Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść Banasia to raczej podzielona na odcinki relacja za wakacji pewnej harcerskiej drużyny. Rozczaruje się książką ten, kto szuka intrygi i szybkich zwrotów akcji. Spodoba się temu, kto lubi przyrodę, historię i nieśpieszną włóczęgę. Książka jest bardzo nierówna. Dwa pierwsze rozdziały zdecydowanie mnie znudziły. Gdyby nie wplecione gdzieniegdzie ironiczne komentarze autora, można by je wziąć za napisaną na zlecenie władz agitkę, której celem jest głoszenie sławy systemu, wojska, harcerstwa i prac społecznie użytecznych (w charakterze dobrego wujka pojawia się nawet Moczar!). W trzecim rozdziale harcerze docierają wreszcie nad wielką wodę (czyli zalew na Sielpi) i książka zaczyna się (powoli...) rozkręcać. Pojawiają się barwne opisy przyrody tudzież migawki z życia obozu, w których autor z dużą dozą sympatii wykpiwa różne przywary i słabości bohaterów. Książka nadal jednak nie porywa i brnęłam przez nią bardziej z rozpędu niż faktycznego zainteresowania. Mój trud został wynagrodzony, w momencie, gdy harcerze zdecydowali się wyruszyć na włóczęgę. Od tego momentu autor jakby odnalazł swoje powołanie. Wraz z bohaterami powieści wędrujemy pośród malowniczych wzgórz, przez pachnące sosnowym igliwiem bory, wzdłuż meandrujących dziko rzek. Mijamy skalne posągi, posępne młyny, groble dawno wyschniętych stawów, małe śródleśne osady, fundamenty spacyfikowanych wsi, ruiny tętniących kiedyś życiem fabryk, secesyjne wille przedwojennego letniska… Co chwila potykając się o anegdoty, legendy i opowieści na temat dawnej świetności powiatu koneckiego. Obrazy te były tak plastyczne, że aż sięgnęłam po mapę, aby dokładnie prześledzić trasę marszruty. :) Ocena jest średnią, powinno być: pierwsze dwa rozdziały - 1 lub 2, kolejne cztery - 3, pozostałe (blisko 200 stron) - 8