Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(hebr. חיים נחמן ביאליק) Żydowski poeta tworzący w języku hebrajskim oraz jidysz, nazywany "odnowicielem poezji hebrajskiej"; narodowy wieszcz Izraela; prozaik, tłumacz, eseista, wydawca.
Otrzymał przydomek "odrodziciela" wkrótce po opublikowaniu w Warszawie (1901) pierwszego zbioru jego wierszy. Istotnie, zerwał on ze sztywnymi regułami, jakim poddana była świecka poezja retoryczna Haskali; napełnił język poezji strumieniem żywej mowy, wzbogacił go zarówno o zwroty przetworzone z potoczności, jak i o własne, skromne, ale ważne odkrycia: nigdy bowiem nie dążył do efektów, a tym bardziej efekciarstwa literackiego, uważając, że zamąca ono, a częstokroć niszczy myślową konstrukcję utworu.
Bialik wprowadził do poezji hebrajskiej miarę sylabotoniczną, jakkolwiek nie był zbyt surowym jej strażnikiem, czyniąc odstępstwa, jeżeli treści wychodziło to na dobre.
Urodził się w Radi, małej miejscowości na Wołyniu, po wczesnej śmierci ojca, duża rodzina rozproszyła się po świecie. Kiedy ukończył 16 lat posłano go do jeszywy w Wołożynie na Litwie, gdzie miał wykształcić się na rabina. W rezultacie przeszedł głęboki kryzys wiary i od tej pory konflikt między tradycyjnym judaizmem a świeckimi ideami Zachodu tkwił u podstaw jego twórczości. W 1891 roku Bialik udał się do Odessy, aby przyłączyć się do tamtejszego, znanego już koła literatów hebrajskich, którzy gromadzili się wokół znakomitego filozofa i publicysty Ahad Ha'ama.
Większość utworów Bialika, a przede wszystkim najlepsze, powstały w ciągu 20 następnych lat. Równocześnie pracował on jako redaktor i wydawca nad ukazaniem ogniw pośrednich między źródłami biblijnymi a współczesną literaturą hebrajską, która dopiero się rodziła. W ten sposób powstała antologia "Sefer Haagada" (Księga przypowieści) oraz wybór średniowiecznej poezji hebrajskiej. Podobnie jak oryginalna twórczość Bialika dzieła te zainteresowały bardzo w swoim czasie Maksyma Gorkiego.
Po I wojnie światowej Bialik spędził 3 lata w Hamburgu i Berlinie, gdzie istniał nieliczny, ale płodny ośrodek literatury hebrajskiej, potem mieszkał przez dłuższy czas w Palestynie. W ostatnich latach życia wiele podróżował, a śmierć zastała go w Wiedniu.
Znaczenia jego twórczości, która nie jest zresztą obfita, nie da się przecenić. Zawiera ona klasycyzujące, opisowe poematy, dostarczające nam dzisiaj mnóstwa informacji, które w innych okolicznościach najpewniej by przepadły. Chodzi m.in. o lamentację - bardzo jednak rzeczową - napisaną pod wrażeniem wielkiego pogromu w Kiszyniowie (Wielkanoc 1903),dokąd Bialik udał się zaraz po tych wypadkach. Pisywał on również "profetyczne" oskarżenia żydowskiej bierności i ludowego, zabobonnego lęku przed tym, co niesie przyszłość. Z drugiej strony, wyszły także spod pióra Bialika wizyjne, skłaniające się ku mistyce prozy poetyckie "Megila haesz" (Zwoje ognia),pierwsze w hebrajszczyźnie, pełne uroku pieśni ludowe, nade wszystko jednak liryka, w wielu miejscach naznaczona piętnem rozpaczy, tym większej, że poeta głosi świętą celowość i chwałę wszystkiego, co żywe.
Z wyjątkiem cyklu wierszy dla dzieci wszystkie utwory Bialika napisane zostały aszkenazi - wschodnioeuropejską odmianą hebrajszczyzny.