Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polski pisarz, publicysta, działacz socjalistyczny i niepodległościowy. Istnieje kilka dat urodzin Daniłowskiego. Zdzisław Dębicki w Portretach podaje rok 1872. Na ten sam rok wskazują autorzy jego hasła w Polskim Słowniku Biograficznym – S. Pigoń i I. Śliwińska. Z kolei H. Malanowicz korzystając z ustnych relacji żony Daniłowskiego i dokumentów z prywatnego archiwum rodzinnego ustalił datę urodzin na 12 lipca 1871 r. Tę to datę przyjmują także: E. Kasperski w pracy Gustaw Daniłowski. Szkic informacyjny oraz E. Rohozińska, Daniłowski Gustaw, [w:] Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny. Natomiast Grażyna Legutko, autorka monografii historyczno-literackiej o Daniłowskim, przyjmuje datę 16 października 1871 r. kierując się jego własnoręcznie napisanym życiorysem. Za przyjęciem tej daty, jak stwierdza Legutko, przemawia także list jego ojca Władysława Daniłowskiego do swojego ojca, a dziadka Gustawa – Augusta Daniłowskiego.
Na chrzcie otrzymał imię August, na cześć swojego dziada, ze strony ojca. Imienia tego używał do połowy lipca 1898 r., czyli do ukończenia studiów. Imię August widnieje na niepublikowanym dziele: Zeszyt młodzieńczych wierszy 1881–1886 (Biblioteka Narodowa, rękopis nr 7224). Także na przepustce wydanej przez władze carskie 16 marca 1893 r. i później przedłużonej do 29 lipca 1893 r. na czas zakończenia nauki widnieje także imię August. Dopiero, gdy rozpoczął karierę pisarską zmienił imię na Gustaw. Od 1895 r. członek Polskiej Partii Socjalistycznej. Wraz ze Stefanem Żeromskim organizował stowarzyszenie oświatowe „Światło” i Uniwersytet Ludowy. Brał udział w rewolucji 1905 r. Był członkiem Zarządu utworzonego w 1906 roku w Królestwie Kongresowym Towarzystwa Kultury Polskiej. Aresztowany 16 grudnia 1906 r. w Warszawie na konferencji PPS – Frakcji Rewolucyjnej. Zwolniony po kilku miesiącach, wyjechał do Krakowa. Tam rozpoczął aktywną działalność literacką i publicystyczną (publikował m.in. artykuły w czasopiśmie Witeź). Działał w Związku Walki Czynnej oraz Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych jako przedstawiciel PPS – Frakcji Rewolucyjnej. Uczestniczył w zjeździe w Zakopanem w sierpniu 1912 roku, na którym powołano Polski Skarb Wojskowy. Po wybuchu wojny wstąpił do I Brygady Legionów. Członek kierownictwa Zjednoczenia Stronnictw Niepodległościowych z ramienia Związku Chłopskiego w 1915 roku. W lipcu 1916 r. został wybrany w Warszawie radnym z listy PPS. Członek Centralnego Komitetu Narodowego w Warszawie (VII 1916 - V 1917) Od marca 1917 członek Stronnictwa Niezawisłości Narodowej. Po odzyskaniu niepodległości od grudnia 1918 r. do grudnia 1922 r. był urzędnikiem do specjalnych poruczeń przy Naczelniku Państwa Józefie Piłsudskim. Po uchwale Rady Naczelnej PPS w maju 1927 r. krytykującej Józefa Piłsudskiego wystąpił z PPS. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 246, rząd 2, grób 16). Pośmiertnie w 1931 r. odznaczony Krzyżem Niepodległości.