Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Jakie ta Annie ma śliczne oczy, prawda, miły? Jak kwiaty dzikiej cykorii rozkwitłe na brunatnym piasku…
- Tak - uzupełnia Renaud - kiedy unosi powieki, ma się wrażenie, że się rozbiera.

Jadę do Arriege w najpoważniejszych zamiarach, te cztery tygodnie zabiegów pozwolą mi zimą jeść trufle, pić burgunda i kłaść się spać o trzeciej...

Obchodzi mnie, czy niebo jest czyste i jasne, czy moje lenistwo znajdzie oparcie w miękkiej uległości poduszek, czy obrodziły słodziutkie morele i mączyste kasztany, czy dach mojego domu w Montigny trzyma się dość mocno, żeby w czasie burzy nie siać łupków haftowanych mchem...

Kiedy nie ma się nic samemu (jak ja), wszystkiego oczekuje się od innych.