Matthias Mander

Warto, choćby wyrywkami, bo tak też można, a jakby lżej (choć dopiero dłuższe zanurzenie się w ten ciąg myśli pozwala na - no właśnie, trzeba samemu się przekonać gdzie się dopłynie i czy starczy sił, sercu i płucom). Książka męczy, wyczerpuje nawet, ale co jakiś czas (i raczej dłuższe są to interwały, nawet rozdziały szybciej nadchodzą) nagradza czymś wyjątkowym. Nawet jeśli sporadycznie coś się trafia, to czuję że jej bogactw nie potrafiłem i dalej nie będę potrafił wyczerpać, oby. Bo wracać do niej będę (choćby myślami),i to pewnie nie raz, tak mi się dziś - co? wydaje? - tak wiem, i jest to zaskakujące mnie samego przekonanie. Chciałbym by i moje dzieci kiedyś ją doceniły - a raczej w tych paru miejscach, przy kilku tylko akapitach, przy kilku zarysowanych tylko historiach, spostrzeżeniach, ujęciach... poczuły to co i ja czułem. Wystarczy