż zarzucano mu niekiedy, że rozdyma zdarzenia, nadając im jakieś wyjątkowe znaczenie, niczym obrazy spotęgowane na ekranie kinowym. Później potrafiły skurczyć się do rozmiarów łebka od szpilki. Albo wręcz zniknąć.

Niektórym zależy tylko na tym, żeby spieprzyć ci życie. Jeśli nie mogą pieprzyć ciebie, to chociaż spieprzą ci życie.

Czy ja wariuję? Czy tak to się zaczyna? Czy jestem jak ten ręcznik papierowy, który po zmoczeniu rozlatuje się, rozpada? Cienka błonka normalności.

Nastroje żony bywały zmienne i nieodgadnione, a jednak nauczył się, że kierowała nimi jakaś nieziemska logika, równie silna i niezłomna jak stalowe przęsła pod betonem mostu.

Kobieta jest nadzieją, uśmiech kobiety jest nadzieją. Nie da się żyć bez nadziei, tak jak nie da się żyć bez tlenu.