Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie jest dużo bardziej różnorodne niż jeden człowiek, jeden dzień i jedna myśl, na przykład o tym, że się umrze.

I wreszcie fotel z kroplówką w pakiecie, miękki na początku, ale z każdą godziną coraz twardszy. […] Przesuwamy spojrzeniem po naszych twarzach, lecz tylko na chwilę, by nikogo nie urazić zbyt długą obserwacją. Nie chcemy siebie zobaczyć, uznać wzajemnej obecności. Chcemy ocalić złudzenie intymności, nie wtrącać się w czyjś dramat, czyjś ból żył, nieruchomość przedramienia przeoranego igłą. Jest cicho i ta cisza ma wymiar nieco sakralny, wspólnotowy, to komunia... wzajemnej delikatności, wspólnej kruchości, słabości, ale w sile, bo przecież przetrwamy i tę kolejną chemię.

I męskie buty, które zawsze mnie nieco rozezulały. Widzę w nich nieśmiałość męskiego świata, tę dziwną nieporadność, niezgrabność i zakłopotanie. Zwłaszcza tu, w szpitalu, gdzie mężczyzn jest mniej, gdzie odbiera się im jakąkolwiek sprawczość, gdzie nie ma nadziei na ich jakąkolwiek dominację.

Nie wolno swoich planów odraczać w nieskończoność, bo można ich nigdy nie zrealizować. A przy tym dostosowujmy je do swoich możliwości. Nie katujmy się tym, że coś musimy, że coś powinniśmy. Róbmy to, czego chcemy. Teraz.

Ciekawe, że dzieciom pozwala się na przyjemność, a dorosłym już nie. Hedonizm ma dla nas negatywne zabarwienie, a przecież nie ma nic złego w byciu szczęśliwym. Dzięki temu można też dać to szczęście wszystkim wokół.