Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wróciłam do tej książki z sentymentu. Pamiętam z dzieciństwa, że bardzo mi się podobała. I teraz – przy okazji czytania jej przez młodsze pokolenie – wchłonęłam w kilka godzin. Jestem w stanie przypomnieć sobie emocje, które mi towarzyszyły lata temu podczas lektury. Ten klimat mieszkania w bloku, którego sama nie znałam z życia, a jedynie z seriali dla dzieci i młodzieży. Te marzenia Doroty o wielkiej sławie. Ta dynamika między rodzeństwem, szczególnie w temacie różnicy płci. Co się rzuca w oczy, to uczucie, jak ogromna zmiana kulturowa nastąpiła w ciągu właściwie jednego pokolenia. Pokolenie urodzone w latach 70.-80. jeszcze karmione podziałem obowiązków między chłopców i dziewczynki, choć już zarysowuje się w książce delikatna równowaga między rodzicami tychże dzieciaków (np. kwestia gotowania, kiedy mama pracuje do późna w laboratorium; tata z dziećmi przygotowuje posiłki i zostawiają mamie na późną kolację, kiedy wróci do domu…) Jeśli zestawić ten obrazek z dzisiejszymi dzieciakami, to widzimy, jak długą drogę przeszliśmy. Książka ma pewne braki – teraz po latach wyraźniej je widzę. Takie urwane rozdziały, rozdzialiki, trochę dopowiedziane na szybko, żeby już przejść do następnej sceny. Ale jest też sporo smaczków, w tym moja ulubiona scena z pisaniem książki przez Dorotę i słynna „Alina z Łoskotem”… Wciąż uwielbiam! Generalnie, książka do polecenia dla dzieci z młodszych klas podstawówki. Może bardziej jako opowieść o minionych czasach, o ważnych relacjach społecznych, wspólnocie Podwórzaków i ich szalonych pomysłów, jak choćby Młodzieżowe Biuro Detektywistyczne… Wszyscy kiedyś chcieliśmy zmieniać świat w ten dziecięcy sposób, zrobić coś naprawdę przełomowego. I ta książka doskonale oddaje ten klimat bez zbędnych opisów przyrody czy drugiego dna.