Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W zasadzie nie mam tej książce nic do zarzucenia, ale pozostawiła mi pewien niedosyt. Owszem, jest to bardzo rzetelna, bardzo starannie napisana publikacja, trzeba też oddać autorce, że od strony literackiej doskonale radzi sobie z przemycaniem do tekstu nieprawdopodobnych ilości informacji, a jej tekst nie traci swoistej lekkości - jak na opracowanie naukowe czyta się to zaskakująco dobrze. Autorka omawia szeroko pojęte zagadnienie prasy kobiecej - przede wszystkim kreśli więc tło społeczne i historyczne, przedstawia genezy problemów, o jakich pisały ówczesne magazyny kobiece, wreszcie analizuje, skąd takie a nie inne postawy wobec kwestii ekonomicznych związanych z miejscem kobiet na rynku pracy, społecznych - w tym przede wszystkim feminizmu - oraz tematów, które są chyba bliskie wszystkim paniom: prowadzenia domu, urodzie, wychowaniu dzieci. Skąd zatem niedosyt? Cóż, praca Łozowskiej jest pracą naukową - rozszerzoną i poprawioną wersją pracy doktorskiej, stąd też nie ma co oczekiwać "popularnonaukowści". A szkoda, bo tego właśnie najbardziej bym chciała - przedruków, cytatów, zdjęć, codziennego życia. Kto zatem szuka głosu przedwojennych autorek, niech szuka dalej, ale ci, którzy potrzebują sporej i dobrze podanej porcji wiedzy, nie będą zawiedzeni.