Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Starannie przygotowana i pięknie wydana gazeta. Przeczytałam z zaciekawieniem od deski do deski. Opisuje współczesne dokonania ludzkości i to jak mogą rzutować na przyszłość. Niesamowite. Poniżej parę spoilerów dla zaciekawienia. Wprowadziłam w życie dietę na długowieczność. Osiągnęłam sukces. Okazuje się, że wystarczy zmienić styl życia, tak jak mieszkańcy „ z pięciu rejonów świata: greckiej wyspy Ikaria, z prowincji Ogliastra na Sardynii, japońskiej wyspy Okinawa, z miasteczka Loma Linda w pobliżu Los Angeles w Kaliforni oraz miasta Nicoya w Kostaryce, gdzie mieszka wyjątkowo dużo zdrowych stulatków.(…) Kuchnia każdego z tych rejonów jest nieco inna, ale wszystkie osoby długowieczne jedzą zdrowo (podstawę ich diety stanowią warzywa i produkty pełnoziarniste),a co więcej, nie przejadają się – jedzą tylko tyle, ile potrzebuje ich organizm.” Dowiedziałam się, że wiele zawodów zniknie, gdyż można je zautomatyzować. Możliwe, że jeszcze wiele razy w ciągu życia zmienię pracę, branżę, zawód. Uświadomiłam sobie, że będę się uczyć odróżniać fałszywe informacje od autentycznych. Powstają dzieła artystyczne wytworzone przez algorytmy, sztuka ma inny wymiar niż do tej pory, tworzą ją przedmioty użytkowe, codzienne lub inne osadzone w przestrzeni lub jeszcze inne, stworzone w ramach nadawania nowego życia rzeczom niepotrzebnym. ciekawym pomysłem jest stworzenie muzyki przez taniec w wydaniu Kaijia Moriyamy albo Moon Ribas. Porozmawiałam z elektronicznym psychoanalitykiem, botem który powstał w latach 60. „wystarczy w Google wpisać: „Eliza bot”. Przedyskutowałam z nim przyszłość pracowników. Zadziałał na tej samej zasadnie co coach. Pochłonęłam fragment „21 lekcji na XXI wiek” Yuvala Noaha Harariego przytoczony na końcu gazety. Głodna wiedzy sięgnęłam po książkę „Homo deus” tego samego autora. „Czego zatem powinniśmy się uczyć? Wielu ekspertów zajmujących się pedagogiką twierdzi, że szkoły powinny przestawić się na uczenie „czterech K” – krytycznego myślenia, komunikacji, kooperacji i kreatywności. Ujmując to szerzej, szkoły powinny kłaść mniejszy nacisk na umiejętności techniczne, a silniej akcentować uniwersalne umiejętności życiowe. Najważniejsza będzie umiejętność radzenia sobie ze zmianą, uczenia się nowych rzeczy i zachowywania równowagi psychicznej w nieznanych sytuacjach. Aby nadążać za tempem świata w 2050 roku, trzeba będzie nie tylko tworzyć nowe pomysły i produkty, lecz także, a może przede wszystkim, raz po raz tworzyć samego siebie.”