Ewa Wołkanowska

Ewa Wołkanowska-Kołodziej - polska dziennikarka i autorka książek.
Urodziła się w Wilnie.
Studiowała w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Polskiej Szkole Reportażu.
Pracuje jako dziennikarka specjalizująca się w tematyce społecznej. Publikowała m.in. w "Gazecie Wyborczej", "Piśmie. Magazynie opinii" i "Reportagen".
W 2020 roku "za rzetelność dziennikarską i warsztat pisarski, za znajdowanie pomijanych obrazów życia" została nagrodzona statuetką Twórcy Szczególnie Wrażliwego.
W 2019 roku za tekst o polskich onkolożkach "Niewidzialne" dostała Kryształowe Pióro. Za reportaż "Przywiązuję mamę do łóżka i wychodzę" – 1 nagrodę Festiwalu Twórczości Wrażliwej. Za cykl reportaży o ubóstwie i wykluczeniu społecznym (w tym "To co, nie żal umierać?" i “Głuche dzieci: Polsko, usłysz nas”) – nagrodę im. prof. Elżbiety Tarkowskiej.
Rok wcześniej za tekst "Więźniowie czwartego piętra" zdobyła wyróżnienie w ogólnoświatowym konkursie reporterskim True Story Award, główną nagrodę Festiwalu Twórczości Wrażliwej, oraz nagrodę im. prof. Elżbiety Tarkowskiej.
Nominowana do European Press Prize (2019), oraz do najważniejszych polskich nagród prasowych: Pióra Nadziei Amnesty International (2018), nagrody Radia Zet im. Andrzeja Woyciechowskiego (2018), Grand Press (2017, 2015, 2014, 2013), nagrody Newsweeka im. Teresy Torańskiej (2015, 2014, 2013).
Dwukrotna finalistka konkursu o Stypendium dla Młodych Reporterów im. Ryszarda Kapuścińskiego "Herodot".
Autorka książki "Wilno. Rodzinna historia smaków" (Agora 2016), przetłumaczonej także na język litewski (Terra Publica 2017). Redaktorka zbioru wywiadów "Nie było czasu na koniec świata. Rozmowy z matkami niepełnosprawnych dzieci" (Bardziej Kochani 2019).
Mieszka w Warszawie i w Wilnie. Lubi język litewski.