Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opracowanie jest moim zdaniem nierówne. Raz ze względu na treść. Do momentu powstania Państwa Izrael otrzymujemy dużo szczegółów i ciekawą syntezę historii jiszuwu, przedstawioną przystępnym językiem. Pomocny jest też dodatek dla czytelnika, z wyjaśnieniem podstawowych kwestii dotyczących ruchu syjonistycznego i jego opcji politycznych. Niegodność dla czytelnika (przynajmniej dla mnie) pojawia się w roku 1948, po proklamowaniu niepodległości. Tarcia wewnątrz- i międzypartyjne omówione są już dość zawile, szczególnie konflikt Lewon - Gibli i jego wydźwięk społeczny. Również jednak ta druga część nie jest pozbawiona smaczków i kuluarowych opowieści, jest również dobra, lecz nie uwodzi jak pierwsza. Drugie zaburzenie pojawia się w momentach, gdy natkniemy się na fragmenty dialogów Landaua z Peresem (choć teoretycznie książka ta ma stanowić zapis rozmowy). Landau stawia pytania o spory Ben Guriona ze swoimi współpracownikami, o jego lekceważące podejście do opozycji, faworyzowanie niektórych osób. Peres oczyszcza swojego mentora ze wszystkich potencjalnych zarzutów, stoi za nim murem lub odpowiada nie na temat. Jeśli książkę pisze Peres, to nie spodziewam się tam lawiny krytycznych uwag o Ben Gurionie, nie. Ale zależałoby mi na obiektywności, ukazywaniu, że Ben Gurion nie był kryształowy, choć jego zasługi i dokonania dla Izraela są bezsprzeczne. Że czasem się mylił i błądził, co nie kłóci się z jego geniuszem. Peres natomiast wznosi pean za peanem, co faktycznie przywodzi na myśl uwagę, że Ben Gurion był Mesjaszem swoich czasów. A przecież sam Ben Gurion bronił się przed taką koncepcją.