Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako klasyka religioznawstwa, Esej o naturze i funkcji ofiary nadal czyta się z pewnym poczuciem świeżości. Ten esej z 1898 roku był rewolucyjnym podejściem w opisie ofiary, odchodząc z wcześniej ujętego totemizmu i "materializmu religii" w religioznawstwie. To też jedna z pierwszych prac która czerpała inspiracje z lingwistyki i antropologii w opisie religii. Zastosowano też dialektykę podziału na sferę sacrum i profanum. Jak każda jednak teoria, w pewnych aspektach się zdezaktualizowała. Teorię "praktyk kulinarnych" charakterystyczne dla Marcela Detienne czy Claude Lévi-Straussa uzupełniły braki wynikające w nadmiernym skoncentrowaniu się na sferze sacrum (ignorując stosunkowo mocno sferę świecką) i błędnego nałożenia schematu chrześcijańskiej konsekracji na greckie obrzędy ofiarne. Nie umniejsza to jednak wartości dzieła i nadal warto się z nią zapoznać.