Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest za zimno,by żyć,czy jest się człowiekiem,czy nie.

Czasem nie znasz ludzi, dopóki nie odejdą.

Kaamos - czas tuz przed Bożym Narodzeniem, dwa tygodnie nieustającej ciemności i paraliżującego mrozu - w północnej Finlandii najbardziej ponura pora roku. Nieubłagalna noc i ekstremalny chłód za kręgiem polarnym sprawiają, że każdy odchodzi od zmysłów - niektórzy wtedy mogą nawet zabić...

Nie ma powodu, aby kłamać. Wszystko zrobiłem źle. Jestem przerażony i oszołomiony. Mam umrzeć, nawet nie poznawszy prawdy. Mam umrzeć za nic. Przez własna głupotę. (..) Siedzę na lodzie i czekam na własną egzekucję.

U wielu osób pierwsza myśl na widok podobnego piękna to je zniszczyć.

Finowie są czuli na kwestie rasowe, bo w gruncie rzeczy, jesteśmy skrytymi rasistami. [...] Podobnie nie rozmawiamy o nienawiści, tylko nienawidzimy w ciszy. Tacy już jesteśmy, wszystko robimy po cichu.

Wiele lat temu, kiedy pisałem pracę dyplomową, przez semestr byłem na wymianie w Nowym Jorku. Największe wrażenie zrobiło tam na mnie niebo. Po drugiej stronie globu, tak daleko od bieguna północnego , jest płaskim, szarym, jednowymiarowym wszechświatem. Tutaj niebo jest łukowate, prawie bez zanieczyszczeń. Wiosną i jesienią niebo staje się ciemnoniebieskie albo fioletowe, a zachód słońca trwa godzinami. Słońce staje się rozmytą pomarańczową kulą, która zmienia chmury w obrębione srebrem czerwono-fioletowe wieże. Z kolei zimą, przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, ta sklepiona kopuła wielkiej katedry, pod którą żyjemy, obrębiona jest gwiazdami. Fińskie niebo sprawia, ze wierzę w Boga.

Finlandia ma tylko pięć i pół miliona mieszkańców, jednak popełnia się tutaj mnóstwo brutalnych przestępstw. Średnia liczba morderstw jest u nas taka sama, jak w dużych amerykańskich miastach.